مراقبت های نوزادان نارس، مواردی که باید رعایت کنید

از هر ۱۸ نوزاد یکی نارس به دنیا می آید. نوزاد نارس به نوزادی گفته می شود که در کمتر از ۳۶ هفته متولد می شود. همه نوزادان نارس نیازمند درمان خاص هستند، اما لزوما نباید این درمان در بخش مراقبت های ویژه انجام شود.
وقتی می گوییم یک نوزاد نارس است منظورمان این است که او هنوز به حدی بزرگ نشده است که بتواند به راحتی با شرایط زندگی بیرون از محیط امن درون رحم مادر کنار بیاید. با اینکه امروزه شانس زنده ماندن نوزادان نارس در مقایسه با نسل مادران ما به شدت بالاتر رفته است اما هنوز هم سپردن نوزاد از همان بدو تولد به بخش مراقبت های ویژه تجربه ای نگران کننده است.
دانستن اینکه چرا نوزاد در چند روز یا چند هفته اول زندگی نیاز به مراقبت های خاص دارد می تواند نگرانی های شما را کمتر کند. نوزادان نارس حجم عضلانی بسیار ضعیفی دارند و نمی توانند زیاد حرکت کنند.
آنها معمولا با کمبود آهن و کلسیم مواجه هستند و قند خونشان نیز پایین تر از حد معمول است، اگر نوزاد بسیار نارس باشد ممکن است هنوز چشم هایش بسته باشد. این نوزادان قرمز رنگ هستند و پوست چروکیده ای دارند. سر آنها در مقایسه با تمام بدنشان به شدت بزرگتر است و استخوان های جمجمه نرم هستند. آنها بیش از معمول ممکن است مستعد ابتلا به زردی باشند.

نیازهای ویژه یک نوزاد نارس
یک نوزاد نارس بیش از یک نوزاد رسیده و کامل نیاز به تغذیه دارد زیرا کالری های خود را سریع تر می سوزاند. اگر یک حشره کوچک را در نظر آورید متوجه می شوید که چرا نوزادتان نیاز دارد دائما بخورد.
از آنجایی که وزن او در مقایسه با حجم بدنش بسیار کم است بنابراین برای حفظ دمای بدن و تنظیم سوزاندن انرژی نیاز دارد دائما غذا بخورد. نوزاد نارس هر چه کوچکتر باشد بیشتر نیاز به تغذیه خواهد داشت و زمان خواب او نیز کمتر خواهد شد.
برای نوزادان نارس زندگی پرافت و خیز بیرون از رحم مادر سخت ترین کار است. کاهش تحریک به دلیل قرار گرفتن درون انکوباتور و عدم توانایی حرکت مناسب موجب می شود که نوزاد نارس علیرغم نیاز به تغذیه فراوان دیگر اوقات خود را عمدتا در خواب می گذراند.

مشکلات تنفسی
نوزاد نارس شاید بعضی وقت ها چند لحظه وقفه تنفسی داشته باشد. این حالت آپنه خوانده می شود و اینکه به نظر نگران کننده می رسد مسئله شایعی است. بیشتر نوزادان بعد از تحریک و لمس ملایم دوباره شروع به تنفس می کنند.
دیگر مشکلات تنفسی ممکن است با ورود مایعات به درون راه های تنفسی و به ریه ها و یا عدم وجود ماده سورفکتانت باشد. این ماده توسط ریه ها تولید می شود تا از روی هم افتادن ریه ها به داخل جلوگیری کند.
اگر ریه های یک نوزاد به اندازه کافی ماده سورفکتانت نداشته باشد آنطور باید از هم باز نمی شود. این مسئله موجب می شود کیسه های هوایی به داخلی کشیده شوند و در نتیجه مشکلی شایع بین نوزادان کمتر از ۲۸ هفته را ایجاد می کند که به نام بیماری غشای هیالن یا سندرم ناراحتی تنفسی RDS خوانده می شود.
نوزادانی که دچار هر یک از این بیماری ها باشند می توانند از طریق ماسک صورت یا لوله ظریفی که مستقیما به داخل مجاری تنفسی هدایت می شود اکسیژن بگیرند. گاهی به دستگاه های ونتیلاتور نیاز است عمل تنفسی را به جای نوزاد انجام دهد.

