طلاق و جدایی والدین، بهترین راه حل؟

هیچ وقت تصمیم‎های تکانه‎ای بهترین انتخاب ها نیستند. برای همه ما زمان‎هایی در زندگی پیش می آید که تصمیم کودکانه و نپخته می‎گیریم، به راحتی عطای یک رابطه را به لقایش می‎بخشیم و چشممان را روی همه چیز می‎بندیم؛ همه خاطره‎ها، خوبی‎ها، لحظه‎های خوش با هم بودن و واقعیت ریز و درشت. فقط می‎خواهیم «راحت شویم»! همه مشکلات را به طرف مقابل نسبت می‎دهیم و فکر می‎کنیم با طلاق همه چیز به‎ صورت معجزه‎آسایی حل می‎شود، عالمی دیگر ساخته می‎شود و ما هم آدمی دیگر می‎شویم! در حالی که واقعیت شیفته احساس‎های لحظه‎ای و خطاهای شناختی ما نمی‎شود. واقعیت بی‎چون و چرا خودش را به سرنوشت انسان تحمیل می‎کند، چه آن را بپذیریم چه انکارش کنیم.
مولانا در یکی از غزل‎هایش چه خوش گفته است: «گر گریزی بر امید راحتی / آن طرف هم پیشت آید آفتی». باید بپذیریم که در این کره خاکی برای ما انسان‎های معمولی معجزه‎ای وجود ندارد. خیلی وقت‎ها بهتر است به جای فرار از مشکلات با آنها جسورانه رویارو شویم، چشمانمان را در چشم مشکلات بدوزیم و از آنها نترسیم. زندگی جنگ است و معمولا در جنگ فرار شایسته نیست. البته درست است که گاهی طلاق بهترین راه حل است، اما فقط «گاهی».

همیشه باید به این تصمیم شک و آن را دوباره و چندباره ارزیابی کرد. به زبان خودمانی طلاق چیز خوبی نیست. هزار و یک مشکل ناشناخته و پیش بینی نشده به همراه می آورد. اطمینان دارم بیشتر افرادی که طلاق گرفته اند، ته دلشان پشیمان هستند. از مشکلاتی راحت شده‎اند اما به دام مشکلات بیشتری افتاده‎اند. افراد بسیار کمی هستند که واقعا از طلاقشان احساس رضایت درونی دارند. همیشه نقطه تاریکی در گوشه‎ای پنهانی از ذهنشان وجود دارد. حتی آنهایی که ازدواج دوم موفق داشته‎اند، باز هم از افکار مزاحم مربوط به طلاق در امان نیستند. یکی از شیوه‎های درست حل مساله در زمان‎های بحرانی که قضاوت ما مختل شده است، «تصمیم‎گیری پلکانی» است.
بهتر است پیش از طلاق رسمی برای مدتی «جدایی موقت» داشته باشید. این جدایی موقت تا حد زیادی شما را با واقعیت طلاق مواجه می کند. این جدایی موقت باید شرایطی داشته باشد که هر 2 نفر آن را بپذیرند. زمان آن باید از پیش تعیین شده باشد. این زمان نباید خیلی کم یا خیلی زیاد باشد. به نظر می رسد 3 تا 6 ماه زمان مناسبی است. در مورد محل زندگی در این دوره باید بین 2 نفر توافق شود؛ اینکه چه کسی به جای دیگری برود لازم است مورد توافق هر 2 نفر باشد. در این مدت در مورد کارهای ضروری مانند مسائل مربوط به بچه‎ها یا مسائل مالی با هم در رابطه باشید. یکی از توافق های مهم در این دوره تعهدمندی است. وارد شدن در یک رابطه عاطفی دیگر در زمان جدایی موقت اشتباه و آسیب رسان است. در زمانی که دوران جدایی موقت را سپری می‎کنید، به جای اینکه خیال پردازی کنید که «حالا خودش می فهمد اشتباه کرده و دلش برایم تنگ می شود و برمی گردد» از فرصت استفاده و رفتارهای خودتان را دوباره ارزیابی جدایی موقت از مشاوره های تخصصی بهره مند شوید. حمایت خانواده ها در 2 طرف باید بدانند جدایی موقتی به معنای «قهر» یا «سازش ناپذیری» نیست بلکه شیوه ای پخته برای حل بحران های زناشویی است. ای کاش در قانون حمایت خانواده پیش بینی می شد که هر زوجی که تصمیم به طلاق قانونی دارند، موظف باشند یک دوره چند ماهه جدا از هم زندگی کنند و در صورتی که پس از آن همچنان اصرار به طلاق داشتند، دادگاه حکم طلاق را صادر می کرد. باز هم به زبان خودمانی تاکید می کنم طلاق چیز خوبی نیست.