تاثیر طلاق بر فرزندان، چه بر سرشان می آید؟

اکثر والدین نمیخواهند به ازدواج خود پایان دهند زیرا دوست ندارند بچه هایشان آسیب ببینند.

اکثر والدین نمیخواهند به ازدواج خود پایان دهند زیرا دوست ندارند بچه هایشان آسیب ببینند. اما وقتی اختلاف و جدایی پیش می آید بعضی از والدین که اصرار به جدایی دارند برای این که غم و رنج بچه هایشان کم شود به مشاوران خانواده مراجعه می کنند.

در مدت زمان طلاق گرفتن و پس از آن همه ی والدین نسبت به فرزندان خود دلسوزی می کنند و کماکان به آنها عشق می ورزند و سعی میکنند تا شرایط فرزندشان تغییری نکند.

در عین حال رسیدگی کامل به آنچه کودک نیازمند است در این مدت بسیار دشوار است. طلاق همیشه برای بچه ها ویران شدن کاخ آرزوهایشان است. اکثر والدین خود را فریب می دهند و فکر می کنند که فرزندشان دوباره به وضع سابق برمیگردد و میگویند : (( بچه ها انعطاف پذیرند))، (( پس از مدت کمی به وضع جدید خو میگیرند)).

اما این طور نیست بچه ها به آسانی بهبود پیدا نمیکنند. بعضی از بچه ها چون سرگرم هستند و برنامه و کارهای زیادی دارند به نظر می رسد که تحت تاثیر پیامدهای منفی طلاق قرار نگرفته اند.

اکثر بچه ها احساسات خود را بروز نمی دهند و از ترس عصبانیت یا ناراحتی پدر و مادرشان آنها را مخفی می کنند. بچه ها در این موقعیت آشفته و سردرگم شده و از دیگران خجالت می کشند و چون نمیخواهند درباره ی این موضوع با کسی صحبت کنند احساس خود را پنهان می کنند در نهایت اکثر عواطف دیگر او نیز سرکوب می شود.

چیزی که بچه ها از طلاق متوجه می شوند ناراحتی ، غم ، خشم ، پریشانی و اغلب احساس طرد شدن است. با دیدن همه ی دعواها و جر و بحث های والدین بچه ها باز هم راضی به طلاق والدین خود نمی شوند زیرا در کنار پدر و مادر احساس آرامش می کنند.

طبیعی است که همه ی بچه ها دوست دارند پدر و مادرشان با هم زندگی کنند و وقتی که می بینند نمیتوانند به آرزوی خود برسند احساس ناتوانی میکنند. بچه ای دوازده ساله که پدر و مادرش حدود یکسال بود از هم جدا شده بودند به دوستش گفت : (( برای جشن تولدم هدیه ای نمیخواهم فقط میخواهم با پدر و مادرم باز هم در کنار هم شام بخوریم.))

کودکی ده ساله به هم کلاسی خود گفت : (( تو چرا همیشه خوشحال هستی؟ آیا به این علت است که پدر و مادرت از هم طلاق نگرفته اند؟))

والدین بعد از جریان طلاق معمولا از بچه ها توقعات زیادی دارند و میخواهند که مانند بچه های بالغ رفتار کنند از خودشان مراقبت کنند و مسئولیت های پدر و مادری که از آنها جدا شده را به عهده بگیرند یا در خانه از نظر روحی به آنها کمک کنند.

کودک در این جریان ها فشار زیادی متحمل می شود و متوجه می شود که شرایط زندگی او و موقعیت زمان کودکی او به طرز ناخوشایندی تغییر کرده است.

شاید بعد از جریان طلاق راحت ترین قسمت زندگی یک کودک ناگهان به موقعیتی نگران کننده مبدل شود حتی ممکن است شام خوردن و خوابیدن هم رنج آور باشد. جشن ها و مراسم مختلف خانوادگی ، ناراحت کننده و عذاب آور می شود و حتی رابطه با پدربزرگ ها و مادربزرگ ها ، خانه ، عمه ، دائی ، عمو و بچه های آنها بسیار محدود یا ممکن است قطع شود.

امکان دارد والدین از جدایی خود بسیار عصبی باشند در این صورت همه ی زندگی روزمره ی بچه ها تحت تاثیر قرار خواهند گرفت. ممکن است بعضی از پدر ومادرها فرزند خود را وادار کنند که از آنها طرفداری کند و باعث شوند که او احساس گناه کند و فکر کند که نسبت به والدینش وفادار نیست و رنجیده خاطر شود.

