علت قطع نشدن خونریزی پریود چیست؟

پرسش: من دو ماه قبل به مسافرت زیارتی رفتم با اینکه از یک ماه قبل قرص اچ دی مصرف کرده بودم پریود شدم همان جا پیش پزشک رفتم دو نوع قرص دادند استفاده کردم خونریزی ظرف دو روز قطع شد ولی حالا دوره دوم پریودم هست و از اول ماه که پریود شدم هنوز خوب نشدم و با کم خونی شدید هم مواجه شده ام من تصمیم به بارداری هم داشتم حالا باتوجه به سونوگرافی که دادم هم تنبلی تخمدان دارم و هم یک میوم کوچک که به گفته پزشک خارج از رحم هست راهنمایی کنید من باید چه کار کنم تا مشکل خونریزی و منظم شدن ان حل شود من قبل از این اتفاقریود بسیار منظم داشتم.

پاسخ: اختلالات قاعدگی شما می تواند به دلیل مصرف قرص باشد. تا دو سه ماه دیگر احتمالا برطرف شود. در تنبلی تخمدان درمان بر اساس تمایل بیمار برای بارداری انجام می شود. از داروهایی مانند کلومیفن برای القای تخمک گذاری استفاده می شود. توصیه می شود برای بارداری هر چه سریعتر اقدام کنید. برای کم خونی باید قرص آهن مصرف کنید.
میوم کوچک نگران کننده نیست. اگر خونریزی شدید ندارد و اختلال جسمی و فشاری ایجاد نمی کند با وجود آن هم می توانید باردار شوید. می توان بعد از بارداری درمان کرد. البته نظر پزشکان در این مورد متفاوت است. اگر مشکل ساز است با دارو و یا میومکتومی می توان تا حدودی رفعش کرد.
پزشک زنانی که قبلا شما را معاینه و بررسی کرده بهتر در این موارد می تواند نظر دهد.

مهم‌ترین مطالب در این‌باره:
یکی از رایج ترین دلایل باردار نشدن یک خانم بیماری به نام سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) یا تنبلی تخمدان می باشد. این یک مشکل هورمونی است که در سیستم تولید مثل ایجاد می شود. وقتی PCOS دارید، تخمدانها بزرگتر از حد طبیعی می شوند.
این تخمدان های بزرگ می توانند حاوی کیست های کوچک که حاوی تخمک های نابالغ هستند، باشند.

عدم تعادل هورمونی
PCOS باعث می شود بدن یک سطوح بالاتر از حد نرمال آندروژن تولید کند. این هورمون ها معمولا به عنوان هورمون های مردانه شناخته می شوند، زیرا مردان سطح بیشتری از آندروژن ها نسبت به زنان دارند.
آندروژن ها در رشد اندام های جنسی مرد و سایر ویژگی های مردانه مهم هستند. در زنان، آندروژن معمولا به هورمون استروژن تبدیل می شود.

مشکلات تخمک گذاری
سطح بالایی از آندروژن ها با رشد تخمک ها و انتشار منظم آنها تداخل دارند. و باعث میشود که تخمک گذاری درست انجام نشود

علائم بالینی برای PCOS
سندرم تخمدان پلی کیستیک یا سندرم استین-لونتال، بر میلیونها زن تاثیر می گذارد. این سندرم می تواند موجب پریودی های نامنظم، افزایش وزن، افزایش رشد مو یا نازک شدن مو و آکنه شود. اگر یک تخمک سالم آزاد نشود، نمی تواند توسط اسپرم بارور شود، به این معنی که نمی توانید باردار شوید.
PCOS می تواند باعث قطع پریودی و یا پریودی های نامنظم شود. این می تواند یکی از اولین نشانه هایی باشد که در اثر تنبلی تخمدان مشاهده کنید.

درمان تنبلی تخمدان برای بارداری
خوشبختانه، درمان هایی وجود دارد که می توانند به زنان مبتلا به تنبلی تخمدان کمک کنند تا بارداری سالمی داشته باشند. پزشک شما ممکن است قرصهای ضد بارداری را که حاوی هورمون های مردانه مانند استروژن و پروژستین است، تجویز کند.
این قرص ها می توانند به تنظیم چرخه قاعدگی با کاهش تولید آندروژن کمک کنند.
اگر نمیتوانید قرص ضدبارداری ترکیبی را تحمل کنید، پزشک ممکن است یک قرص پروژسترون توصیه کند. شما این قرص را برای حدود ۲ هفته در ماه، حدود ۱-۲ ماه مصرف می کنید. این قرص برای کمک به تنظیم پریودی شما طراحی شده است.
داروهایی که به تخمک گذاری کمک می کنند
در حالی که قرصهای ضدبارداری برای PCOS مصرف می کنید نمی توانید باردار شوید. اما اگر می خواهید به تخمک گذاری کمک کنید تا باردار شوید، بعضی داروها به شما کمک می کنند:

قرص کلومیفن
کلومیفن یک دارو ضد استروژن است که در ابتدای چرخه خود مصرف می کنید. اگر کلومیفن به تخمک گذاری کمک نکند، ممکن است داروهای دیابتی متفورمین تجویز شود.
اگر کلومیفن و متفورمین به تنهایی کارساز نباشند، پزشک ممکن است یک داروی حاوی هورمون تحریک کننده فولیکول (FSH) و یک هورمون لوتئینه کننده تجویز کند. این داروها به صورت آمپول تزریق می شوند.

