محبت نکردن به فرزند، چه عواقبی دارد؟

کوتاهی در محبت به کودکان اثرات جبران ناپذیری بر زندگی کودک دارد. برخی از والدین در تحسین و توجه و محبت نکردن به فرزند خست به خرج می دهند. ممکن است آنها بگویند که سرشان بسیار شلوغ است،یا اینکه کودکان آنها باید بدون دریافت پاداش، رفتار خوبی داشته باشند. محروم کردن کودک از محبت والدین در دوره نوزادی تأثیر نامناسبی در رشد شخصیت بر جای می گذارد.
کودکان همواره به محبت والدین خود نیاز دارند و این نیاز در هفت سال اول زندگی و بخصوص در چهار سال اول، به مراتب بیشتر از بقیه عمر آن‌هاست. نیاز به محبت آن قدر جدی است که می‌توان گفت نه تنها بزرگ‌ترین نیاز کودک محسوب می‌شود که حتی سایر نیازهای زیستی را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد.

محبت به فرزند
کودک در سالهای اولیه زندگی تلاش می کند تا بداند کدام رفتارش موجب جلب توجه والدین می شود. والدینی که در لبخند زدن ،بغل کردن، و تحسین کردن خسیس هستند، از تاثیرات نیرومند محبت والدین به فرزندان غافل هستند و نمی دانند پاداش دادن مکرر به رفتار مطلوب کودک خود، چه اثراتی دارد. محبت نیاز اساسی و طبیعی کودک است و اساس رشد و سعادت او بدان بستگی دارد.
اگر کودکی از نظر بعد عاطفی به اندازه کافی تأمین شده باشد، حس کنجکاوی و سایر فعالیت‌های ذهنی او نیز به خوبی به کار می‌افتند و زمینه رشد روانی کودک به طور کامل فراهم می‌شود، از این رو فرزندانی که در خانواده‌های پر مهر و محبت رشد می‌کنند، انرژی روانی و جسمی بیشتری خواهند داشت و آینده بهتری نیز در انتظار آن‌ها خواهد بود.
برعکس کودکانی که در خانه آن‌ها از موهبت محبت اثری نیست، دارای تزلزل شخصیت و شکست‌های پی‌درپی روحی می‌شوند، که در تمام ابعاد جسمانی و روانی آن‌ها تأثیرگذار است. این کودکان غالباً روزشان را با گریه‌های ناشی از پریشانی شروع می‌کنند و در تمام مدت حالات اضطراب، ترس، خشم، افسردگی و گوشه‌گیری در آن‌ها قابل مشاهده است.
این کودکان مضطرب و پریشان نه میلی به غذا دارند و نه علاقه‌ای به گفت‌وگو و فعالیت‌های اجتماعی، از این رو تمام تخیل و کنجکاوی آن‌ها و کلیه روابط اجتماعی‌شان تحت تأثیر عدم محبت و مهربانی خانواده تعطیل می‌شود و ناگفته پیداست چه سرنوشتی در انتظار چنین کودکانی خواهد بود.
کوتاهی در محبت به کودکان و محبت نکردن به فرزند اثرات جبران ناپذیری بر روی کودک دارد. کودک تشنه محبت و توجه پدر و مادرش است و به دنبال و جستجوی مرکز محبت است و از این راه می کوشد خود را تسکین بخشد. طفلی که محبت نبیند هرگز رشد نخواهد کرد.
چنانچه فرزند شما اتاق خود را مرتب می کند و یا با انجام کارهای کوچک به شما کمک می کند، شما باید به او بگویید که قدردان او هستید. اگر شما این کار را انجام ندهید، احتمال کمتری وجود دارد که او در آینده در انجام کارها به شما کمک کند.
به تجربه ثابت شده است که اگر عنصر مهر و عطوفت در رابطه والدین و فرزند حاکم باشد، سخت‌ترین تعارضات با استفاده از این عنصر قابل حل خواهد بود، به همین دلیل هر شیوه تربیتی که بر مبنای محبت نباشد، اثرات کارساز و پایداری نخواهد داشت و نمی‌تواند سلامت کودک را تضمین کند. ابراز محبت به فرزند در خردسالی عامل سلامت جسم و روان کودک می‌شود، اما در دوره‌های نوجوانی و جوانی از ولنگاری، بزهکاری و ناهنجاری‌ها جلوگیری می‌کند، چرا که نوجوانان و جوانان در این سنین معمولاً با محیط خارج از خانه ارتباط بیشتری پیدا می‌کنند و اگر پدر و مادر نتوانند با محبت سرشار خود روح فرزندشان را اشباع کنند و قلب او را تسخیر سازند، ممکن است جوان به هر کورسوی محبتی امید ببندد و سر از محیط‌های فاسد و ناکجا آباد سر در آورد. علاوه بر این، فضای محبت‌آمیز باعث ایجاد صمیمیت در افراد می‌شود و اگر بین فرزندان و والدین صمیمیت ایجاد شود خود به خود از بروز بسیاری اخلاق‌های بد و پنهان‌کاری‌ها جلوگیری خواهد شد