علائم اوتیسم در نوزادان، آنچه باید بدانید

امکان تشخیص بیماری اوتیسم نوزاد برای والدین با بررسی رشد نوزاد، حالات وی و همچنین عملکرد طبیعی اعضای بدن کودک تا حدودی امکان پذیر می باشد، در این بخش با علائم اوتیسم که گاهی به شکل رفتار های تکرار شونده و ناتوانی در به کارگیری زبان گفتاری بروز پیدا می کند، بیشتر آشنا می شوید.
مرکز کنترل بیماری های ایالت متحده (U.S. CDC)، تشخیص معتبر اوتیسم را در سن ۲ سالگی را هم ممکن می داند و حتی بسیاری از والدین قبل از یک سالگی، قادر به تشخیص نشانه ها و علائم اوتیسم در نوزادان خود می باشند و تا سن یک و نیم سالگی کودکشان به تفاوت های وی با سایر کودکان پی خواهند برد.

علائم اوتیسم در نوزادان به همراه تعریف کلی این بیماری
اوتیسم یک بیماری شایع می باشد که در حال حاظر درمان قطعی برای آن وجود ندارد و تنها درمان مؤثر در این زمینه، توانبخشی می باشد؛ اختلال اوتیسم بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تاثیر گذاشته، در نتیجه کودک در هنگام برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل می باشد و نیز ممکن است دچار عقب ماندگی ذهنی و جسمی، مشکل در یادگیری، نقص در گفتار، ضعف بینایی، شنوایی و برخی مشکلات دیگر شود. ضمن اینکه در برخی موارد احتمال بروز رفتار های پرخاشگرانه و خود آزاری نیز در کودک دیده خواهد شد، در افراد اوتیسمی حرکات تکراری مانند دست زدن، پریدن و دادن پاسخ های غیر معمول به افراد، دل بسته شدن به اشیاء و همچنین مقاومت در برابر تغییر دیده می شود؛ اختلال اوتیسم در پسران شایع تر از دختران می باشد.
از آنجا که رفتار بسیاری از کودکان مشابه کودکان اوتیسمی می باشد، از این رو تشخیص اینکه آیا این کودک می تواند مبتلا به اوتیسم باشد یا خیر کار دشواری است، بنابراین شناسایی علائم اوتیسم در این کودکان مشکل است و حتی تشخیص اینکه کودک مبتلا به این بیماری است یا نه تا قبل از سن ۴ سالگی و حتی کمی بیشتر ممکن است، امکان پذیر نباشد.
اما به طور کلی تشخیص اوتیسم و بیماری های طیف آن مثل سندرم اسپرگر از دوران جنینی رخ داده، بنابراین با دقت کردن در حالت های نوزاد می توان تا قبل از سن یک سالگی این اختلال را شناسایی کرد؛ هر چقدر تشخیص و شناسایی این بیماری سریع تر صورت گیرد، در نتیجه درمان سریع تر آغاز شده و بنابراین نتایج بهتری حاصل می شود، برای شناسایی بهتر این بیماری در این قسمت به معرفی برخی از علائم اوتیسم در نوزدان می پردازیم.
یکی از ویژگی های نوزدان، شاد بودن آنهاست و معمولا اولین لبخند شان در سه ماهگی اتفاق می افتد و در سن هفت ماهگی در برابر صدای شادی و با شنیدن اسم خودشان، دیدن پدر و مادر، اطرافیانشان و نیز اسباب بازی لبخند زده و ابراز شادمانی خواهند کرد؛ اما کودکی که مبتلا به اوتیسم می باشد، دارای چهره بی تفاوتی بوده و نسبت به این نوع صداها واکنشی نشان نخواهد داد.
نوزادان از بدو تولد، افراد و اشیا را به شکل خاکستری و غیر واضح می بینند و به مرور محیط اطراف خود را تشخیص داده و می توانند اشیاء را رنگی و واضح ببینند، به طوری که در یک سالگی قدرت بینایی آنها کامل خواهد شد. ضمن اینکه نوزادان از سه ماهگی با حرکت افراد و اشیاء در اطراف خود واکنش نشان داده و آن را تعقیب می کنند، اگر متوجه شدید نوزاد با حرکت چشمانش، شما را تعقیب نکرده و به سر و صدا، تغییرات نور، همچنین وسایلی که در مقابل چشمانش می گیرید، بی تفاوت می باشد، حتما به یک پزشک مشاوره مراجعه نمایید.
