افزایش اعتماد به نفس کودک با این فرمول طلایی
ترتیب مهمترین مسوولیت پدر و مادر نسبت به فرزند است.
روزنامه مردم سالاری: ترتیب مهمترین مسوولیت پدر و مادر نسبت به فرزند است. آینده کودک در گرو رفتار صحیح والدین و نشان دادن عکس العمل های مناسب در موقعیت های خاص است. در عین حساس بودن تربیت صحیح، با عمل به چند نکته می توان با موفقیت بدان رسید.
ما به عنوان والدین موفق باید فرزندانمان را به گونه ای ترغیب کنیم که از درون، احساس خوبی نسبت به خود داشته باشند و اعتماد به نفسشان تقویت شود و احساس کنند مورد علاقه ما هستند.
اگر فرزندان توسط ما در چنین شرایطی قرار گیرند دیگر برآورده نشدن نیاز به قدرت یا محبت، آنها را به سمت انحراف نمی کشد. چند روش زیر به کودکان ما کمک می کند که حس بهتری نسبت به خود پیدا کنند و احساس امنیت کنند.
از لحظاتی که با هم هستید استفاده کنید. اعتماد به نفس کودک شما تحت تاثیر کیفیت اوقاتی است که شما با او صرف می کنید، نه مقدار و زیادی این زمان! در زندگی های بسیار شلوغ این زمانه اکثر ما در فکر کارهای بعدی یا عقب افتاده و مشغله های روزمره هستیم و در حالی که فرزندمان با ما صحبت می کند صد درصد حواسمان متوجه او نیست. اکثرا وانمود می کنیم که گوش می دهیم! خیلی اوقات هم تلاش فرزندان را که سعی می کنند با ما ارتباط برقرار کنند نادیده می گیریم.
اگر اوقات مفیدی را هر روزه به کودک اختصاص ندهیم(اوقاتی که فقط متوجه او باشیم) کم کم ناهنجاری های رفتاری در او بروز خواهد کرد. از نظر کودک، اگر به او عکس العمل(حتی) منفی نشان دهیم بهتر از آن است که به او بی توجهی کنیم. مهم است که به درستی احساسات کودک را درک کنیم و این گونه مساله را نبینیم که آیا احساسات او درست هستند یا غلط.
وقتی کودک می گوید: مامان، تو هیچ وقت به من توجه نداری»( در حالی که شما تازه با او بازی کرده اید) او فقط احساسش را بیان کرده در این موقع بهتر است به احساسش ارزش دهید و بگویید: «بله، احساس می کنم خیلی وقت است که با هم بازی نکرده ایم». عمل بهتر از حرف است.
آمار نشان می دهد که ما هر روز صدها درخواست از فرزندانمان می کنیم. عجیب نیست که آنها گوششان از حرف های ما پر است! به جای آن که مرتب اظهارگله مندی کنیم، از خود بپرسیم الان چه رفتار موثری می توانم داشته باشم؟
به کودک کمک کنید که احساس توانمندی کند. اگر این راه راشما نشانشان ندهید خودشان راه های نامناسبی برای کسب احساس قدرت پیدا می کنند. راه های مناسب عبارتند از: از آنها مشورت بخواهید، به آنها اجازه انتخاب بدهید، بگذارید در محاسبه حساب و کتابهای مخارج کمکتان کنند، بعضی وقتها پخت و پز یا خرید را به عهده آنها بگذارید.
یک کودک دو ساله می تواند در شستن ظروف ملامین یا سبزیجات کمک کند یا کفشها را جابه جا کند. ما اغلب خودمان همه کارها را انجام می دهیم چون برایمان بی دردسرتر است ولی نتیجه اش آن است که آنها احساس بی اهمیتی می کنند.
بگذارید تا نتایج طبیعی کارها را تجربه کند. از خود بپرسید اگر من در این مورد دخالت نمی کردم چه می شد؟ وقتی ما در هر مساله ای حتی مواردی که نیازی به ما نیست دخالت می کنیم.
