کودکان مبتلا به سندروم داون، چالش‌های رفتاری

در زمینه چالش‌های رفتاری کودکان مبتلا به سندرم داون تعریف یک «اختلال رفتاری» کمی دشوار است اما دستورالعمل‌های خاصی در تعیین اینکه آیا یک رفتار خاص قابل توجه است یا خیر می‌تواند مفید باشد.
-آیا این رفتار با رشد و یادگیری تداخل دارد؟
-آیا این رفتار در خانواده، مدرسه یا محل کار اختلال ایجاد می‌کند؟
-آیا این رفتار به کودک یا بزرگسال مبتلا به سندرم داون یا دیگران آسیب می‌زند؟
-آیا این رفتار متفاوت از آن چیزی است که در افراد هم سن و سال آن کودک مشاهده می‌شود؟
اولین گام در ارزیابی یک کودک یا بزرگسال مبتلا به سندرم داون که با نگرانی‌ها یا مشکلات رفتاری مواجه است، تعیین این موضوع است که آیا هر گونه مشکلات حاد یا مزمن پزشکی مرتبط با رفتار، وجود دارد یا خیر.

در ادامه فهرستی از مشکلات رایج پزشکی بیان شده است که ممکن است با تغییرات رفتاری مرتبط باشد:
-نقص بینایی یا شنوایی
-بیماری سلیاک ( بیماری خود ایمنی روده باریک با زمینه ژنتیک)
-آپنه آی تنفسی ( وقفه تنفسی در خواب )
-کم خونی
-ریفلاکس معده
-یبوست
-افسردگی
-اضطراب
ارزیابی اولیه توسط پزشک یک نکته مهم در شروع کار برای مشکلات رفتاری در بزرگسالان یا کودکان مبتلا به سندرم داون است. چالش‌های رفتاری که در کودکان مبتلا به سندرم داون دیده می‌شود، معمولا کاملا متفاوت با کودکان دیگر در سنین رشد نیست اما ممکن است در دوره بعدی رشد اتفاق بیفتند و یا تا حدودی طول بکشد. برای مثال کج خلقی که در کودکان معمولی در سنین ۲ الی ۳ سالگی دیده می‌شود، برای کودک مبتلا به سندروم داون در سنین ۳ الی ۴ سالگی اتفاق می‌افتد.
هنگام ارزیابی رفتار یک کودک مبتلا به سندرم داون، این مهم است که رفتار آن ها را با توجه به سن رشدی آنها مورد توجه قرار دهیم نه فقط بر اساس سن شناسنامه‌ای آنها. همچنین مهم است که سطح مهارت زبان بیانی و دریافتی کودک را بدانیم زیرا بسیاری از مشکلات رفتاری به ناکامی در ارتباط برقرار کردن مرتبط می‌شود.

مهم‌ترین مسئله ایمنی کودک است. مهم است که قفل‌های خوب داشته باشیم و آلارم درب خانه و برنامه‌ای که در مدرسه در مورد نقش هر شخص نوشته شده است در هنگام خروج کودک از کلاس یا زمین بازی رعایت شود. وجود یک زنگ به عنوان درخواست اجازه از خواهر و برادر برای خروج از خانه می‌تواند زنگ هشداری برای کودک یا بزرگسال مبتلا به سندرم داون برای بررسی قبل از خروج از خانه باشد.

توصیف رفتار یک کودک یا بزرگسال در یک روز معمولی در خانه یا مدرسه گاهی اوقات به شناسایی یک رویداد که ممکن است باعث رفتار غیرمعمول شده باشد کمک می‌کند. در بعضی مواقع لجلجت یک فرد ممکن است روش ارتباطی فرد در برخورد با سرخوردگی یا عدم درک باشد که در نتیجه مشکلات ارتباطی / زبانی او به وجود می آید.

افراد مبتلا به سندروم داون می‌توانند دچار اختلال بیش فعالی ADHD نیز باشند، اما باید بر اساس سن رشدی، فراخنای توجه و تکانشگری و نه تنها بر اساس سن تقویمی خود مورد ارزیابی قرار گیرند. استفاده از مقیاس‌های ارزیابی والدین و معلمان مانند Vanderbilt و والدین Connors و Score Ratings می‌تواند در تشخیص مفید باشد. اختلالات اضطرابی، مشکلات پردازش زبان و کاهش شنوایی نیز می‌تواند به عنوان مشکلات همراه با توجه ظاهر شود.

رفتارهای وسواسی اجباری به معنی رفتارهایی است که به شکل دائمی و ناخواسته تکرار می شوند. برای مثال این کودکان تمایل دارند در صندلی همیشگی خود بنشینند یا با مهره های آویزان لباس خود یا کمربند خود هنگامی که به طور مستقیم در فعالیت آنها نقشی ندارد به طور مداوم بازی کنند. این نوع رفتار بیشتر در کودکان مبتلا به سندرم داون که سن کمتری دارند دیده می‌شود. با وجود اینکه تعداد رفتارهای اجباری این کودکان تفاوتی با آنچه که در کودکان معمولی در همان رنج سنی دیده می شود ندارد اما فراوانی و شدت رفتارهای وسواسی و اجباری در کودکان مبتلا به سندروم داون اغلب بیشتر است.

اختلال اوتیسم در تقریبا ۵ تا ۷ درصد کودکان مبتلا به سندرم داون دیده می شود. تشخیص آن معمولا در مقایسه با جمعیت عمومی در سنین بعدی رشد (۶-۸ ساله) انجام می شود. پسرفت مهارت‌های زبانی نیز اگر وجود داشته باشند، در سنین بعدی (۳ تا ۴ سالگی) روی می دهد. استراتژی‌های مداخلات بالقوه نیز برای هر کودک مبتلا به اوتیسم شبیه به هم است. این نکته مهم است که علائم اوتیسم به زودی شناسایی شود تا کودک بتواند مناسب ترین خدمات درمانی و آموزشی را دریافت کند.

-توجه به مشکل پزشکی که می تواند مربوط به رفتار باشد.
-در نظر گرفتن تنش های احساسی در خانه، مدرسه یا کارهایی که ممکن است بر رفتار تاثیرگذار باشد.
-با یک روانشناس، پزشک متخصص اطفال یا مشاور حرفه ای کار کنید تا یک برنامه رفتار درمانی را با استفاده از رفتار ABC ایجاد کنید.
-داروها ممکن است در موارد خاص مانند ADHD و اوتیسم تجویز شود.
استراتژی‌های مداخله‌ای برای درمان مشکلات رفتاری متغیر و وابسته به سن، شدت مشکل و بافتی است که آن رفتار بیشتر در آن دیده می‌شود. برنامه‌های حمایتی والدین و مراقبین اغلب می‌تواند از طریق ارائه پیشنهادها، پشتیبانی و اطلاعات در مورد برنامه‌های درمانی جامعه کمک کننده باشند. خدمات روان شناختی می‌تواند برای مراقبت های مشاوره‌ای در رابطه با مسائل مربوط به رفتار مفید باشد. مشکلات مزمن نیز نیاز به ارجاع به یک متخصص رفتاری دارد.