پیشنهاد کتاب کودک، برای سه تا شش سال

کتاب «به به» داستان تصویری کرمی است که گرسنه‌است؛ گرسنه‌ گرسنه. به گیلاس قرمزی می‌رسد و می‌گوید: به به چه قرمز! شروع می‌کند به خوردن و فرورفتن در گیلاس.

کرم داستان کتاب «به به» بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و به به و چه چه می‌کند تا اینکه می‌رسد به یک کرم دیگر. البته ما آن کرم دیگر را نمی‌بینیم. اصلا از وجود آن خبر نداریم تا اینکه به جمله‌ی «تو دیگر کی هستی؟» برمی‌خوریم. به صفحه‌ قبل نگاه می‌کنیم. تای کاغذ را کنار می‌زنیم. شخصیت اصلی کتاب عقب می‌نشیند و یک کرم دیگر هم به کتاب اضافه می‌شود. البته این تاهای کاغذ از ابتدای کتاب وجود دارد و به ما در کشف جزییات داستان و ماجراهایش کمک کرده است. اما در این جای کتاب سمانه قاسمی با استفاده از قابلیت تای کاغذ و حرکت شخصیت‌های داستان محدودیت‌های کتاب کاغذی را بیش از پیش پشت سر گذاشته و به نوعی جادو را در مقابل چشم‌ مخاطب می‌گشاید. جادویی که در مسیر داستان قرار دارد، دقیقا در زمانی که شخصیت اصلی می‌پرسد: «تو دیگر کی هستی؟»؛ و بنابراین صرفا استفاده از امکان تای کاغذ برای متفاوت کردن کتاب نیست. در چند صفحه‌ بعد باز هم از این امکان به خوبی استفاده می‌شود و این‌بار شخصیت سوم وارد داستان می‌شود. حالا شخصیت‌های قبلی از خوردن سیر شده‌اند و شخصیت تازه می‌پرسد برای او هم از آن میوه خوشمزه هست؟

سمانه قاسمی در کتاب «به به» با کمترین کلمات داستانش را نوشته و همین قاعده را نیز در عناصر تصویری کتاب نیز رعایت کرده است. ما فقط همان شخصیت‌های اصلی را می‌بینیم و فضایی که در آن به سر می‌برند؛ بدون جزییات اضافی و غیرمرتبط. و با همین جزییات کم داستانی در مورد بخشش، زندگی اجتماعی، دوست داشتن و تولد خلق کرده است.

کتاب «به به» از مجموعه کتاب‌های مرغک انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است که در سال ۹۴ چاپ و موفق به دریافت ۵ نشان در فهرست بیستم لاک پشت پرنده شده است.

کتاب موزی که می خندید

کتاب «موزی که می‌خندید» قصه پذیرش تفاوت‌های دیگران‌ست و از آن فراتر پذیرش و باور تفاوت‌های شخصی‌مان با دیگران است.

تفاوتی که بعد از پذیرش و باور می‌تواند امکان و فرصتی تازه برایمان فراهم کند و -فراتر از متن کتاب و داستان- حتی اگر مثبت نباشد با پذیرش آن در رفع آن کوشید.

گوریل آبی همیشه عصبانی بود. هیچ دوستی نداشت. یک روز یک موز از درخت می‌کند تا بخورد. موز را تا نیمه پوست می‌کند و تا آستانه دهانش می‌برد، اما چیز عجیبی می‌بیند: موز می‌خندند!

اما یک گوریل عصبانیِ تنها با یک موز خندان و شاد چه کار می‌تواند بکند؟ موزی که دوست دارد تمام روز بازی کند، خسته شد چرت بزند، قایم باشک بازی کند و به هر جا سرک بکشد.

گوریل حواسش به موز عجیب و غریبش هست، باهاش بازی می‌کند و اگر سر راه‌شان یک پوست موز افتاده باشد -چه تصویری می‌تواند برای یک موز وحشتناک‌تر باشد؟- جلوی چشم‌های موزش را می‌گیرد، اما اگر گوریل‌های دیگر او را با این موز خندان ببینند چه؟ حتما می‌خندند، ریسه می‌روند و می‌گویند چقدر خنده‌دار، یک گوریل با یک موز دوست شده!

آن‌ها اگر چه موز را دیده‌اند اما موز خندان و بازیگوش ندیده‌اند و اگر هم می‌بینند آن را نپذیرفته‌اند. گوریل آبی اما موز عجیبش را پذیرفته و باور کرده، پس راه می‌افتد و می‌رود. می‌رود جایی که با موزش تنها زندگی کند. شاید جایی که یک اتفاق شیرین در انتظارش نشسته!

گوریل آبیِ کتاب «موزی که می‌خندید» حتما تا حالا بیش از هزار موز خورده، اما وقتی هزار و یکمی را پوست می‌کند وقفه‌ای ناگهانی در زندگی روزمره‌اش پیش می‌آید. موزی که می‌تواند تا چند ثانیه دیگر نباشد گوریل آبی عصبانیِ تنها را با لبخندش به فکر وامی‌دارد و سرنوشت تازه‌ای برایش رقم می‌زند.

حسن موسوی تصویرگر و طراح داستان «موزی که می‌خندید» گوریل عصبانی و تنهای ابتدای کتاب را با رنگ‌های تیره و فیگوری نیم‌رخ که سهم عمده صفحه را گرفته، به تصویر کشیده و با فریم‌ها و تصاویر میانی جذاب و روایتگر که با داستان موجز و فروتن حمیدرضا شاه‌آبادی کامل شده، با تصویر گوریلی تمام‌رخ و شاد که سهمی همانند دیگر شخصیت‌های داستان در صفحه دارد، کتاب را به انتها می‌رساند.

کتاب «موزی که می‌خندید» در سال ۱۳۹۵ در نشر افق چاپ و موفق به دریافت ۵ نشان لاک پشت پرنده شده است.