مهد رفتن بچه ها، والدین باید چکار کنند؟

فاطمه رجب پور، کودکیار؛ جهت رفتن کودکان به مهد کودک مشکلاتی از جمله نگرانی والدین و وابستگی کودکان به والدین وجود دارد. چرا که برخی از کودکان هنوز خود را وابسته به خانواده حس می کنند و نمی خواهند از آن ها جدا شوند گرچه برخی هم به راحتی ان را می پذیرند.

امروزه اغلب افرادی که رفتارهای مورد پذیرش در جامعه را به راحتی قبول می کنند همان کودکانی هستند که دوران خرد سالیشان را در مهد کودک سپری کرده اند.

کارشناسان امور تربیتی و آموزشی معتقدند که والدین باید تصمیم قاطع خود را جهت سپردن کودکان به مهد های کودک بگیرند. قبل از هر چیزی والدین باید در زمینه امنیت و صلاحیت مهد مورد نظرشان اطمینان حاصل کنند تا با خیال راحت و بدون نگرانی کودک خود را به مهد بسپارند. در غیر اینصورت دل نگرانی و عدم اطمینان والدین به کودکان منتقل می شود. وقتی والدین اطمینان کافی و کامل برایشان ایجاد شد بیشتر و بهتر می توانند به کودک از مهد گریز خود کمک کنند و برای حل این مشکل با مسئولین مهد کودک ارتباط بر قرار کرده و با همکاری هم به کودک کمک می کنند تا محیط و افراد جدید را پذیرا باشند.

بعد از این مرحله والدین باید به کودک آمادگی لازم جهت رفتن به مهد را بدهند و برای کودک در مورد فضای مهد توضیح دهند و تلاش کنند علاقه کودکشان را زیاد کرده و زمینه را برای تعامل او با محیط مهد - دوستان جدید و بازی های گروهی فراهم آورند. اگر چه این کار بر عهده مربیان است اما در ابتدا این والدین هستند که باید این موضوع را برای کودکان روشن کنند.

تا زمانی که کودک احساس آرامش و امنیت نکرد والدین نباید او را تنها بگذارند و بهترین کار این است که در روزهای اول مهد حضور داشته و در پاره ای از فعالیتهای مهد در کنارمربیان و بچه ها شرکت کرده تا اعتماد کودک نسبت به مربی و همسالان و محیط جلب شود. این وضعیت ممکن است برای برخی از کودکان روز اول باشد و برای برخی چند روز یا حتی چند هفته طول بکشد و نکته مهم و قابل اهمیت این است که تا زمانی کودک به محیط و مسایل پیرامونش عادت نکرده و پذیرا نشده این روند باید ادامه پیدا کند . پس والدین باید فرصت کافی داشته و با فرزند خود همکاری و همراهی کنند تا این روند پایان پذیرد و کودک کاملا به فضا و افراد جدید عادت کرده و اطمینان حاصل نماید.

بعد از این مرحله کم کم والدین باید بین خود و فرزند خود فاصله ایجاد کنند و در همان محیط از کودک خود دور شوند و در روز های اول ساعات کم و بعد از مدتی ساعت ماندن کودک را افزایش دهند . به عنوان مثال یکی دو ساعت در روز بعد کم کم مدتش را افزایش دهند در این صورت است که علاقه کودکان به مهد بیشتر می شود و شوق و اشتیاق بیشتری را پیدا می کنند و در رابطه با محیط و دوستان و همسالان خودشان با رغبت بیشتری حاضرند به مهد بروند.

حتماً والدین در زمان تعیین شده در مهد حضور داشته و فرزند خود را در انتظار نگذارند چرا که باعث می شود به کودک لطمه روحی وارد شده و اطمینان بدست آمده از دست برود و کودک از رفتن به مهد امتناع ورزد.

والدین برای اطلاع از مسایل کودک در مدت سپری شده در مهد بهتر است با کودک خود صحبت کنند که چه اتفاقی درمهد افتاده ولی این سوال نباید بطور مستقیم پرسیده شود چون ممکن است کودک از جواب به این سوال امتناع ورزد پس بهترین کار این است که والدین خود شروع به صحبت کنند و توضیح دهند که در نبودشان چه کارهایی انجام شده و کم کم کودک سر صحبت را با والدین باز می نماید و به این ترتیب والدین از مسایل کودک آگاهی می یابند و می توانند مسایلی که از چشم مربی به دور مانده متذکر شوند و برای کودک در مهد محیط امن تری به وجود اورد.

تحقیقات نشان داده کودکانی که هرگز به مهد نرفته اند در فعالیت های انفرادی مثل کار با کامپیوتر اشتیاق بیشتری نسبت به فعالیت های گروهی از خود نشان می دهند و این نشانه ای از خجالت و آسیب دیدگی او در محیط های بزرگتر در آینده خواهد داشت.

کودکانی که به مهد میروند دست به انتخاب دوست می زنند و از خود خلاقیت هایی نشان می دهند که منجر به تشویق او شود همچنین تشویق مربیان باعث می شود حس اعتماد به نفس کودک بالا رفته و از نظر ذهنی و اجتماعی از رشد خوبی برخوردار شوند و در آینده نیز کمتر به بزهکاری و آسیب های اجتماعی رو می آورند و در واقع باعث می شود کمتر دچار افت تحصیلی شوند و از نظر هوشی نیز از استعداد قابل توجهی بر خوردار باشند.