تشخیص اوتیسم کودکان، بهترین سن کی است؟

شناسایی علائم نشان دهنده اوتیسم بهتر از درمان آن می باشد. اکثر کارشناسان با این نظریه موافق هستند.
با این وجود، درمان اوتیسم در کودکان بزرگتر با مانع رو به رو است.
در گذشته تشخیص اوتیسم در کودکان زیر دو سال امکان پذیر نبود. اما در تحقیقاتی که امروزه صورت گرفته است گزارش کرده اند که می توان اوتیسم را در ۱۴ ماهگی تشخیص داد و نیازی به بزرگتر شدن نوزاد برای تشخیص نمی باشد.
محققان 1269 نوزاد نوپا را برای تشخیص اوتیسم به صورت مداوم از 12 ماهگی تحت نظر گرفتند.
محققان بیان کرده اند که تشخیص اوتیسم در ۱۴ ماهگی پایدار تر است. همچنین بیان کرده اند که ۲۴ درصد از کودکانی که در آن ها اوتیسم تشخیص داده شده است دارای الگوهای رفتاری خاصی هستند و از انجام کارهای اولیه عازجزند. به طور مثال صحبت کردن آن ها به صورت تاخیری است.
یافته های جدید به پزشکان کمک می کنند که به صورت حرفه ای این بیماری را سریع تر تشخیص دهند.
این نتایج و یافته ها باعث تغییر سبک زندگی خانواده ها و افرادی می شوند که دچار بیماری اوتیسم می باشند.
تشخیص زود هنگام اوتیسم این امکان را به محققان می دهد که سریع تر این بیماری را درمان کنند و از پیشرفت آن جلوگیری کنند.
با مطالعه بر روی عملکرد مغز متوجه شده اند که درمان زود هنگام اوتیسم می تواند نتایج خوبی داشته باشد. اما باید از نتایج تحقیق انجام شده اطمینان داشت . یافته های جدید راه های جدیدی پیش روی محققان قرار می دهد.
متخصصان اوتیسم بیان می کنند که با تشخیص اوتیسم زود تر از سن 2 سالگی موافق هستند و این کار امکان پذیر می باشد اما یک سری محدودیت هایی وجود دارد.
محققان اظهار می کنند که تشخیص اوتیسم با نشانه هایی از قبیل تاخیر در صحبت کردن، واکنش های اجتماعی که در سن ۱۴ ماهگی خود را نشان می دهند امکان پذیر است.
اگرچه تشخیص اوتیسم در کودکان دختر در سنین بالا تر انجام می شود یا به دلیل اشتباهاتی در مراحل انجام تست، بیماری آن ها به اشتباه تشخیص داده می شوند.
دقت این تشخیص های زودهنگام نشان دهنده این است که متخصصان بر روی چه چیزی بیشتر دقت به خرج می دهند.
برخی از راه های تشخیص بر اساس نحوه برخورد کودک با بزرگسالان می باشد. دیگر نشانه ها با بزرگتر شدن کودک و واکنش شان نسبت به همسالان آن ها خود را نشان می دهند.
برای تشخیص اوتیسم در کودکان با توجه به رفتار تنوع بسیاری وجود دارد.

مزیت تشخیص زودهنگام اوتیسم
اوتیسم خود را با طیف وسعی از رفتارهای اجتماعی، حرکات، گفتار و ارتباطات غیر کلامی تکراری نشان می دهد.
از هر 59 نفر یک نفر به اوتیسم مبتلا می شود و ریسک ابتلا در پسران 4 برابر بیشتر از دختران می باشد.
اوتیسم در هر فرد متفاوت است پس بنابراین برای هر فرد نیاز به درمان خاص آن فرد است.
زمان بندی یک فاکتور مهم در درمان اوتیسم و استفاده حداکثری از وقت برای درمان می باشد.
میانگین سن برای تشخیص اوتیسم در کودکان ۵۲ ماهگی می باشد.
دیگر پزشکان معتقدند با توجه به انعطاف پذیری مغز و این که با تجربیات تکامل بهتری می یابد بخصوص در سال اول زندگی، پس بهترین زمان برای تشخیص اوتیسم می باشد زیرا با این کار می توان درمان به موقع انجام داد. آن ها بر این باورند که باید درمان در سنی انجام شود که بیشترین منفعت را برای بیمار داشته باشد. همچنین درمان در سنین پایین تر موثر تر می باشد.
همچنین راه هایی که تراپیست ها برای ارتباط بیشتر کودکان و تقویت مهارت های اجتماعی آن ها انجام می دهند موجب می شود که استرس و خستگی را از آن ها دور کند.این درمان ها ممکن است در افرادی که دچار اوتیسم نیستند اما برای تست تشخیص این بیماری به پزشک کراجعه کرده اند کمی آسیب زننده باشد.
تراپیست ها هنوز هم به درمان لکنت یا دیگر مشکلاتی که ممکن است بچه ها از آن رنج ببرند کمک می کنند. و هدفشان تنها بهبود حال کودکان می باشد.

درمان های در دسترس اوتیسم
سه راه کلی برای درمان بیماری اوتیسم وجود دارد: دارو، درمان غیر دارویی و درمان جایگزین.
طبق موسسه اوتیسم کانادا دارو درمانی شامل:
رژیم غذایی مخصوص مثل رژیم غذایی فاقد گلوتن.
داروهایی از قبیل آنتی بیوتیک ها
استفاده از مواد مغذی مثل آنزیم های هضم.

درمان غیر دارویی عبارت است از
آموزش درک صحیحی از رفتار ها و تغییر افکار و فتار در بیمار.
انجام ورزش های صحیح به منظور جلوگیری از حرکات نادرست یا افزایش رفتارهای متناسب با موقعیت
استفاده از والدین برای ایجاد فرصت در یادگیری بهتر و کسب مهارت های مهم.
تشویق آن ها هنگامی که در حال یادگیری یک مهارت خاص هستند.
بین مهارتی که فرد آموزش می بیند و رفتار او ایجاد ارتباط می کنند.