زمان آزمایش ایدز، بعد از رابطه بدون کاندوم

کاندوم، یک راه بسیار مؤثر برای جلوگیری از انتقال HIV در طی رابطه جنسی است; با این حال، بسیار از مردم یا کلاً از آن استفاده نمی‌کنند یا فقط برخی اوقات استفاده می‌کنند. همچنین ممکن است کاندوم در طول رابطه جنسی، پاره شود.
اگر فکر می‌کنید به دلیل داشتن یک رابطه جنسی بدون کاندوم، و یا پاره شدن آن در طول رابطه جنسی، در معرض ابتلا به HIV قرار گرفته‌اید، هرچه سریعتر به یک مرکز درمانی مراجعه کنید.
اگر تا ۷۲ ساعت به پزشک مراجعه کنید، شرایط شروع درمان برای کاهش خطر ابتلا به HIV را خواهید داشت; همچنین می‌توانید برای آزمایش HIV و دیگر بیماری های مقاربتی (STI)، وقت بگیرید.
در حال حاضر آزمایشی برای HIV وجود ندارد که بلافاصله بعد از در معرض قرار گفتن، بتواند وجود آن را در بدن به طور دقیق مشخص کند; یک بازه زمانی به نام "دوره پنجره" قبل از اینکه بتوانید آزمایش بدهید و نتیجه دقیق دریافت کنید، وجود دارد.

بعد از داشتن رابطه جنسی بدون استفاده از کاندوم، چه زمانی باید برای آزمایش HIV اقدام کنید؟
بین زمانی که فرد برای اولین اول در معرض HIV قرار می‌گیرد و زمانی که بیماری او در انواع مختلف آزمایش HIV ظاهر می‌شود، یک دوره پنجره وجود دارد.
در طول این دوره پنجره، حتی اگر فرد مبتلا به HIV شده‌ باشد، ممکن است آزمایش منفی شود; بسته به بدن شما و نوع آزمایش مورد اقدام شما، بازه پنجره می‌تواند از ده روز تا سه ماه به طول بینجامد.
فرد هنوز می‌تواند HIV را در طول این دوره به دیگران منتقل کند; در حقیقت، ممکن است احتمال انتقال ویروس بیشتر باشد; چون در طول دوره پنجره، سطح بالاتری از ویروس در بدن یک فرد وجود دارد.در اینجا یک تفکیک سریع از انواع مختلف آزمایش HIV و دوره پنجره برای هر کدام آورده ایم.

آزمایش‌های پادتن سریع
در این نوع آزمایش، پادتن‌های تشکیل شده در برابر HIV، شمارش می‌شوند; بدن می‌تواند به مدت سه ماه به تولید این پادتن‌ها بپردازد; بیشتر افراد، در سه تا دوازده هفته بعد از ابتلا به HIV، پادتن کافی برای مثبت شدن آزمایش، خواهند داشت; در دوازده هفته، یا سه ماه، ۹۷% افراد، دارای پادتن کافی برای بدست آوردن یک نتیجه آزمایش دقیق، می‌باشند.
اگر شخصی چهار هفته بعد از در معرض قرار گرفتن، این آزمایش را انجام دهد، نتیجه منفی ممکن است درست باشد; اما بهتر است جهت اطمینان خاطر، بعد از سه ماه دوباره آزمایش دهد.

آزمایش‌های ترکیبی
آین آزمایش‌ها، برخی اوقات به عنوان آزمایش‌های سریع پادتن/آنتی-ژن یا آزمایش‌های نسل چهار، معرفی می‌شوند; این نوع از آزمایش نیاز به دستور پزشک دارد و باید در آزمایشگاه انجام شود.
این نوع آزمایش هم پادتن و هم سطح آنتی‌ژن پی۲۴ را اندازه‌گیری می‌کند که می‌تواند بلافاصله دو هفته پس از در معرض قرار گرفتن، تشخیص داده شود.
اکثر افراد آنتی‌ژن و پادتن کافی برای تشخیص HIV را، دو یا شش هفته پس از معرض، تولید می‌کنند; اگر در دو هفته پس از اینکه احتمال می‌دهید در معرض ابتلا قرار گرفته‌اید، آزمایش شما منفی شد، ممکن است پزشک شما یک آزمایش دیگر را در یک تا دو هفته آینده به شما توصیه کند; چراکه این آزمایش می‌تواند در مرحله بسیار زود عفونت، منفی شده باشد.

