بازی کردن کودکان، نقش والدین چیست؟

اگر یک فرد بزرگسال روزهای خود را به بطالت بگذراند از خودمان می پرسیم که او چگونه میتواند چنین وضعیتی را تحمل کند. حتی اگر این فرد دارای ثروت کلانی باشد باز هم حس می کنیم در زندگی او خلئی وجود دارد.
اما اگر یک کودک چنین وضعیتی داشته باشد بیشتر نگران می شویم. همان طور که از بزرگ تر ها انتظار می رود لحظات خود را با بازی کردن بگذرانند.
بازی کودکان همان نقش کار بزرگسالان را ایفا می کند ؛ یعنی هر دو مورد میتواند مفید باشد. نباید تصور کنیم که بازی کردن فقط وقت گذرانی است تا کودک به سنی برسد که بتواند از وقت خود به نحو بهتری استفاده کند.
در واقع کودک در ابتدا از طریق بازی کردن یاد می گیرد که چگونه از خود لذت ببرد. لذت بردن یکی از مهم ترین مسائل زندگی همه ی افراد است.
همچنین بازی کردن بخشی مهم و حیاتی در زندگی کودک محسوب می شود زیرا از طریق آن فرصت هایی به دست می آورد تا بتواند درباره ی خود ، اطراف خود و دیگران چیزهای زیادی بیاموزد. در واقع بازی کردن کودک را قادر می کند که چگونگی یاد گرفتن را بیاموزد.
خلاصه این که مهارت های ذهنی و بدنی ، توانایی های ویژه و عادات عاطفی کودک به شدت از کیفیت بازی هایی که انجام میدهد متاثر است.
یکی از ویژگی های بازی کودکان بیش از موارد دیگر اهمیت دارد. نخستین محرک های حرکتی کودکان ، کنجکاوی و نیاز به فعالیت کردن است. جز این محرک ها همه ی ما حس علاقه را در تمام لحظات زندگی خود پرورش می دهیم.
تفاوت میان خسته کننده ترین و بی معنی ترین زندگی را با پر لذت ترین و شیرین ترین زندگی میتوان به وجود تنوع ، اشتیاق و آگاهی از علایق خلاصه کرد. برای افرادی که از این تنوع و اشتیاق و آگاهی بی بهره باشند روزهای بی هدف و پوچ یکی پس از دیگری می گذرند.
پس یکی از وظایف اصلی والدین این است که سرزندگی و سرخوشی فرزندانشان را زنده نگه دارند.
ما با فراهم کردن محیط بازی ، وسایل بازی ، همبازی های فراوان و حتی وقف کردن خودمان ، فرزندمان را به بازی کردن تشویق می کنیم. هرجا که فکرش را بکنید میتواند به محیط بازی تبدیل شود.
این بدان معنا نیست که به فرزندمان اجازه دهیم هر کاری دلش خواست در اتاق نشیمن انجام دهد ، بلکه به این معناست که به اقتضای محل و جایی که در اختیار داریم اجازه دهیم فرزندمان بازی کند.
امروزه اتاق بازی کودکان پررنگ تر و جذاب تر از گذشته به نظر می رسد . چون اتاق کودکان همیشه به هم ریخته است ، بهتر است از دکوری استفاده کنید که به کمترین مراقبت و نگهداری نیاز داشته باشد.
انگیزه و تشویقی که ما به فرزندمان اعطا می کنیم بسیار با ارزش تر از وسایلی است که در اختیار او قرار می دهیم. معنی این جمله این نیست که برای فرزندمان اسباب بازی نخریم بلکه در این کار نباید افراط کنیم زیرا وجود اسباب بازی های زیاد میتواند کودک را از فعالیت های دیگر غافل کند.
باید اجازه دهیم او از همه ی وسایلش استفاده کند. برخی والدین اسباب بازی های گران و ظریفی تهیه می کنند و بعد شاید به دلیل همین گرانی و ظرافت به کودک اجازه ی بازی کردن با آنها را نمی دهند.
پس بگذارید کودک از همه ی داشته هایش لذت ببرد. به یاد داشته باشید که محل بازی کودک بسیار مهم تر از وسایلی است که در آن محل قرار دارد.
مهمتر از همه ی اینها هم بازی های فرزندمان هستند. بهترین چیزی که میتوانیم به فرزندمان تقدیم کنیم جمع کوچک از هم سن و سالان اوست. به طور کلی این اجتماع های کوچک به طور طبیعی وجود دارند و تنها کاری که باید انجام دهیم این است که کنار فرزندمان بمانیم و اجازه دهیم از جمعی که در آن است لذت ببرد.
اگر به هر دلیلی این امکان وجود ندارد بهتر است دست به کار شویم و کودکمان را به یک مهد بسپاریم یا او را به خانه ی دوستان و آشنایان ببریم. البته لزومی ندارد که همیشه کسی برای بازی با کودک کنار او باشد.
وجود همبازی ضروری است ؛ اما در کنار آن کودک باید بیاموزد که با خود نیز بازی کند. البته برخی مواقع رفتارهای بسیار محافظه کارانه ی ما باعث می شود محدودیت هایی برای کودک به وجود بیاید.
شاید وسواسی که در این حوزه گریبان گیرمان است مانع از لذت فرزندمان شود ولی بهتر است محل امن بازی کودک را ترک و به او اطمینان کنیم.
در نهایت خود ما نیز در بازی های کودکان نقش مهمی ایفا می کنیم. والدین عاقل می دانند چه زمانی با فرزند خود بازی کنند ، کی او را به تنها بازی کردن تشویق کنند ، چه زمانی او را در جمع کودکان دیگر قرار دهند و تا چه حد به علایق او توجه کنند.
یکی از مهمترین موارد این است که در بازی هایی که فرزندمان از آن لذت می برد حضور فعال داشته باشیم. نشستن مداوم پای تلویزیون و بی توجه بودن به بازی فرزندمان هیچ ارزشی ندارد. اگر ما برای بازی فرزندمان وقت بگذاریم میتوانیم در پرورش مهارت های خاص به او کمک کنیم.
با آموزش مسائل اخلاقی طی بازی میتوانیم به تدریج درک کودک را از تعامل اجتماعی تقویت کنیم. در نهایت بار دیگر تاکید می کنم نشان دادن علاقه به فرزندمان میتواند قوت قلبی برای او باشد.