علائم هپاتیت ب در نوزادان، پیشگیری و درمان

هپاتیت یک بیماری است که انواع مختلف دارد و می‌تواند در کودکان هم اتفاق بیفتد. برخی انواع شایع‌ تر هپاتیت شامل هپاتیت A، هپاتیت B و هپاتیت C هستند که در این مطلب می‌توانید با هپاتیت B، علائم و درمان آن آشنا شوید.

بیماری هپاتیت
هپاتیت نوعی التهاب کبد است که می‌تواند کودکان و بزرگسالان را مبتلا کند. ویروس‌های هپاتیت A، هپاتیت B و هپاتیت C شایع‌ترین انواع این بیماری هستند، اما ویروس‌های هپاتیت D و E نیز وجود دارند. در موارد نادرتر، هپاتیت توسط باکتری‌ها، انگل‌ها، یک اختلال ارثی یا برخی داروها ایجاد می‌شود.
شما می‌توانید مبتلا به هپاتیت باشید بدون اینکه هیچ علائمی داشته باشید و هرچه سنتان بیشتر باشد، احتمال بیشتری دارد که علائم را داشته باشید که در نتیجه کودکان و بچه‌ها کمترین احتمال داشتن علائم بیماری هپاتیت را دارند. اگر شما علائم هپاتیت داشته‌اید و به طور کامل بهبود پیدا کرده‌اید و دیگر قابلیت انتقال بیماری به دیگران را ندارید، هپاتیت حاد داشته‌اید. از سوی دیگر، فرد مبتلا به هپاتیت مزمن همچنان ناقل بیماری باقی می‌ماند و ممکن است بسته به نوع هپاتیت و سلامت فرد، انواعی از عارضه‌ها از جمله آسیب کبدی، نارسایی کبد و سرطان کبد داشته باشد. هیچ دارویی برای هپاتیت حاد وجود ندارد. اگر کودکتان هپاتیت مزمن دارد، بسته به سن کودک و نوع هپاتیت مزمن، پزشک ممکن است داروهایی را برای آن پیشنهاد کند.

ابتلا به هپاتیت B
ویروس هپاتیت B از طریق تماس با خون و دیگر مایعات بدن منتقل می‌شود. بزرگسالان معمولاً بیماری را از طریق رابطهٔ جنسی محافظت‌نشده و تزریق درون وریدی مواد مخدر می‌گیرند، اما نوزادان می‌توانند هپاتیت B را در طول زایمان از طریق قرارگیری در معرض ویروس موجود در خون مادر و مایعات واژینال بگیرند. اما غیرمعمول است که ویروس هپاتیت B در طول بارداری از جفت عبور کند و به جنین منتقل شود.

۹۰ درصد از کودکان زیر یک سال و ۳۰ درصد از کودکان یک تا پنج ساله‌ای که به هپاتیت B آلوده شده‌اند، عفونت مزمن می‌گیرند. در مقابل، تنها ۶ درصد از بزرگسالان آلوده به هپاتیت B، شکل مزمن این بیماری را می‌گیرند.

علائم هپاتیت B
بیشتر کودکان آلوده هیچ نشانه‌ای از بیماری را نشان نمی‌دهند، اما علائم هپاتیت B شامل تب، خستگی، استفراغ، از دست دادن اشتها و زردی یعنی زرد شدن پوست و چشم‌هاست. اگر مادری هنگام زایمان هپاتیت B داشته‌ باشد، کودکش باید هم واکسن هپاتیت B و هم آمپول ایمونوگلوبولین را که شامل آنتی‌بادی‌هایی علیه ویروس است دریافت کند. اگر این وضعیت در مورد شما وجود دارد، کودکتان باید در فاصله‌ٔ ۹ تا ۱۵ ماهگی آزمایش شود تا اطمینان حاصل شود که واکسیناسیون مؤثر بوده است.

پیشگیری از هپاتیت B
کارشناسان توصیه می‌کنند که همهٔ کودکان به طور روتین در مقابل هپاتیت B و طبق برنامهٔ کشوری واکسیناسیون کودکان واکسینه شوند. واکسن هپاتیت B تا حدود ۱۵ سال از کودک شما محافظت می‌کند. مادران باردار معمولاً در طول بارداری آزمایش هپاتیت B را به توصیهٔ پزشکشان انجام می‌دهند. کودکان متولدشده از مادرانی که مبتلا به هپاتیت B نبوده‌اند می‌توانند اولین دز واکسن را در فاصلهٔ بین تولد و دو ماهگی، دز دوم را بین یک تا چهار ماهگی و دز سوم را بین شش تا ۱۸ ماهگی دریافت کنند.
اما اگر هر گونه احتمالی وجود دارد که مادر نوزاد آلوده به ویروس هپاتیت B باشد، کودک اولین دز واکسن هپاتیت B را به همراه آمپول ایمونوگلوبولین که حاوی آنتی‌بادی‌های ضدویروس است، ظرف ۱۲ ساعت پس از تولد دریافت خواهد کرد و دومین دز واکسن را در فاصله‌ٔ یک تا دو ماهگی و سومین دز را در شش ماهگی دریافت خواهد کرد.