انتقال ویروس کرونا، خانه ماندن را راحت کنیم
اگر فرزندان عشق بدون قید و شرط را از والدینشان دریافت نکنند نمیتوانند به ظرفیت و تواناییهای خود اعتماد کنند.
این روزها که برای جلوگیری از چرخه انتقال ویروس کرونا مدارس و دانشگاهها تعطیل شدهاند و کودکان، نوجوانان و جوانان اغلب اوقات خود را در خانه سپری میکنند، ممکن است به دلیل ترس، اضطراب ناشی از کرونا یا خستگی ناشی از در خانه ماندن، با والدینشان دچار اختلافات شوند. در همین رابطه یک روانشناس به منظور کاهش اختلافات و تنشهای میان مادران و فرزندان در روزهای قرنطینه چند تکنیک ساده پیشنهاد کرد.
گوهریسنا انزانی میگوید: اگر فرزندان عشق بدون قید و شرط را از والدینشان دریافت نکنند نمیتوانند به ظرفیت و تواناییهای خود اعتماد کنند و همین موضوع باعث میشود که سلامت روان آنها صدمه ببیند و درنهایت به موفقیت و اهداف خود در زندگی نرسند، در این میان والدین به ویژه مادران اولین عامل رشد و تحول روانشناختی و اجتماعی فرزندان هستند.
وی با اشاره به اینکه شاخص کیفیت زندگی خانواده دارای دو محدوده حیطه فردی (سلامت جسمانی، سلامت عاطفی، سلامت محیطی و سلامت اجتماعی) و حیطه خانوادگی (زندگی روزانه، تعامل فرد با اعضای خانواده، رفاه مادی و شیوههای فرزندپروری) است، اظهار کرد: شیوههای فرزندپروری اثر بسیار زیادی بر شناخت و اعتماد به نفس فرزندان دارد، به طوریکه باعث کاهش اضطراب، ترس، استرس و افزایش احساس خود ارزشمندی میشود؛ به همین دلیل محیط گرم خانوادگی، رفتار مناسب والدین با فرزندان و اینکه هر فرد در خانواده احساس ارزشمندی داشته باشد و در خانواده محبت دریافت کند باعث میشود که خانوادهها که در این روزهای بحرانی در کنار هم هستند، روزهای بهتری را با هم تجربه کنند.
این روانشناس معتقد است که باتوجه به اینکه در این روزها افراد به دلیل جلوگیری از انتقال ویروس کرونا باید بیشتر در خانه بمانند، بهتر است والدین ارتباط موثری با فرزندان داشته باشد، نسبت به علائمی که کودکان در این روزها از خود بروز میدهند حساس باشند.
وی افزود: از آنجایی که مادران دارای کودکان کمتر از ۱۵ سال نقش بسیار زیادی در شادی، آرامش، امنیت خانواده و شکلدهی نیازهای روانی دارند باید به فرزندشان این حس را منتقل کنند که نسبت به او عشق بدون قید و شرطی دارند اما ممکن است در برخی مواقع از رفتارهای او ناراحت شوند. در شرایط کنونی مادران خستهاند، زیرا کارهای خانه بیشتر شده است و علاوه بر کارهای خانه، ترس و اضطرابها نیز افزایش یافته است؛ ترسهایی مانند اینکه مبادا فرزندانشان دچار بیماری شوند، مبادا دچار مشکل مالی شوند و... که در این میان انرژی کودکانی که تاکنون در مدرسه و در کنار دوستانشان تخلیه میشد نیز اکنون بر مسائل مادران افزوده است.
وی در همین راستا چند تکنیک ساده برای کاهش اضطرابها و تنشها در خانواده پیشنهاد کرد و افزود: مادران باید در این شرایط برای فرزندانشان زمان بگذارند، در کنار آنها بنشینند و با آنها تماس چشمی برقرار کنند، فرزندان را قضاوت نکنند و اجازه دهند کودکانشان از ترس و نگرانیهایشان با آنها صحبت کنند. فرزندانشان را تحقیر و انتقاد نکنند و سعی کنند با فرزندانشان در این ایام مسئولیتپذیری اجتماعی را تمرین کنند.
این روانشناس تاکید کرد که فرزندان نیز باید بپذیرند که مسئولیتهایی بر عهده دارند و ممکن است مادران نیز دچار خستگی شوند. در این راستا مادران نیز میتوانند با سوالهایی مانند اینکه "در انجام دادن چه کارهایی در خانه میتوانی به من کمک کنی" از فرزندشان، مسئولیتهایی را به آنها واگذار کنند. باید بپذیریم که اکنون شرایط بحرانی ایجاد شده است و وظیفه مادران در این شرایط مدیریت بحران است، مادران باید بتوانند ذهنشان را آرام کرده و حل مسئله کنند، از هرگونه تصمیمگیری احساسی و عجولانه بپرهیزند، موقعیتها را تحلیل و محدودیتها را درک کنند. مادران باید بپذیرند که در موقعیت ایجاد شده کودکانشان با دوستانشان در ارتباط نیستند و با نسل بزرگتر مثل مادر یا پدر هم چندان حرف مشترکی ندارند و شرایط برای آنان نیز سخت است.
انزانی افزود: پس مادران باید بتوانند برای کاهش اختلافات با فرزندانشان همدلی کنند، در کنار یکدیگر برنامههای سرگرمکننده مانند فیلم و سریال تماشا کنند، نوشیدنیهای آرامبخش مصرف کنند و استرس خود را کاهش دهند.
به گفته این روانشناس، مادرانی که هدفمند هستند و هدفهای درونی خودشان را پیگیری میکنند، میتوانند مادران شادتری باشند و اختلافات کمتری با فرزندشان داشته باشند؛ به طور مثال اینکه مادر بتواند زمانی را به خواندن کتاب مورد علاقهاش اختصاص دهد یا فیلمی را که دوست دارد تماشا کند و حتی بدون دلیل استراحت کند و برای خود واگویههای مثبت ایجاد کند میتواند استرس و اضطراب خود و خانواده را کاهش دهد؛ این درحالیست که زمانی که ترسها و اضطرابها شدت میگیرد واگویههای مادران ترسآور میشود، یعنی آنها مدام از جملاتی که چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اگر فرزندانم به بیماری مبتلا شوند چه خواهد شد؟ استفاده میکنند، این درحالیست که این واگویهها موجب ترس و خشم بیشتر در آنها خواهد شد.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