قرص لتروزول
یکی دیگر از داروهایی که به تخمک گذاری کمک می کند، لتروزول است. گاهی اوقات هنگامی که سایر داروها موثر نیستند، این دارو استفاده می شود. اگر PCOS دارید و می خواهید باردار شوید، باید با پزشک متخصص در زمینه تولید مثل صحبت کنید.
متخصص کمک می کند تا مطمئن شوید دوزهای مناسبی از دارو را دریافت می کنید و به طور منظم چکاپ شوید.

تغییرات شیوه زندگی
برای بعضی از زنان، افزایش وزن به مقدار زیاد می تواند بر هورمون های آنها تاثیر بگذارد. در عوض، اگر چاق هستید یا اضافه وزن دارید، کاهش وزن باعث می شود هورمون های شما به سطح نرمال باز گردند. از دست دادن ۱۰٪ وزن بدن به شما کمک می کند چرخه قاعدگی منظمی داشته باشید.
بنابراین به باردار شدن شما کمک می کند.
به طور کلی، زندگی سالم با رژیم غذایی مناسب، ورزش منظم، سیگار نکشیدن، استرس کمتر و کنترل دیابت و سایر بیماری ها، شانس باروری شما را بهبود می بخشد.
به یاد داشته باشید اگر پریودی شما منظم نباشد یا اینکه تنبلی تخمدان داشته باشید، باید به پزشک مراجعه کنید و تحت نظارت باشید. و اگر می خواهید باردار شوید، با متخصص باروری صحبت کنید.

اندازه میوم چقدر است؟
نام‌های مختلفی برای فیبروم وجود دارد که از جمله آنها می‌توان به لیومیوم، مایوموس، میوم رحم، فیبروما یا فیبرومیوم اشاره کرد.
این تورموها در تعداد و اندازه‌های متفاوت هستند. برخی خانم‌ها ممکن است خوشه‌های فیبروئیدی داشته باشند در حالی که برخی دیگر تنها یک فیبروم دارند. این فیبروم‌ها می‎توانند به اندازه دانه‌های کنجد کوچک باشند یا به اندازه یک گریپ فروت رشد کنند.
به ندرت ممکن است فیبروم آنقدر بزرگ باشد که کل حفره شکمی را اشغال کند.
در بیش از 99 درصد موارد فیبروم‌ها خوش خیم هستند به این معنی که سرطانی نیستند. متخصصان می‌گویند داشتن فیبروم رحم احتمال ابتلا به سرطان را در طولانی مدت افزایش نمی‌دهد.

انواع میوم کدام است؟
در بسیاری از موارد علت بروز فیبروم یا میوم مشخص نیست. اما استعداد ژنتیکی و عوامل هورمونی استروئیدی می‌تواند در ایجاد و رشد فیبروم‌ها نقش مهمی دارد. انواع مختلفی از فیبروم‌ها بسته به محل قرارگیری آنها وجود دارد:
اینترامولار فیبروئید: شایع‌ترین نوع میوم‌ها هستند و در دیواره رحم رشد می‌کنند.
ساب سروزال فیبروئید: بیرون از رحم رشد می‌کنند.
ساب موکوسال فیبروئید: در زیر لایه رحمی رشد می‌کند و می‌تواند در حفره رحم نیز نفوذ کرده و منجر به خونریزی شدید شود.
فیبروئید ساقه‌دار: به صورت ساقه‌ای در دیواره رحم رشد می‌کند و می‌تواند ساب موکوسال یا ساب سروزال باشد.

