ترس از پزشک در کودکان، هرچی کاشتید دارید درو میکنید

برخی از والدین شبح ترسناکی از دکتر در ذهن کودک به وجود می آورند و با کوچک ترین خطایی کودک را تهدید به آمپول زدن و بردن نزد پزشک می کنند.

برخی از والدین شبح ترسناکی از (( دکتر )) در ذهن کودک به وجود می آورند و با کوچک ترین خطایی کودک را تهدید به آمپول زدن و بردن نزد پزشک می کنند آیا آنان هیچگاه به عاقبت پدید آوردن چنین تصوراتی در ذهن کودکشان اندیشیده اند و نیز این که بالاخره روزی همین کودک نیاز به معاینه و تزریق آمپول پیدا خواهد کرد؟ که در این صورت روشن است کودک با توهماتی که از قبل دارد چه عکس العملی نشان می دهد.

یا از ترس و وحشت شروع به لرزیدن می کند و یا با گریه و فریادهای متوالی از والدینش استمداد می طلبد و از آنان میخواهد که هر چه زودتر او را از دست دکتر این موجود ترسناک ! رهایی بخشند.

دکتر ((فرانتس پیتر من)) استاد دانشگاه ((بن)) و روانشناس معروف آلمانی که مطالعات و تحقیقاتی را در مورد رفتار کودکان ۴ تا ۱۲ ساله انجام داده معتقد است :

رفتار و عکس العملی که کودکان در هنگام برخورد با پزشک از خود نشان می دهند مشابه رفتار بزرگسالان در موقعیت مشابه است. ما نیز وقتی وارد مطل پزشک می شویم دچار نوعی احساس خاص و حتی ناخوشایند ناشی از این می شویم که پزشک ما را معاینه می کند و در مورد سلامت و یا عدم سلامت ما به قضاوت می پردازد.

قدر مسلم آن است که افراد بالغ خیلی زود با توجه به این که به این امر واقف هستند که پزشک هرکاری بکند فقط در جهت تامین و تضمین سلامتی آنان است بر این احساسات خود فایق می آیند. اما در مورد کودکان این طور نیست آنا بدگمانند و به سادگی دچار سوءظن می شوند.

کودک اگر بدون آگاهی قبلی وارد مطب (( دکتر )) شود همه چیز به نظرش عجیب و حتی تهدید آمیز است. ابزاری که پزشک جهت معاینه به کار می برد ، تخت معاینه و حرکات دکتر ، همه برایش نا آشنا است و در او احساس ترس و اضطراب ایجاد میکند.

تنها والدین نیستند که با رفتار خود میتوانند در رفع این احساسات منفی در کودک نقش موثری داشته باشند پزشک نیز اگر رفتاری ملایم و مهربان داشته باشد و برای مثال توضیحات مختصری به زبان ساده در مورد ابزاری که در دست میگیرد به کودک بدهد نگاه هایی متمرکز و پدرانه به چشمهای کودک بیندازد و او را مخاطب اصلی خود قلمداد کند میتواند سهم به سزایی در رفع نگرانی های کودک و ایجاد رابطه ای دوستانه با او داشته باشد.

والدین نیز بایستی قبل از ورود به مطب پزشک توضیحاتی در مورد آنچه که در مطب انتظار آن می رود به کودک بدهند از قبیل : بالازدن لباس توسط پزشک ، گوشی گذاشتن بر روی قفسه ی سینه و پشت و این که دکتر از او میخواهد دهانش را باز کند و زبانش را نشان بدهد و معایناتی که به عمل خواهد آورد و حتی ابزار و وسایلی که برای معاینه به کار خواهد برد.

مسأله دیگری که میتواند به نحوی سبب شدت یافتن اضطراب در کودک شود نوع برخورد و رفتاری است که والدین او به هنگام ورود به مطب از خود نشان می دهند.

این نکته را همیشه به یادداشته باشید که کودکان همه چیز را از نوع حالات چهره و رفتار والدین خود درمی یابند و نگرانی درونی آنان را به سرعت تشخیص و بلافاصله از خود عکس العمل نشان می دهند.

اگر مادر به هنگام ورود به مطب پزشک رفتاری کاملا آرام و عادی و چهره ای شاد و خندان داشته باشد و در زمان معاینه کودک کنار او بماند و حتی دست او را در دست خود داشته باشد نگرانی کودک به مقدار قابل توجهی کاهش می یابد.

حفظ خونسردی والدین حتی در مواقعی که پزشک موارد نگران کننده ای را هشدار می دهد کاملا ضروری است. اگر دقت کرده باشید کودک به هنگام گفت و گوی پزشک با والدین دائما به چهره مادر نگاه می کند تا به این ترتیب اضطراب و نگرانی مادر و یا خلاف آن را دریابد.

برخی از والدین تصور میکنند که وعده خرید مثلا فلان اسباب بازی میتواند نقش موثری در برقراری آرامش و اطمینان خاطر در کودک داشته باشد حال آن که بهترین راه حل ، رفع ترس و نگرانی از روح کودک از طریق دادن تصوراتی مثبت از کار پزشک است و نیز این که کودک را هرگز از آمپول زدن و نزد پزشک بردن نباید ترساند.