برنامه فرزندپروری مثبت، چگونه است؟

فرزند پروری مثبت اصطلاحی است که برای توصیف تعاملات والد - فرزندی مهم در مطالعه ی رشد هیجان به کار می رود و چندین ویژگی دارد که شامل :
- پاسخگویی والدینی به آشفتگی کودک
- محبت و گرمی
- همکاری با کودک
- چارچوب شناختی
داویدوف و گروزک دریافتند که پاسخگویی والدین به استرس کودکانشان ( اگر چه تاثیر مادران بر روی دخترانشان در این مورد ضعیف بوده است) اما قویا چگونگی یادگیری تنظیم هیجانات توسط کودک را مشخص می کند.
پاسخگو بودن مادر در برابر آشفتگی کودک این نکته را که آیا کودک به دیگران به صورت همدلانه و مثبت پاسخ میدهد یا نه پیش بینی می کند.
مشخص شده است که یکی از ویژگی های سبک والدینی مثبت یعنی محبت مادر با تنظیم بهتر هیجانات مثبت در کودکان و پذیرش بیشتر توسط دوستان و همکلاسی ها ( در مورد پسران نه دختران) رابطه دارد.
محبت و پاسخگویی والدینی پیامدهای گوناگون منحصر به فردی دارد و در فرهنگ های غربی با هیچ چیز قابل مبادله نیست. پاسخگو بودن یک والد در برابر آشفتگی کودک میتواند به دلیل گسترش رویه ای انعطاف پذیرتر در تنظیم هیجانات منفی باعث توجه فرد به دیگران شود.
بنابراین کودک میتواند در برابر همسالانش به صورت کارآمدی واکنش نشان دهد بدون اینکه تحت تاثیر هیجانات دیگران قرار گیرد. با این وجود محبت صرف ، راهبردهای سازگاری را یاد نمی دهد.
داویدوف و گروزک فرض را بر این گذاشتند که پسران نسبت به دختران بیشتر تحت تاثیر تنظیم هیجانات منفی مادر قرار می گیرند. پسران خیلی راحت تر در برابر استرس زاها دچار بی نظمی می شوند چون آنها تمایل به بیرونی کردن هیجان دارند تا درونی کردن آن.
پاسخگویی به آشفتگی ، شامل رفتارهایی مانند آرامش دادن و کمک به یک کودک آشفته و هراسان برای حل مشکل می شود.
والدینی که از سبک والدینی مثبت استفاده میکنند خلق مثبتی را در خانه ایجاد می کنند که باعث تسهیل رشد تفکر انعطاف پذیر و حل مشکل می شود. آنها رفتارهای تنظیم شده را با ایجاد جوی ایمن و پیش بینی پذیر در خانه رواج می دهند.
محیط مثبت باعث ترغیب کودکان به همراه شدن با والدین و یادگیری از آنها می شود. والدین مثبت ، کنترل هیجانی ، مقابله با استرس و کنترل رفتار فردی را طرح ریزی میکنند. وقتی که کودکان میتوانند هیجانات منفی را تحت کنترل بگیرند از نظر هیجانی کمتر برانگیخته می شوند و هیجان را به صورت مناسب تری ابراز میکنند.
فرزند پروری مثبت به ویژه در سال های اولیه مهم است یعنی زمانی که والدین اولین عامل اجتماعی شدن کودک هستند و تاثیر همسالان حداقل است. تاثیر والدین در این دوره بسیار شدید است.
دانش آموزانی که در برابر بی نظمی هیجانی خیلی آسیب پذیر هستند اگر والدینی داشته باشند که تنبیه گر باشند و حمایتگر نباشند در معرض خطر قرار میگیرند. فرزند پروری نه چندان مثبت در برابر پسران حساس به هیجانات منفی در دو یا سه سالگی با برون ریزی ارتباط دارد.
والدینی که در برابر کودکان دارای مشکلات توجهی خفیف یا غیربالینی از فرزند پروری نه چندان مثبت استفاده میکنند به تبع آن این کودکان مشکلات اجتماعی بیشتری نسبت به همسالانشان پیدا میکنند. شکست در آرام کردن کودکان رشد تنظیم هیجان آنها را تحت تاثیر قرار میدهد.
در موارد شدید دانش آموزانی که با آنها بدرفتاری می شود یاد می گیرند که هنگام تجربه ی هیجانات شدید نباید از دیگران انتظار حمایت داشته باشند. علاوه بر این یاد میگیرند که نشان دادن هیجانات شدید در برابر مادرانشان عاقلانه نیست.
این امر تاثیرات شدیدی بر توانایی یادگیری کودک برای مقابله موثر با عصبانیت دارد. قرار گرفتن در برابر آسیب شدید احتمال رشد تنظیم هیجان توسط کودک را کاهش می دهد.