نوزاد معمولا در سن ۹ ماهگی، قادر به ادای برخی کلمات است و سعی می کند با والدینش ارتباط بر قرار نماید، در صورتی که کودکتان ساکت بوده و تمایلی به حرف زدن ندارد و نیز زمانی که شروع به حرف زدن می کند، کلماتش نامفهوم خواهد بود که این مشکل می تواند یکی از علائم بیماری اوتیسم در نوزادان باشد و باید از سوی والدین جدی گرفته شود.
کودک در سن هفت ماهگی علاقمند به بازی کردن می باشد و تمایل زیادی به بازی با اسباب بازی ها و نیز بازی با سایر کودکان دارد و اما کودکان اوتیسمی علاقه ای به بازی با اسباب بازی ها نداشته و با کودکان دیگر ارتباط برقرار نمی کنند، آنها اغلب تمایل دارند به تنهایی بازی کنند و در چینش اسباب بازی ها نیز روش خاص و عجیبی دارند.
برای بررسی میزان واکنش کودک به محیط اطراف می توانید یک اسباب بازی که می تواند عروسک باشد را در اختیار کودک قرار دهید و پس از مدتی آن را از وی بگیرید و بررسی کنید که آیا بعد از گرفتن عروسک گریه می کند و آیا مسیر دور شدن عروسک را نگاه کرده و نیز اگر عروسک را دوباره به وی دهید، تمایل به بازی کردن دارد و عروسک را در دست می گیرد.
دیر راه رفتن کودک یکی دیگر از علائم اوتیسم در نوزادان است که باید مورد بررسی قرار گیرد، کودکی که یک ساله است و هنوز راه رفتن و یا حرکت به صورت چهار دست و پا را شروع نکرده، می تواند زنگ خطری برای ابتلا به این بیماری باشد.
کودکان اوتیسمی بسیار حساس و تحریک پذیر می باشند و در صورتی که فردی به طور ناگهانی دست آنها را کشیده و یا لمس کند، واکنش هایی مانند فریاد زدن، ترس شدید و فرار نشان خواهد داد؛ این کودکان از برقراری ارتباط با دیگران واهمه داشته و در دنیای خیالی شان زندگی می کنند.
کودک مبتلا به اوتیسم، اغلب فاقد واکنش های احساسی بوده و زمانی که ناراحت و غمگین است، آرام کردن وی دشوار می باشد و ممکن است تا ساعت ها گریه کرده و با گفتن کلمات نا مفهوم زیر لب، فریاد کشیدن و برخی رفتار های دیگر به خود آزاری شان ادامه دهند.
تصور عده ای از افراد بر این است که کودک مبتلا به اوتیسم هیچ گاه نمی تواند به صورت حرفه ای آموزش ببیند و مانند یک فرد مبتلا به عقب ماندگی ذهنی، همیشه نیازمند مراقبت می باشد، در صورتی که اینگونه نیست و بنا بر شدت بیماری، فرد اوتیسمی می تواند از زندگی خوبی برخوردار باشد و نیز بسیاری از آنها با گذراندن دوره های آموزشی می توانند مانند یک فرد سالم در جامعه جایگاهی بدست آورند.
استعداد کودکان اوتیسمی به انجام بازی های رایانه ای و حتی برنامه نویسی منحصر به فرد است و مطالعه کتاب ها و بررسی یک وسیله الکترونیکی و یا چند رسانه ای برای ساعت ها می تواند موجب سرگرم و مجذوب شدن کودک اوتیسمی شود، بنابراین از این طریق می توان تا مدتی وی را شاد و آرام نگه داشت.
داشتن روحیه حساس از دیگر علائم اوتیسم در نوزادان می باشد، اینگونه کودکان از صدا و محیط های شلوغ و دارای نورپردازی های زیاد ترس دارند؛ صدای وسایلی مانند جاروبرقی می تواند موجب ترس شدید کودک و نیز گریه وی شود، بنابراین در صورتی که کودک شما در محیط های شلوغ و پر سر و صدا گریه و بی قراری کرده و از صدای زنگ تلفن، مکالمه بلند و نیز صدای جاروبرقی و ماشین لباس شویی می ترسد، می تواند زنگ خطری برای ابتلا به اختلال اوتیسم باشد.
برای بر قراری ارتباط درست با کودک و نزدیک شدن به وی باید زمان زیادی صرف این کار کرد و بتوان راه ارتباطی مناسب را پیدا کرد، اما به طور کلی هر کودک اوتیسمی دارای ویژگی های شخصیتی و روانی منحصر به فردی می باشد که بررسی شدت بیماری و روش برخورد با آنها بر عهده کارشناسان و در مراحل بعدی به عهده والدین و اطرافیان وی می باشد و افزایش پشتکار والدین برای برقراری ارتباط با کودک نقش زیادی در بهبود سلامت روانی وی خواهد داشت.