طرز رفتار کودک، چرا بزرگتر از سنشه؟

شما هم مثل من این روزها با بچه هایی مواجه شده اید که کپی برابر اصل والدینشان هستند. نه در ظاهر بلکه در رفتار.
این بچه ها انگار شبیه ماشین زمان شده اند و در شش، هفت سالگی به بلوغ و جوانی رسیده اند ، مثل یک بزرگسال حرف می زنند، نظر می دهند و رفتار می کنند . کمتر ممکن است این بچه ها را در حال بازی ببینیم و اگر هم بازی می کنند از نوع بازیهای بزرگسالان است. این بچه ها حتی شاید نتوانند ارتباط درستی با هم سن و سالانش داشته باشند و ترجیح می دهند که در جمع بزرگسالان باشند تا کوچک ترها . اتفاقا این رفتارهایشان هم خیلی مورد تشویق و تایید قرار می گیرد . طوری که الگوی همه بچه های فامیل معرفی شده و تبدیل به اوج آمال و آرزوهای والدین دور و اطراف می شوند. بچه ها خیلی عاقل هستند ، شاید خیلی آرام با رفتار آقا یا خانم منشانه و در یک کلام بزرگسالانه .
اما آیا این زود بزرگ شدن، آنطور که خیلی ها فکر می کنند بی عیب و نقص و عالی است.
آیا بچه ای که بچگی نمی کند در آینده با مشکل مواجه نمی شود.
آیا انتظار ما برای داشتن بچه ای عاقل تر از سن خودش درست است؟

بچه های بزرگسال چه ویژگیهایی دارند؟
حمیرا ور مقانی دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی بالینی با اشاره به این که گاهی اوقات روش های تربیتی والدین به صورت نامناسب و به شکل افراطی و فراتر از حد نیاز اتفاق می افتد، این مساله را آسیب زا دانست وافزود: ما نمونه ای از این مساله را در کودکانی می بینیم که شاید بتوان آنها را کودک بزرگسال بنامیم و رفتارهای بزرگسالانه کودک را در خود نمایش می دهند.
به تعبیر اریک برن روانپزشک آمریکایی -کانادایی و مبدع تحلیل رقتار متقابل ، بجه های بزرگسال را می توانیم کودک سازگار یا معادل هم بنامیم .
وی در توضیح اینکه کودکان بزرگسال چه ویژگیهایی دارند گفت: کودک بزرگسال کودکی ست که در جریان زندگی یاد گرفته است . مثل آدم بزرگها رفتار و مثل آنها فکر می کند و آن قدر در گیر ویژگیهای بزرگسالانه بوده و نشانه های بالغ بودن و بالغ شدن را نشان داده که کودک به مرور فراموش می کند که یک بچه است.
در نتیجه آنطور که اریک برن دانشمند بزرگ تعبیر می کند این کودک با کودک درون خود غریبه بوده آنرا نمی شناسد و در نتیجه فرصتی برای زندگی کردن پیدا نمی کند.

بچه های بزرگ ، مورد مطمئن اجتماع
ورمقانی با تاکید بر اینکه این بچه ها معمولا و در نگاه اجتماعی بسیار خوب دیده می شوند و همه از آنها استقبال می کنند اضافه کرد: والدین از داشتن چنین فرزندی خوششان می آید و از او راضی هستند و همین رضایتمندی والدین و تایید و تشویق مسولان آموزشی و معلمان و …. است که باعث می شود رفتارهای بزرگسالانه کودک مورد تشویق و تایید قرار بگیرد.
نتیجه ی این امر غرق شدن کودک در رفتارها و افکار بزرگسالانه بوده ، باعث می شود که او هر گونه فعالیت کودکانه ای را فراموش می کند
وقتی پای تکنولوژی در میان است.این روانشناس بالینی یکی دیگر از عوامل بروز چنین رفتارهایی را در کنار کودکان در کنار روش های تربیتی والدین، مساله تکنولوژی و تمایل کودک با آن دانست و گفت : تکنولوژی و ارتباطی که کودک با دنیای تکنولوژی دارد می تواند کودک درون آن را لاغر و نحیف کند وباعث بروز رفتارهای بزرگسالانه کودک گردد.
تلویزیون، فضای مجازی و انواع و اقسام بازیهای اینترنتی و …. مصادیق متفاوت فضاهای مجازی اند که این روزها در دسترس کودکان هست.
وی افزود : این روزها کودکان ساعت ها در گیر تعامل با فضای مجازی می شوند. پشت لپ تاپ یا جلوی تلویزیون می نشینند یا یک تبلت دستشان می گیرند و به آن چشم می دوزند یا گوش می دهند.
در این بچه ها ، به مرور نیمکره سمت راست مغز، به اصطلاح آتروف شده یا تحلیل می رود.
بد نیست بدانید که هیجان های منفی ما در نیمکره راست مغزمان متمرکز شده است و شواهد علمی در افرادی که بیشتر از تکنولوژی استفاده می کنند نشان می دهد که آن ها نمی توانند هیجان های منفی خود را ابراز یا تخلیه کنند در نهایت این مساله منجر به تربیت کودکانی می شود که به لحاظ عاطفی ناپخته بوده ، در تنظیم هیجانهای خود با مشکل جدی مواجه هستند.

رفتارهای بزرگسالانه کودک و نقش تکنولوژی
ورمقانی ادامه داد : البته این تنها آسیب فضای مجازی برای کودکان نیست . بلکه مساله اینجاست که در فضای مجازی، کودکان با بازیهایی مواجه می شوند که با ذهن بزرگسالان ساخته شده است . در نتیحه کودکی که درگیر این بازیها می شود با ذهن بزرگسالان روزهایش را سپری می کند
در چنین فضایی کودک بسیار عاقل شده و اطلاعات زیادی بدست می آورد.
اما شاید در انجام وظایف روزانه خود مهادت های کافی نداشته باشد و گاهی حتی در بدیهی ترین مسایل زندگی مانند بستن بند کفش، بلد بودن آدرس محل زندگی وو حتی نوشتن اسم و فامیل خود عاجز می ماند.
بنابراین ما را کودکی مواجه هستیم که به لحاظ سنی و عقلی رشد کرده اما در زمینه ی مهارت های ارتباطی و تنظیم هیجان به اندازه ی کافی پیشرفت نکرده است