محدودیت های سازنده برای کودکان، متناسب با ویژگی های ذاتیشان

محدودیت ها را متناسب با ویژگی های ذاتی کودک در نظر بگیرید. هنگام تنظیم محدودیت ها به خاطر داشته باشید که تمام کودکان یکسان آفریده نشده اند.

محدودیت ها را متناسب با ویژگی های ذاتی کودک در نظر بگیرید. هنگام تنظیم محدودیت ها به خاطر داشته باشید که تمام کودکان یکسان آفریده نشده اند. خواهرزاده ی شما ممکن است به قدری رام و آرام باشد که خواهرتان بتواند با خیال آسوده او را در اتاقی مملو از اشیای چینی شکستنی تنها بگذارد.

در حالی که فرزند شما هر روز را با ماجرایی شروع می کند و از دست او سنگ روی سنگ ( و یا روی هر چیز دیگر ) بند نمی شود.

این بدان معناست که محدودیت های وضع شده برای فرزند شما باید نسبت به محدودیت های خواهرتان برای دخترش بسیار متفاوت باشد. هر دوی شما موارد اصلی ایمنی مانند پریدن و دویدن جلوی اتومبیل ها در خیابان ، بازی کردن با مواد شوینده ی سمی موجود زیر ظرفشویی و موارد مشابه دیگر را باید مدنظر قرار دهید.

به عبارت دیگر وقتی نوبت به رفتارهای مزاحم و دردسرساز مانند ، بازی پر سر و صدا و یا دویدن در منزل می رسد در مقام پدر یا مادر یک کودک پرانرژی ، شما باید درباره ی تنظیم محدودیت های بسیار سنگین و شدید تجدید نظر کنید.

کودک پر انرژی و علاقه مند به کشف محیط اطراف با قرار گرفتن در محیطی دارای قوانین و مقررات فراوان به زودی با این محدودیت ها برخورد پیدا خواهد کرد و در نتیجه پدر یا مادر بخش اعظم اوقات روزش را به گفتن ((نه!)) سپری خواهد کرد.

با هر بار مقابله و برخورد فرصت دیگری برای تهدید یا مجازات پدید می آید. اگر مجازات های بر زبان جاری شده همیشه اجرا شوند این گونه رفتارهای نادرست را میتوان تحت کنترل نگه داشت اما شخصیت درونی کودک پرانرژی ، به جستجوی هیجان انگیز خود ادامه خواهد داد و هر روز شما مملو از ((نه)) و ((نکن)) خواهد بود.

این روش ، نه برای والدین مناسب و جالب است و نه برای کودک و سرانجام پدر و مادر را فرسوده خواهد کرد تا جایی که دیگر قادر به ادامه ی راه نخواهند بود.

والدین کودکانی که کمتر ماجراجو هستند ممکن است محدودیت های شدیدی ایجاد کنند بدون اینکه موارد برخورد آنها افزایشی پیدا کند.

مثلا مادر بر اساس قانونی که وضع کرده است از کودک می خواهد در اتاق نشیمن تنها در یک فضای ۱*۵/۱ متری بماند و یک سرزنش تند و تیز ، تنها چیزی است که برای سرجای خود نشاندن این کودک نوپای انعطاف پذیر لازم است.

شاید پذیرفتن این گفته برایتان سخت باشد ، ولی چنین کودکانی هم وجود دارند که با یک فرمان با صدای بلند میتوان کنترلشان کرد.

شاید شما به والدین کودکان آرام و محافظه کار حسادت بورزید اما ایشان هم مشکلات مخصوص به خودشان را دارند. از آنجا که فرزندشان به احتمال زیاد شکوه و شکایتی نمی کند والدین ممکن است بدون نیاز و ضرورت ، محیط و فضای زیستی بسیار بسته و محدودی برای کودک به وجود بیاورند که موجب سرکوب کنجکاوی و خلاقیت کودک میشود.

چالش فراروی هر مادر یا پدر در نظر گرفتن حد و مرزهایی است تا رفتارهای خطرناک فرزندشان را از بین ببرند ؛ بدون اینکه برخوردهای بی دلیل روی دهد و یا حس خطرپذیری کودک سرکوب گردد.

با اطمینان میتوانم بگویم در ابتدای راه این کار درست انجام نخواهد شد اما بر اثر آزمون و تجربه موفقیت حاصل خواهد شد. البته شما در عمل هرگز یک محدودیت آفرین کامل و بی عیب و نقص خواهید بود.

در روزهایی که بیش از حد خسته اید ممکن است نسبت به سر و صدا و کارهای کودک به قدری بی حوصله باشید که برای برطرف کردن رفتارهای مزاحم قوانینی در نظر بگیرید که در روز قبل هنگامی که از استراحت کامل بهره برده بودید به راحتی آنها را نادیده می گرفتید.

این نوع بی ثباتی تا وقتی شما با استفاده از کلمه ی ((هرگز)) قوانین را در سنگ نقش نکرده اید اشکالی ندارد.

اگر از ایجاد محدودیت های متناسب با شخصیت ذاتی فرزندتان نگرانید با افراد دارای تجربه و متخصص رفتار با کودک که فرزند شما را می شناسد مشورت کنید.

این فرد میتواند پزشک متخصص اطفال ، مربی مهد کودک ، یک همسایه و یا حتی والدین خود شما یا همسرتان باشد. من شخصا هنگام مشاوره دادن در مورد تعیین محدودیت ها معمولا به کاستن و نه افزودن به محدودیت ها رای میدهم.

قوانین کمتر که با ثبات رأی اجرا شوند موثرند. این راهکار برخوردهای غیرضروری را به حداقل می رساند و کنجکاوی صحیح کودک را تشویق می کند.

منبع: کودک آنلاین