کودک را ازتجربه کسب کردن و دیدن نتایج طبیعی اعمالش محروم می کنیم. وقتی می گذاریم نتایج کارها به تجربه کودک بیفزاید، دیگر با نق زدن و نصیحت زیاد، روابطمان را با او خراب نمی کنیم. مثلاً اگرفرزندتان ناهارش را فراموش می کند، شما آن را یادآوری نمی کنید تا خودش راه درست را پیدا کند و اهمیت به خاطر سپردن را درک کند.
بگذارید با قانون خانه آشنا شود. بسیاری از مواقع، رسیدن به نتایج امور آنقدر طولانی است که نمی توان آنها را به سادگی تجربه کرد. در این گونه موارد دریافت عواقب منطقی راهکاری مناسب است. در چنین حالتی نتیجه ای که کودک از کار خود می بیند باید با نوع عملکرد او مرتبط باشد.
مثلا اگر او فراموش کرد کتاب داستانش را از منزل دوستانش بیاورد و شما یک هفته به او کم محلی می کنید، این موضوع فقط باعث رنجش خاطر و به جای ماندن یک خاطره تلخ برای او می شود. اما اگر کتابش را برگردانید و به او بدهید و فقط به اندازه قیمت کتاب از پول هفتگی اش کم کنید. با قانونمندی خانه آشنا می شود بدون آنکه کدورتی پیش آید.
از برخورد اجتناب کنید. ممکن است فرزندتان شما را در یک موقعیت خاص مثلا با اظهار خشم یا حرف های غیردوستانه بیازماید. در این حالت بهتر است اتاق را ترک کنید یا به او بگویید اگر تکرار کند شما به اتاق دیگری می روید. البته با حالت عصبانیت و خشم خارج از کنترل محل را ترک نکنید.
رفتارها را از کننده آن جدا کنید. هرگز به کودک نگویید که «توبدی». زیرا اعتماد به نفسش را خراب می کند. به او بفهمانید که شما از خود او بدتان نمی آید بلکه خیلی هم دوستش دارید، فقط از آن رفتار ناخرسند هستید. او بدنیست بلکه آن رفتار بد است! برای آنکه کودک اعتماد به نفس داشته باشد باید بداند که بدون هیچ قید و شرطی دوستش دارید.
بدون توجه به این که چه می کند، به هرحال دوستش دارید. او را مدام به دریغ کردن عشقتان و اظهار اینکه «دوستت ندارم» تهییج نکنید. هرگاه نسبت به عملکرد خود تردید داشتید از خود بپرسید«آیا قانونمندی و قیود من به اعتماد به نفس کودکم کمک می کند؟».
همزمان مهربان و محکم باشید. مثلا به او بگویید:«تا یک ربع دیگر تو را سوار اتومبیل می کنم و به مدرسه می برم. لباست را می توانی تا آن موقع بپوشی.«شما در عین حال که سروقت به حرفتان عمل می کنید از این که احتمالا لباسش را نپوشیده عصبانی نشوید.چون این کار را در اتومبیل هم می تواند انجام دهد. همیشه ببینیم که در خواستمان از کودک از روی عشق است یا خشم؟
عاقبت اندیشی مهم است. اکثر ما می خواهیم خیلی فوری همه امور را تحت کنترل درآوریم و دنبال راه هایی برای رسیدن به این هدف هستیم. در نتیجه فرزندان احساس می کنند تحت فشار و زور هستند. اما هرقدر نکات بیشتری را از آنها انتظار داریم خودمان هم باید در رفتارمان ملاحظه بیشتری داشته باشیم.
مثلا اگر عصبانی شویم و کودک را تنبیه بدنی کنیم او از رفتارمان خواهد آموخت(حتی اگر خلاف آن را به او نصیحت کنیم) که برای به دست آوردن آنچه می خواهد باید متوسل به زور شود. تربیت صحیح امر پیچیده ای نیست ولی عمل به آن همت و دقت می خواهد و همسران برای رسیدن به آن باید توافق و عزم مشترک داشته باشند.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