آزمایش‌های نوکلئیک اسید
آزمایش اسید نوکلییک (NAT) میزان ویروس در یک نمونه خون را مشخص می‌کند و نتیجه مثبت/منفی یا شمارش بار ویروسی را فراهم می‌کند.
این آزمایش‌ها، گران‌تر از دیگر انواع آزمایش HIV هستند; بنابراین یک پزشک، تنها به کسی انجام آن را توصیه می‌کند که تشخیص دهد احتمال آلودن شخص بسیار زیاد است و یا اگر نتایج آزمایش نامعلوم باشد.
معمولاً ویروس کافی برای نتیجه مثبت در یک تا دو هفته پس از قرار گرفتن در معرض HIV وجود دارد.

کیت‌های آزمایش در خانه
کیت‌های آزمایش خانگی مانند OraQuick [تست بزاق دهان]، آزمایش‌های پادتنی هستند که می‌توانید با نمونه بزاق دهان، انجام دهید; طبق گفته سازنده، دوره پنجره برای این آزمایش، سه ماه است.
یادتان باشد، اگر معتقدید در معرض HIV قرار گرفته‌اید، مهم است که در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید.
صرف‌نظر از نوع آزمایشی که پس از در معرض HIV قرار گرفتن انجام میدهید، باید بعد از اینکه دوره پنجره مشخص شد، دوباره آزمایش دهید. افرادی که در معرض خطر ابتلا به ویروس HIV قرار دارند، باید به طور منظم هر سه ماه یک‌بار آزمایش دهند.

آیا باید داروهای پیشگیری کننده را در نظر بگیرید؟
اینکه یک فرد چقد سریع می‌تواند یک پزشک را پس از در معرض HIV قرار گرفتن، ملاقات کند، می‌تواند به میزان چشمگیری شانس ابتلا به ویروس را تحت‌تاثیر قرار دهد.
اگر شما باور دارید که در معرض HIV قرار گرفته‌اید، در عرض ۷۲ ساعت به مرکز درمانی مراجعه کنید; ممکن است یک درمان ضد ویروسی به نام پیش‌گیری پس از در معرض قرار گرفتن (PEP) به شما توصیه شود که می‌تواند ریسک ابتلا به HIV را کاهش دهد. PEP به طور معمول یک یا دو بار در روز به مدت ۲۸ روز انجام می‌شود.
با توجه به مرکز کنترل و پیش‌گیری از بیماری‌ها (CDC)، در صورتی که PEP بیش از ۷۲ ساعت پس از قرار گرفتن در معرض HIV، انجام شود، اثر چندانی ندارد; دارو معمولاً توصیه نمی‌شود مگر این که در عرض ۷۲ ساعت از پنجره شروع شود.