دلیل ایجاد میوم یا فیبروم چیست؟
همانطور که گفته شد علت بروز فیبروم ناشناخته است. یکی از نظریاتی که در مورد بروز فیبروم وجود دارد این است که سلول‌های عضلانی رحم به علت هورمون‌های استروئیدی رشد غیرطبیعی پیدا می‌کنند. این هورمون‌ها شامل استروژن و پروژسترون است.
هورمون‌ها باعث رشد میوم‌ها می‌شوند. این به آن معناست که زنان باردار بیشتر از زنان غیرباردار رشد فیبروم را تجربه می‌کنند. سطح بالای استروژن و پروژسترون در دوران بارداری اغلب باعث افزایش رشد فیبروم می‌شود.
این موضوع می‌تواند تا حدودی درست باشد زیرا بعد از یائسگی فیبروم‌ها کاهش پیدا می‌کنند.
به نظر می‌رسد عامل ژنتیک نیز در رشد فیبروم موثر است. خانم‌هایی که مادر، مادربزرگ یا خواهرشان فیبروم داشته باشد احتمال بروز فیبروم در آنها بیشتر است.
عواملی که باعث رشد فیبروم‌ها میشود عبارت است از:
سن: فیبروم یا میوم در زنان بین 30 تا 40 سال یافت می‌شود. به نظر می‌رسد رشد آن در زنان زیر 35 سال بیشتر است.
نژاد: زنان سیاهپوست بیشتر احتمال ابتلا به فیبروم دارند. میزان فیبروم در زنان سیاهپوست رشد بیشتری هم دارد.
بارداری: فیبروم‌ها در زنان باردار به علت افزایش استروژن و پروژسترون به ویژه در سه ماهه اول بارداری رشد بیشتری دارند.
وزن: زنان دارای اضافه وزن یا چاق بیشتر احتمال دارد که مبتلا به فیبروم شوند و احتمال رشد سریع آن بیشتر است.
یک مطالعه نشان داد میانگین رشد فیبروم‌ها در طول 6 ماه 9 درصد است. حتی ممکن است خانمی فیبروم‌های متعددی داشته باشد که به نسبت متفاوتی رشد کنند.

چطور بفهمید میوم دارید؟
بسیاری از زنان مبتلا به فیبروم‌های رحمی هرگز نشانه ای از خود نشان نمی‌دهند و آنها هم متوجه این فیبروم‌ها نمی‌شوند. علائم و نشانه‌هایی که ممکن است تجربه کنید عبارتند از:
خونریزی شدید قاعدگی
درد زیاد در طول دوره
خونریزی شدید بین سیکل‌های قاعدگی
علائم قاعدگی که بیش از یک هفته طول بکشد
درد و فشار لگن یا ناحیه پایین کمر
تکرر ادرار
یبوست
درد هنگام رابطه جنسی
احساس پری در شکم
تورم شکم
وجود توده سفت در شکم
گاهی اوقات خانمی به دلایل دیگری آزمایش‌هایی انجام داده و متوجه فیبروم شکم می‌شود. اگر میوم علائمی نداشته باشد و بزرگ هم نباشد، پزشک احتمالا هیچ اقدام درمانی انجام نمی‌دهد.

فیبروم چطور تشخیص داده می‌شود؟
اگر علائم دارید بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کنید. گاهی اوقات پزشک در حین معاینه لگنی متوجه توده فیبروم می‌شود و برای تایید آزمایش انجام می‌دهد. به طور کلی آزمایش‌هایی که برای تایید فیبروم انجام می‌شود عبارت است از:

سونوگرافی ترانس واژینال
ام آر آی لگن
تصویربرداری اشعه ایکس
هیستروسالپینگوگرافی
هیستروسکوپی

درمان فیبروم یا میوم چگونه است؟
برای زنان مبتلا به فیبروم گزینه‌های مختلفی برای درمان وجود دارد. در مواردی که فیبروم کوچک و بدون علامت است، پزشک درمانی انجام نمی‌دهد و فقط آن را رصد می‌کند تا بداند فیبروم رشد کرده است یا نه. از آنجا که فیبروم‌ها بعد از یائسگی کوچک شده و سرطانی نیستند اغلب تهدیدی برای سلامت زنان به شمار نمی‌آیند.
زنان مبتلا به فیبروم علامت‌دار نیاز به مداخله پزشکی دارند. پزشک براساس فاکتورهایی از قبیل تاریخچه خانوادگی، سن، اندازه فیبروم، تعداد فیبروم ، نوع و محل آن و برنامه‌ریزی برای بارداری گزینه‌های درمانی زیر را در نظر می‌گیرد:
میومکتومی: عمل خارج کردن فیبروم بدون آنکه رحم برداشته شود.
هیسترکتومی: عمل برداشتن رحم
میولیزیز: عمل لاپاراسکوپی از بین بردن بافت فیبروم
امبولیزاسیون: این روش با تزریق به عروق رحمی انجام می‌شود.
هورمون آزاد کننده گنادوتروپین: داروهایی که تولید استروژن و پروژسترون را متوقف کرده و فرد دچار یائسگی موقت شده و در نتیجه فیبروم کوچک می‌شود.

میوم و بارداری
وقتی باردارید و فیبروم دارید ممکن است نگران شوید. خوشبختانه بسیاری از زنان مبتلا به فیبروم در طول بارداری هیچ عارضه‌ای را تجربه نمی‌کنند اما با این حال تا ۳۰ درصد از زنان ممکن است عوارضی نشان دهند، به ویژه اگر فیبروم بزرگتر از ۵ سانتیمتر باشد.
شایع‌ترین مشکلات زنان مبتلا به فیبروم عبارت است از:
محدودیت رشد جنین
انقباض پلاستیکی
سزارین
زایمان زودرس
پیچ خوردگی فیبروم
خونریزی بعد از زایمان
اگر فیبروم دارید و در تلاش برای باردار شدن هستید با پزشک صحبت کنید. فیبروم‌ها به ندرت روی باروری تاثیر می‌گذارند.