شاید یکی از والدین خود را مقصر بداند و دیگری را فوق العاده تصور کند و در مقابل والدی که در قلب خود او را بد می داند از دیگری تعریف و تمجید کند. همه ی این جریان ها ، تجارب منفی ایجاد شده در کودک هستند و اگر والدین به آنها دقت نکنند باعث ایجاد آسیب های روحی و روانی عمیق در کودک می شود.

ممکن است کودک خودش را ضعیف و به درد نخور ببیند و اعتماد به نفس خود را از دست بدهد و نسبت به همه چیز بدبین شده و در نهایت افسرده شود.

بدیهی است که در مدرسه هم با همسالان و در منزل با خواهر و برادرش دچار مشکل شود. بعد از طلاق پدر ومادرها باید به نیازهای فرزندشان توجه کنند و مادام او را از مهر و محبت و توجه خود سیراب کنند و از لحاظ عاطفی او را درک کنند. فرزند شما در جریان جدایی و بعد از آن به مهر و محبت و عشق شما احتیاج دارد و به حمایت والدین در زندگی و الگوبرداری از رفتار آن ها و پشتیبانی هر دو نیازمند است.

والدین نزد فرزندشان نباید از یکدیگر بد گویی کنند. پدر یا مادری که با کودک زندگی نمی کند باید مرتب با او در تماس باشد میتواند او را به مدرسه یا کلاس های فوق برنامه برساند و برگرداند در جلسه ی اولیا و مربیان شرکت کند و برای انجام دادن تکالیفش به او کمک کند.

اگر هر دو در زندگی کودک حاضر نباشند او حس میکند که کنار گذاشته شده ، برای پدر و مادرش اهمیتی ندارد و لایق دوست داشتن نیست. برای این که به فرزندتان در ایام جدایی کمک کنید مشوق او در حرف زدن باشید و به او بفهمانید که میتواند درباره ی ناراحتی و عصبانیت خود حرف بزند و پرسش های خود را با دیگران در میان بگذارد.

به این صورت میتوانید درک کنید که درباره ی چه چیزی فکر میکند و میدانید که شرایط برایش ایده آل نیست و میخواهد او را از پریشانی رها کنید. میتوانید بگویید : (( نه ! ما نمیخواهیم از این خانه برویم ما همین جا در خانه ی خودمان زندگی میکنیم.))

دگرگونی که در زندگیتان رخ داده را برای او تشریح کنید و به سوالاتش جواب دهید. او میخواهد بداند باز هم به گردش ، تعطیلات و دیدن اقوام و دوستان خواهد رفت؟ والدی که از آنها جدا شده کجا زندگی میکند؟ به دوستان و هم کلاسی هایش چه چیزی بگوید؟ تعطیلات آخر هفته را با چه کسی باید بگذراند؟ اگر فرزندتان این سوال ها را نپرسید شما باید آنها را مطرح کنید.

اگر او حس کند که راحت و آسان می تواند با شما صحبت کند نگرانی و اضطرابش کم تر خواهد شد. از فرزندتان انتظار بیش از حد معمول نداشته باشید. او نمیتواند در تصمیم گیری ها یا پذیرش مسئولیت بهتر از دوران قبل از جدایی شما باشد او هنوز کودک است و نیازهایی که دارد مقدم بر نیازهای شما و همسر سابقتان است.

در کارها مشوق فرزندتان باشید و او را تشویق کنید که با اقوام همسر سابق شما رفت و آمد کند چون ادامه ی ارتباط او با پدربزرگ و مادر بزرگ و بقیه ی اقوام به او کمک می کند تا احساس کند که جزیی از یک خانواده ی بزرگ است.

کم کم فرزندتان میتواند این واقعیت را درک کند و مسئولیت آن را بپذیرد اما کشمکش درونی ممکن است تا آخر عمر همراهش باشد.

او همیشه آرزو می کند که چقدر خوب بود اگر پدر و مادرش از یکدیگر جدا نشده بودند. شما باید متوجه باشید که طلاقتان خواه ناخواه باعث آزردگی و لطمه ی روحی به فرزندتان شده است. توجه و درک همیشگی شما به فرزندتان کمک می کند که با رنج خود کنار بیاید.

منبع: کودک آنلاین