برخورد با کودکان زورگو، نکاتی برای والدین

خیلی از والدین از این که بشنوند کودک هایشان درگیر رفتارهای زورگویی شده اند شوکه می شوند. در اینجا در مورد این که چطور در شرایط سخت بهترین رفتار را با کودک زورگو داشته باشید برایتان آورده ایم.
هیچ پدر و مادری دوست ندارد این طور فکر کند که بچه اش می تواند نسبت به همسن و سالانش پرخاشگر باشد یا درگیر رفتارهایی مثل زور گفتن شده باشد و البته در واقعیت این اتفاق افتاده باشد. ۲۰ درصد از بچه های ۸ تا ۱۲ ساله و نوجوانان ۱۳ ساله گفته اند که مورد زورگویی قرار گرفته اند که البته شخصی وجود داشته که برای آن ها زورگویی کند.

برخورد با بچه های زورگو
خب وقتی می فهمید کودک شما فرد پرخاشگر و متجاوز و زورگو است چه کار خواهید کرد، چه خودتان شخصا این رفتار را از او ببینید یا کسی آن را به شما بگوید؟ و چطور روشی موثر را در پیش خواهید گرفت؟

وحشت نکنید اما بیخیال این موضوع هم نشوید
الیزابت انگلندر مدیر اجرایی مرکز کاهش پرخاشگری ماساچوست می گوید:" اگر این اتفاق افتاد مهم است که نترسید. این به همان اندازه اهمیت دارد که اگر حرفی در مورد این موضوع شنیدید آن را نفی نکنید". " بچه هایی که ذاتا خوب و صمیمی هستند می توانند رفتارهای زورگویانه را تجربه کنند، چون این رفتارها می تواند راهی برای افزایش قدرت اجتماعی آن ها باشد".
بچه ای که به لحاظ اجتماعی مشکل دارد ممکن است از زورگویی به عنوان روشی استفاده کند برای این که ببیند آیا از طریق آن توجه و تحسین بیشتری می تواند از همکلاسی هایش بگیرد یا نه.
ابتدا بهتر است این موضوع را بپذیرید، بچه ی شما ممکن است کارهایی انجام داده باشد که در راستای ارزش های خانوادگی شما نباشد. رفتارهای آن ها شاید خیلی بد به نظر برسد. اما شما این توان را دارید که واکنش سریعی به این موضوع بدهید و مانع از تکرار آن شوید.

نحوه برخورد با کودک قلدر
مطمئن شوید که در مورد معنای دقیق زورگویی کاملا واقف هستید.
آگاهی بیشتر از قابل سرایت بودن و مضرات زورگویی چیز خوبی است، اما متخصصان می گویند شاید این باعث شود ما نسبت به این زبان سست و بیخیال شویم. مهم است که بین کشمکش ها( عدم توافقی که باعث شود شخصی ناراضی و حتی پرخاشگر شود اما هر دو طرف وضعیت یکسانی داشته باشند) و رفتارهای زورگویانه ( رفتارهای نامطلوب، پرخاشگرانه، با قصد و نیت و تکراری)تفاوت قائل شوید.
این فقط یک موضوع معنایی نیست. استفاده از واژگان صحیح به این معناست که وقتی شما با معلم مدرسه کودک خود صحبت می کنید هر دوی شما دقیقا می دانید که چقدر موضوع کودک تان جدی است و نشان دهنده ی الگوی رفتاری است. و هر فردی باید از برچسب "زورگو بودن" پرهیز کند.
بیلی هاسون در مرکز جلوگیری از زورگویی ملی پیسر می گوید:" صحبت در حول این موضوع مهم است چون بر این که دانش آموزان چطور در موقعیت احتمالی درگیر می شوند تاثیر می گذارد". " به جای این که به کودک لقب زورگو بدهید از اصطلاحاتی همانند" بچه ای که زور می گوید" یا بچه ای با رفتارهای زورگویانه" استفاده کنید. این باعث می شود اول بدانند که بچه هستند و دوم این که بدانند رفتارهای خاصی از خود نشان داده اند."

