تاریخچه درمان ناباروری در ایران
ناباروری همواره به عنوان یک مشکل، مورد توجه انسان ها بوده و در رابطه با علت آن تصورات مختلفی وجود داشته است.
ناباروری همواره به عنوان یک مشکل، مورد توجه انسان ها بوده و در رابطه با علت آن تصورات مختلفی وجود داشته است.
علی بن عباس اهوازی(۳۷۲ - ۳۰۸ خورشیدی)، پزشک ایرانی، در کتاب الطب الملکی به تشریح ساختمان رحم، نقش حرکت‌های رحم در به دنیا آمدن کودک و توصیف سرطان رحم پرداخت. این کتاب در سال ۱۱۰۰ میلادی و در ۱۱۲۷ به لاتین ترجمه شد.
ابوالقاسم زهراوی(۱۰۰۰ میلادی/ ۳۷۸ خورشیدی)، پزشک مسلمان اسپانیایی، در کتاب اصول جراحی خود، به نام التصریف، بخشی را به چگونگی رشد جنین و زایمان اختصاص داد.
لئوناردو داوینچی(۱۴۹۲ میلادی/ ۸۷۰ خورشیدی) هنرمند و دانشمند ایتالیایی، بیش از ۳۰ جسد از مجرمان محکوم به مرگ را کالبدشکافی کرد و تصویرهای فراوانی از آن‌ها کشید.
گابریلو فلاپیو (۱۵۶۱ میلادی/ ۹۳۹ خورشیدی)، پزشک ایتالیایی، به تشریح ساختمان دستگاه تناسلی انسان پرداخت و لوله‌های رحم را معرفی کرد که به نام خود او لوله‌های فالوپ نام گرفت.
رابرت جی. ادورادز از اوایل دهه ۱۹۵۰ تصمیم گرفت مطالعات خود را برای اجرای روش IVFروی نمونه های انسانی آغاز کند. وی برای رسیدن به این هدف، به مطالعات منظمی پرداخت و پس از کشف اصول فراوانی در مورد باروری انسان، در سال ۱۹۶۹ موفق شد سلول‌های تخمک انسان را درون لوله‌های آزمایش، بارور سازد. جایزه نوبل پزشکی ۲۰۱۰ به رابرت جی. ادورادز، استاد بازنشسته دانشگاه کمبریج، برای بارور سازی مصنوعی (IVF) اهدا شد.
ادواردز با همکاری پاتریک استپتو (متخصص بیماری‌های زنان) روش IVF را از آزمایشگاه به پزشکی عملی آورد. استپتو (از پیشگامان لاپاراسکوپی) از لاپاراسکوپ برای خارج کردن تخمک ها از تخمدان استفاده کرد و ادواردز آن‌ها را در محیط کاشت سلول‌ها قرار داد و به آن‌ها اسپرم اضافه کرد بدین ترتیب تخمک بارور شده چندین بار تقسیم شد و جنین ابتدایی با اندازه ۸ سلول را به وجود آورد. ادواردز و استپتو، کلینیک بورن هال را در کمبریج پایه‌گذاری کردند که اولین مرکز درمان IVF جهان نامیده شد. در سال ۱۹۷۸ با تولد لوییس براون (اولین ثمره باروری آزمایشگاهی) در انگلستان، یک رؤیا به واقعیت تبدیل شد. امروزه با پیشرفت‌های بدست آمده در صنعت بیولوژی، تولید مثل و ژنتیک بررسی و درمان ناباروری به حیطه‌های دور از تصور کشیده شده است.
علی بن عباس اهوازی(۳۷۲ - ۳۰۸ خورشیدی)، پزشک ایرانی، در کتاب الطب الملکی به تشریح ساختمان رحم، نقش حرکت‌های رحم در به دنیا آمدن کودک و توصیف سرطان رحم پرداخت. این کتاب در سال ۱۱۰۰ میلادی و در ۱۱۲۷ به لاتین ترجمه شد.
ابوالقاسم زهراوی(۱۰۰۰ میلادی/ ۳۷۸ خورشیدی)، پزشک مسلمان اسپانیایی، در کتاب اصول جراحی خود، به نام التصریف، بخشی را به چگونگی رشد جنین و زایمان اختصاص داد.
لئوناردو داوینچی(۱۴۹۲ میلادی/ ۸۷۰ خورشیدی) هنرمند و دانشمند ایتالیایی، بیش از ۳۰ جسد از مجرمان محکوم به مرگ را کالبدشکافی کرد و تصویرهای فراوانی از آن‌ها کشید.
گابریلو فلاپیو (۱۵۶۱ میلادی/ ۹۳۹ خورشیدی)، پزشک ایتالیایی، به تشریح ساختمان دستگاه تناسلی انسان پرداخت و لوله‌های رحم را معرفی کرد که به نام خود او لوله‌های فالوپ نام گرفت.
رابرت جی. ادورادز از اوایل دهه ۱۹۵۰ تصمیم گرفت مطالعات خود را برای اجرای روش IVFروی نمونه های انسانی آغاز کند. وی برای رسیدن به این هدف، به مطالعات منظمی پرداخت و پس از کشف اصول فراوانی در مورد باروری انسان، در سال ۱۹۶۹ موفق شد سلول‌های تخمک انسان را درون لوله‌های آزمایش، بارور سازد. جایزه نوبل پزشکی ۲۰۱۰ به رابرت جی. ادورادز، استاد بازنشسته دانشگاه کمبریج، برای بارور سازی مصنوعی (IVF) اهدا شد.
ادواردز با همکاری پاتریک استپتو (متخصص بیماری‌های زنان) روش IVF را از آزمایشگاه به پزشکی عملی آورد. استپتو (از پیشگامان لاپاراسکوپی) از لاپاراسکوپ برای خارج کردن تخمک ها از تخمدان استفاده کرد و ادواردز آن‌ها را در محیط کاشت سلول‌ها قرار داد و به آن‌ها اسپرم اضافه کرد بدین ترتیب تخمک بارور شده چندین بار تقسیم شد و جنین ابتدایی با اندازه ۸ سلول را به وجود آورد. ادواردز و استپتو، کلینیک بورن هال را در کمبریج پایه‌گذاری کردند که اولین مرکز درمان IVF جهان نامیده شد. در سال ۱۹۷۸ با تولد لوییس براون (اولین ثمره باروری آزمایشگاهی) در انگلستان، یک رؤیا به واقعیت تبدیل شد. امروزه با پیشرفت‌های بدست آمده در صنعت بیولوژی، تولید مثل و ژنتیک بررسی و درمان ناباروری به حیطه‌های دور از تصور کشیده شده است.
منبع:
ویکی نی نی
