با بچه های پر حرف چه کنیم؟

سوال مخاطب نی‌نی‌بان: دخترم ۴ سالش هست خیلی اذیتم می کند. هرچی می گویم حرفم را گوش نمی دهد و خیلی هم حرف می زند و یک ثانیه هم ساکت نمی شود. فقط دوست دارد حرف بزند و بازی کند حتی غذا هم به زور می خورد. من بهش توجه می کنم باهاش بازی هم می کنم ولی اون اصلا خسته نمی شود. من فقط موقع خواب ازش راحت می شوم. واقعا از دستش خسته شدم! باور کنید از دستش مریض شدم! دیگر نمی توانم تحملش کنم. زود عصبی می شوم و سردرد می گیرم!

پاسخ دکتر پریناز بنیسی، روانشناس تربیتی عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی آزاد:
در سنین ۳ تا ۵ سالگی رفتارهایی چون لجبازی، مقابله‌جویی یا نافرمانی به دلیل اینکه کودکان در این سن خودمختار و استقلال‌طلب هستند و می‌خواهند بر محیط تسلط داشته باشند، شایع‌ است. معمولا در این سنین، شایع‌ترین رفتار ناسازگار کودک، رفتار مقابله‌ای نافرمانی و لجبازی است. این کودکان در برابر هر کار و اقدام دیگران به خصوص والدین مقاومت می‌کنند. مثلا اگر از او بخواهید که لباسش را بپوشد، اتاقش را مرتب کند یا بخوابد، به حرفتان گوش نمی‌دهد و اغلب بر روی اصرار و خواسته‌‌هایش پافشاری می‌کند. عوامل متعددی می‌توانند در بروز این رفتارهای ناسازگارانه نقش داشته باشند که در این بین خصوصیات ذاتی و سرشتی کودک و از آن مهم‌تر روش تربیتی والدین بیشترین تاثیر را در شکل‌گیری آنها دارد. اگر روش تربیتی و شیوه عملکرد و برخورد پدر و مادر مناسب نباشد رفتارهایی چون حرف گوش ندادن، لجبازی کردن، پرخرفی در کودک تثبیت و تقویت می‌شود. در واقع نباید فراموش کنید که گاهی خود والدین هستند که باعث تقویت رفتارهای منفی در کودکشان می‌شوند. پس در وهله اول باید دست از اصرار برای جلب توجه کودکتان و واداشتن او به گوش دادن حرف‌هایتان، بردارید و بدانید که ادامه این رفتار شما فقط شرایط را بدتر می‌کند و باعث می‌شود او بیشتر لجبازی کند و به حرفتان گوش ندهد. درواقع توجه زیاد و واکنش تند شما باعث تشدید لجبازی کودک می‌شود. طبیعی است که با منفی‌تر شدن رفتارهای کودک هم واکنش شما نسبت به قبل شدیدتر شود. پس روی رفتارتان تجدیدنظر کنید. بهتر است روابطتان را با کودکان بهبود بخشید و سعی کنید رابطه عاطفی و صمیمانه‌ ای بین خود و فرزندتان شکل بگیرد.
در بسیاری موارد، زیاد حرف زدن حتی در بزرگسالان نیز وسیله‌ای برای پوشش پریشان احوالی روحی یا نگرانی‌های درونی است. اگر والدین به فرزندشان به اندازه کافی توجه کنند و برایش به طور اختصاصی وقت بگذارند، اما باز هم فرزندشان به طور غیرعادی صحبت کند، باید به دنبال ریشه‌های روانی قضیه بگردند.