با کودک خود در مورد چرای رفتارشان صحبت کنید
زمانی که می فهمید بچه شما کاری انجام داده که غیر قابل پذیرش است-صرف نظر از این که آیا با ملاک های کلی رفتارهای زورگویانه اش، خودش برخورد داشته یا نه-این مسئولیت شماست که به عنوان والدین با او در مورد اتفاقاتی که می افتد صحبت کنید. این صحبت باید کاملا آزاد و بدون قضاوت باشد. تنها چیزی که شما در جست و جویش هستید این است که بدانید چرا این گونه رفتار کرده اند( یا هنوز می کنند).
انگلد می گوید: " این صحبت کردن ها به آن ها اجازه می دهد تا بفهمند که بچه هایشان چه احساسی دارند و در مورد عواملی که ممکن است منجر به این رفتارها شود صحبت کنند، رفتارهایی همانند فشار همسن و سالان یا اینکه خودشان مورد زورگویی قرار گرفته اند". بعد از آن می توانید به آن ها کمک کنید.
در مورد این واقعیت کاملا با فرزند به صورت روشن و غیر مبهم صحبت کنید که رفتارشان غیر قابل پذیرش است. این فرصتی برای شماست که خیلی واضح بیان کنید که رفتارهای زورگویانه چه هستند، و باید به صورت بی پرده بیان شود که این رفتارها مناسب نیست و یا خانواده شما آن ها را نخواهد بخشید.
تاکیید کنید چیزی که اهمیت دارد رفتار آن هاست نه قصد و نیتی که دارند.
ممکن است بچه ی شما از اینکه به خاطر رفتارش احضار شود واقعا شگفت زده شود و چیزی شبیه این بگوید" اوه آن فقط یک شوخی بود" یا " وقتی آن کار را می کردم او می خندید".
در این لحظات، این وظیفه ی شماست که برای کودک خود قضیه را روشن کنید که تفاوتی بین شوخی کردن(جایی که هر دوی طرفین از آن لذت ببرند) و اذیت کردن و زورگو بودن وجود دارد(جایی که یکی احساس صدمه دیدن و تحقیر کند). توضیح دهید حتی بچه ای که در آن لحظه می خندد شاید دارد طوری رفتار می کند که آبروی خود را جلوی دوستانش حفظ کند اما در عمق وجودش واقعا آسیب ببیند.
کری گلدمن می گوید:" چیزی که ما می خواهیم به بچه هایمان آموزش دهیم تاثیری است که رفتار آن ها می گذارد (که اهمیت دارد) نه قصد و نیت آن ها".
شاید کودک شما قصد و نیت بدی نداشته باشد، اما این اهمیتی ندارد. این وظیفه شماست تا این تفاوت را برایشان شفاف سازی کنید.
یک برنامه عملکردی ایجاد کنید و نتایج آن را تعیین کنید.
می توان به طور کامل جلوی رفتارهای زورگویانه را گرفت، اما نیاز به سریع بودن و تمرکز بر روی کار دارد. هاستون می گوید: در مورد این که چه افراد دیگری باید درگیر این موضع شوند فکر کنید همانند کارکنان مدرسه. و با آن ها همکاری کنید و مرحله به مرحله برای عملکردتان برنامه بریزید.
آن ها در این زمینه متخصص هستند، بنابراین اگر دقیقا نمی دانید چه باید بکنید وحشت نکنید. این وظیفه ی شماست تا در مورد کار آن ها سوال بپرسید و این که چه کاری برای کمک به آن ها می توانید انجام دهید و مطمئن شوید که همه ی شما برای هدفی خاص با همدیگر همکاری می کنید.
صحبت کردن با پزشک اطفال نیز ایده خوبی به نظر می رسد. اگر نیاز به ارزیابی سلامت او باشد دوباره به متخصص مراجعه کنید. چیزی که باید بر آن تاکیید شود این است که شما نگران هستید نه عصبانی.
همزمان، شما باید بدون هیچ ابهامی با کودک خود درباره ی این واقعیت که رفتار آن ها غیرقابل پذیرش است صحبت کنید. انگلند می گوید: " انتظارات خود را مشخص کنید و در مورد نتایج آن پافشاری کنید"." در مورد این که اگر زورگویی ادامه داشته باشد چه اتفاقی خواهد افتاد دقیق باشید و سعی کنید تا نتایج معناداری پیدا کنید که برای شرایط مناسب باشد".

واقع گرا باشید
حتی بعد از برداشتن تمام این قدم ها و حتی اگر حس کردید در رابطه با رفتارهای زورگویانه فرزندتان روش کنشگرانه ای پیش گرفته اید، بهتر است بدانید که آن ها یک شبه عوض نخواهند شد. دوباره میگوییم نترسید.
هاستون می گوید" زمان می برد تا رفتارشان را تغییر دهند". بدانید که ممکن است شکست هایی پیش رویتان باشد ، صبور باشید چون بچه ی شما راه های جدیدی برای مدیریت احساسات و تضادهایش یاد می گیرد. مهم ترین چیز این است تا محبت و حمایت خود را به آنان نشان دهید.