ایجاد رابطه عاطفی
باید هرچه سریع تر تمام تلاش خود را برای ایجاد رابطه عاطفی با نوزاد نارس از طریق بوی بدن و صداینان و لمس کردن او انجام دھید.
تحقیقات زیادی در را بطه با نشان دادن تاثیرات مثبت تماس بدن انسان با نوزاد انجام گرفته است که در مورد نوزاد نارس نیز نتایج مشابهی داشته است .
اگر تازه مادر شده و انتظار داشته باشید بلافاصله بعد از تولد نوزاد خود را در آغوش بگیرید اما ببینید که پشت یک صفحه شیشه ای قرار دارد و با دستگاه های گوناگونی احاطه شده است طبیعی است که کاملا ناراحت و مضطرب شوید.
مادرانی که نمی توانند به سرعت تماس نزدیک بدنی با فرزندشان داشته باشند ممکن است احساس کنند مادران خوبی نیستند. آنها معمولا خودشان را در مشکلات فرزندشان مقصر می دانند و این احساس گناه افزایش پیدا خواهد کرد. زیرا نمی توانند فرزندشان که آشکارا نیاز به کمک دارد را آرام کنند و در کنارش باشند.
باید بدانید رابطه عاطفی عمیق مادر و فرزندی می تواند زمانی که نوزاد در انکوباتور است نیز به خوبی ایجاد شود. هیج نوزادی آنقدر بیمار نیست که نتوانید دستتان را درون انکوباتور برده و چند ضربه ملایم به پشتش بزنید. از وجود دستگاه های اطرافش نترسید. از کارکنان بیمارستان بخواهید تا روش کار دستگاه ها را به شما نشان بدھند .

تغذیه از طریق لوله
بیشتر نوزادان نارس توان مکیدن شیراز بطری یا سر شیشه را ندارند و روده هایشان به قدری ضعیف است که امکان جذب غذا را ندارند. سه روش جایگزین برای تغذیه نوزاد وجود دارد.
* تغذیه درون وریدی که برای نوزادان بسیار بدحال و نارس که نمی توانند عمل بلع را انجام داده و غذایشان را هضم کنند توصیه می شود. این حالت ممکن است تا چند هفته طول بکشد و بعد از آن برای تغذیه از لوله بینی - معدی استفاده شود.
* در روش بینی - معدی لوله ای از درون بینی نوزاد عبور داده می شود و به داخلی معده یا روده نوزاد هدایت می شود. از آنجایی که لوله بسیار ظریف و نرم است نوزاد اصلا وجود آن را احساس نمی کند و روشی بسیار راحت برای تغذیه است.
* وقتی نوزاد بزرگتر می شود ترکیبی از شیردهی با سینه یا بطری و لوله تغذیه برای او کفایت می کند. نوزاد هر قدر بتواند از سینه یا بطری شیر می خورد و سپس لوله تغذیه برای رساندن بقیه شیر به او استفاده می شود. تغذیه ترکیبی می تواند از زمانی که رفلکس گرداندن سر و مکیدن در نوزاد ایجاد می شود مورد استفاده قرار گیرد و تا زمانی که نوزاد قدرت کافی برای تغذیه از بطری یا سینه مادر به طور کامل را به دست بیاورد، استفاده شود.

پیشرفت
رشد نوزادان نارس کند و نامنظم است. گاهی دیدن اندام کوچک نوزاد نارس شما را به وحشت می اندازد اما نوزاد شما اراده قوی برای زنده ماندن دارد. برای نوزاد نارس هر روز زندگی یک مبارزه برای زنده ماندن است.
گاهی بعد از یک دوره رشد نوزاد پس روی می کند و این بی ثباتی می تواند شما و همسرتان را مضطرب و بی قرار کند. خوشبختانه بیشتر نوزادانی که بعد از ۳۲ هفته متولد می شوند توانایی رشد طبیعی را دارند و از هر ۷ نوزادی که در ۲۸ هفتگی متولد می شوند شش نوزاد زنده می مانند.

خطرات سلامتی
نوزادان نارس هنوز برای زندگی در بیرون از رحم مادر آمادگی کافی ندارند و مشکلات ذکر شده در زیر را بیشتر تجربه می کنند.
تنفس: به دلیل نارس بودن ریه های نوزاد معمولا مشکلات تنفسی مانند سندرم ناراحتی تنفسی RDS در نوزادان نارس بیشتر دیده می شود.
سیستم ایمنی: به دلیل رشد ناکافی سیستم ایمنی و بدنی که برای دفاع از خود به شدت ضعیف است خطر عفونت بیشتری نوزاد نارس را در مقایسه با نوزاد کامل تهدید می کند.
تنظیم دمای بدن: سیستم کنترل دمای بدن در نوزاد نارس به اندازه کافی کامل نشده است و معمولا او خیلی گرم یا خیلی سرد می شود. او کمتر از یک نوزاد کامل دارای سیستم عایق پوستی است زیرا چربی کافی زیر پوست او تشکیل نشده است.
رفلکس ها: رشد ناکافی در رفلکس های نوزاد نارس به خصوص رفلکس مکیدن مشکلاتی را در تغذیه نوزاد ایجاد می کند. نوزاد نارس اغلب به لوله تغذیه نیاز پیدا می کنند.
هضم: معده یک نوزاد نارس کوچک و حساس است، یعنی توتنایی کمی برای شیر خوردن دارد و بیشتر از نوزاد کامل استفراغ می کند. نارس بودن سیستم گوارشی می تواند موجب مشکلاتی در هضم مواد ضروری مانند پروتئین ها شود و به همین دلیل بهتر است شکل تقریبا هضم شده پروتئین به آنها داده شود.