انواع روابط جنسی بدون کاندوم و خطر HIV
در طول رابطه جنسی بدون کاندوم، HIV موجود در مایعات بدن یک فرد ممکن است به بدن فرد دیگری از طریق غشاهای مخاطی آلت تناسلی، مهبل، و مقعد منتقل شود. در موارد بسیار نادر، HIV می‌تواند به طور بالقوه از طریق بریدگی یا زخم در دهان در طول رابطه جنسی دهانی نیز، انتقال یابد.
از بین انواع رابطه جنسی بدون کاندوم، HIV می‌تواند به راحتی در طی رابطه جنسی مقعدی منتقل شود. به این دلیل که پوشش مقعد، لطیف و آسیب پذیر است که ممکن است راه ورود HIV را فراهم کند. شخصی که در رابطه جنسی معقدی، مفعول واقع میشود، بیشتر از شخص فاعل در معرض ویروس HIV قرار می‌گیرد.
همچنین می‌تواند در طول رابطه جنسی واژینال بدون استفاده از کاندوم، منتقل شود; با این حال، پوشش واژن به اندازه مقعد مستعد آسیب و پارگی نیست.
خطر ابتلا به HIV از طریق رابطه جنسی دهانی بدون استفاده از یک سد دندانی یا کاندوم، بسیار پایین است; اگر فردی در رابطه جنسی دهانی، دارای زخم دهان و یا خونریزی لثه باشد و یا فرد مقابل، به تازگی مبتلا به HIV شده‌ باشد، ممکن است HIV منتقل شود.
رابطه جنسی مقعدی، واژینال، یا دهانی بدون استفاده از کاندوم یا سد دندانی، علاوه بر ایدز، می‌تواند منجر به انتقال بیماری‌های مقاربتی (SIT) دیگر شود.

کاهش خطر انتقال HIV
موثرترین راه برای جلوگیری از انتقال HIV در حین رابطه جنسی، استفاده از کاندوم است; قبل از هر گونه تماس جنسی، کاندوم تهیه کنید; چون HIV می‌تواند از طریق انزال، مایع واژن، و همچنین از مقعد، منتقل شود.
ژل‌های لوبریکانت نیز می‌توانند به کاهش خطر انتقال HIV از طریق جلوگیری از پارگی‌های مقعدی یا واژینال، کمک کنند; همچنین لوبریکانت‌های مناسب، به جلوگیری از پاره شدن کاندوم کمک می‌کنند; تنها لوبریکانت‌های مبتنی بر آب باید همراه با کاندوم استفاده شوند; چون لوبریکانت‌های مبتنی بر روغن، می‌تواند لاتکس را تضعیف کرده و گاهی باعث پارگی کاندوم شود.
استفاده از یک سد دندانی، یک ورق پلاستیکی یا لاتکس کوچک که مانع تماس مستقیم بین دهان و واژن یا مقعد در هنگام رابطه جنسی دهانی می‌شود، در کاهش خطر انتقال HIV موثر است.
برای افرادی که ممکن است احتمال بالاتری برای ابتلا به HIV داشته باشند، دارو پیشگیرانه یک گزینه خوب است; داروی پیش‌گیری قبل از مواجهه (PrEP) یک درمان ضد ویروسی روزانه است; برای هر کسی که دارای بیش از یک شریک جنسی باشد، یا در رابطه ادامه‌دار با کسی است که وضعیت آزمایش او مثبت یا نامعلوم است، توصیه می‌شود.
اگرچه PrEP حفاظت بالایی را در برابر HIV فراهم می‌کند، اما هنوز هم بهتر است از کاندوم استفاده کنبد; PrEP هیچ حفاظتی در برابر بیماری های مقارتبی غیر از بیماری ایدز ندارد.
داروی PrEP تراوادا برای پیشگیری از HIV
داروی PrEP "تراوا" ، داروی پیشگیری از بیماری ایدز

یادآوری
به خاطر داشته باشید اگر فکر می‌کنید در معرض خطر ابتلا به HIV به دلیل یک رابطه جنسی بدون کاندوم قرار گرفته‌اید، در اسرع وقت به یک مرکز درمانی مراجعه و با پزشک صحبت کنید; پزشکان ممکن است به شما استفاده از داروی PEP را برای کاهش خطر ابتلا به HIV توصیه کنند; همچنین در مورد یک جدول زمانی برای آزمایش HIV و همچنین دیگر بیماری های مقاربتی، با شما صحبت خواهند کنند.