آموزش به کودکان اوتیسمی، یادگیری زبان دوم مفیده؟

به تازگی سوالاتی در زمینه آموزش زبان دوم به کودک مبتلا به اوتیسم مطرح شده است که آیا این مسئه می‌تواند برای این کودکان مفید باشد؟

در اولین مطالعه از نوع خود دانشمندان به این کشف رسیدند که کودکان دو زبانه مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم می توانند راحت تر چرخ دنده‌های ذهن خود را نسبت به کودکانی که تنها به یک زبان صحبت می‌کنند تغییر دهند. یعنی کودکان دو زبانه مبتلا به اوتیسم انعطاف پذیری ذهنی بهتری در مقایسه با کودکان یک زبانه مبتلا به این اختلال دارند.

اختلال طیف اوتیسم یک نگرانی رو به رشد در ایالات متحده است که بر روی ۱ مورد در هر ۶۸ کودک تأثیر می‌گذارد. با وجود شیوع این اختلال و سال‌ها تحقیق هنوز چند سوال بی پاسخ در مورد چگونگی و علت رشد اوتیسم و نحوه مدیریت بهتر آن وجود دارد. محققان از همه‌ی زوایا به دنبال تحقیق و بررسی هستند. یک مطالعه جدید با یک جهت‌یابی جالب در این رابطه بینش تازه‌ای به دست آورده است. محققان دریافتند که آیا دو زبانه بودن یا نبودن ممکن است انعطاف پذیری شناختی را در کودکان مبتلا به اوتیسم فراهم کند یا خیر.

مزایای ذهنی آموزش زبان دوم به کودک مبتلا به اوتیسم

شواهد در حال رشد نشان می‌دهد که آموزش زبان دوم به کودک مبتلا به اوتیسم عملکردهای اجرایی را افزایش می‌دهد که مجموعه‌ای از فرآیندهای شناختی شامل کنترل ذهنی، رفتار مهار کننده و حافظه کاری است. عملکرد اجرایی نیز شامل انعطاف پذیری شناختی می‌شود که به عنوان تغییر تنظیم می‌شود و این موضوع مورد علاقه مطالعه حاضر است. به نظر می‌رسد پیشرفت در عملکرد اجرایی اتفاق می‌افتد زیرا استفاده از دو زبان به این معنی است که فرد باید بین حالت‌های ذهنی به راحتی و به سرعت تغییر کند.

با گذشت زمان این تعویض سیستم‌های زبانی ممکن است عملکرد کلی شناختی را کاهش دهد. اگرچه تعدادی از مطالعات انجام شده در مورد بهبود عملکرد اجرایی در افرادی که دو زبانه هستند مورد بررسی قرار می‌گیرند، اما همه مطالعات اثرات قابل توجهی نداشته‌اند. همچنین برخی از محققان هر گونه پیشرفت‌های گزارش شده در انعطاف پذیری شناختی را به عوامل دیگر مانند گروه اجتماعی-اقتصادی یا مهارت‌های حافظه بهتر اختصاص می‌دهند.

با این وجود بحث بسیار زیادی در مورد این مسئله وجود دارد. کودکان مبتلا به اوتیسم در هنگام تغییر وظایف، برای تعویض چرخ دنده‌های ذهن خود با دشواری رو به رو می‌شوند زیرا انعطاف پذیری شناختی آن‌ها دچار اختلال می‌شود. برخی از ویژگی‌های مشترک اختلال اوتیسم منعکس کننده این موضوع است. به عنوان مثال آن‌ها تمایل به تمرکز محدود‌تر، میل به نگه داشتن چیزهای بدون تغییر و روال روزمره غیر انعطاف پذیر دارند. نویسندگان این مطالعه در صدد کشف این موصوع هستند که آیا دو زبانه بودن برای کودکان مبتلا به اوتیسم تا آنجا که به انعطاف پذیری شناختی مربوط می شود مفید است یا خیر.

نویسندگان می‌خواهند به این سوال پاسخ دهند که: آیا آموزش زبان دوم به کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند اختلال تنظیم شده قابل مشاهده در کودکان مبتلا به اوتیسم را تضعیف کند؟

مطالعه انعطاف پذیری شناختی

این مطالعه شامل ۴۰ کودک بود که ۲۰ کودک به طور معمول در حال رشد بودند (۱۰ کودک تک زبانه و ۱۰ کودک دو زبانه) و ۲۰ کودک ( ۱۰ کودک تک زبانه و ۱۰ کودک دو زبانه) مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شدند.

هر شرکت کننده یک کار بر روی کامپیوتر انجام داد که شامل مرتب سازی اشیاء بود. در طول کار، طیف وسیعی از اشیاء به آنها ارائه شد و از آنها خواسته شد که آنها را بر اساس رنگ مرتب سازی کنند. سپس از آنها خواسته شد که بر اساس شکل مرتب سازی کنند. این تغییر و جا به جایی می تواند برای کودکان اوتیسم چالش برانگیز باشد و آنها تمایل دارند که کمتر کار کنند. یافته‌ها به این نتیجه رسیده است که کودکان دو زبانه مبتلا به اوتیسم این تغییر شناختی را راحت از کودکان یک زبانه مبتلا به این اختلال انجام می دهند. با این حال، همانطور که انتظار می‌رفت حافظه کاری بین گروه‌ها برابر بود.

گنزالس بارور نویسنده و استاد دانشگاه در این مورد می‌گوید: این موضوع مهم است که از شواهد صحیح‌تری برای خانواده‌ها در هنگام تصمیم‌گیری‌های مهم در مورد تحصیل و فرزند پروری استفاده شود زیرا اغلب به آنها توصیه می‌شود که تشویق یک کودک مبتلا به اوتیسم به بیش از یک زبان مشکلات زبان آنها را بدتر خواهد کرد. اما تعداد فزاینده‌ای از خانواده‌های دارای فرزندان مبتلا به اوتیسم وجود دارد که برای آنها استفاده از دو یا چند زبان یک عمل شایسته و ارزشمند است و همانطور که می‌دانیم در جوامع دو زبانه صحبت کردن تنها با یک زبان می‌تواند مانع بزرگی برای بزرگسالان در فرصت‌های شغلی، تحصیلی و اجتماعی باشد.

اگر چه یافته‌ها جالب توجه است اما این مطالعه دارای نقایصی است. به عنوان مثال، این مطالعه تنها شامل ۴۰ کودک بود و فقط ۱۰ کودک دو زبانه مبتلا به اوتیسم بودند. به همین دلیل آزمایشات بسیار بزرگتری مورد نیاز است. این تحقیق سوالات جدید زیادی را برای ما ایجاد کرده و امیدواریم مطالعات آینده تصویر کامل‌تری راجع به مفید بودن آموزش زبان دوم به کودک مبتلا به اوتیسم ارائه بدهد. نویسندگان قصد دارند شرکت کنندگان مطالعه حاضر را تا ۳ تا ۵ سال آینده پیگیری کنند تا درک بهتری از چگونگی رشد آنها پیدا کنند.