انواع ارتودنسی کودکان، نحوه طراحی و ساخت آن ها

خیلی از بچه ها نمی توانند صبر کنند که بریس دندان هایشان آماده شوند چون آن ها را یکی از نشانه های بزرگ شدن و ورود به سن نوجوانی می دانند. برخی دیگر از بچه ها هم نگران این هستند که بعد از استفاده از آن چه احساسی خواهند داشت و چه شکلی خواهند شد. بریس های دندان که به آن ها قالب ارتودنسی هم می گویند ابزاری هستند که در ارتودنسی استفاده می شوند و هدف آن ها صاف کردن و در یک ردیف قرار دادن دندان ها است. برای کسب اطلاعات کاملتر درباره بریس ادامه این مقاله را مطالعه نمایید.

چرا کودکان به بریس نیاز دارند
بریس ها به قرار گرفتن دندان ها در موقعیت مناسب و بهبود سلامت دهان و دندان کمک شایانی می کنند. آنها فواصل بین دندانی را هم تنظیم می کنند و برای اصلاح مال اکلوژن، اوربایت، آندربایت، اپن بایت، کراس بایت، دیپ بایت، بدشکلی دندان ها و سایر عیب های دندان و آرواره هم استفاده می شوند. بریس ها می توانند برای اهداف زیبایی یا درمانی استفاده شوند. معمولا بریس های دندان به همراه سایر ابزار ارتودنسی استفاده می شوند تا بتوانند آرواره را بازتر نگه دارد و فرم دندان ها و آرواره را اصلاح کنند.کودکان به دلایل گوناگونی به آن نیاز دارند که از جمله آن ها می توان به بدشکلی دندان ها، اورلپ دندان ها، یا مشکلاتی مثل مال اکلوژن اشاره کرد. مال اکلوژن هنگامی اتفاق می افتد که در اندازه آرواره بالا و آرواره پایین تفاوت و ناهماهنگی وجود دارد.
وقتی آرواره بالا بزرگ تر از آرواره پایین باشد به آن اوربایت می گویند. وقتی که آرواره پایین بزرگ تر از آرواره بالا باشد به آن آندربایت می گویند. گاهی مشکلات دندان و آرواره به این دلایل اتفاق می افتند: وقتی فرد دندان های شیری خود را خیلی زود از دست داده، تصادف کرده یا عادتی مثل مکیدن انگشت شست دارد. اما گاهی اوقات این مشکلات ارثی هستند، پس اگر خودتان یا یکی از اعضای خانواده تان به آن نیاز دارید، احتمال این که فرزندتان هم به آن نیاز داشته باشد خیلی بالاست. معمولا دندانپزشک اولین کسی است که مشکلات دندان و آرواره را متوجه می شود و به شما پیشنهاد می دهد که نزد متخصص ارتودنسی بروید. متخصص ارتودنسی کسی است که در اصلاح مشکلات فک و آرواره و دندان ها تخصص دارد.
متخصص ارتودنسی می تواند تصمیم بگیرد که آیا کودک به بریس نیاز دارد یا نه و این که چه نوعی از آن مناسب کودک است. مراجعه به متخصص ارتودنسی سن خاصی ندارد. برخی از کودکان هنگامی که ۹ سالشان است به متخصص ارتودنسی مراجعه می کنند، برخی دیگر در سن ۱۰ سالگی و برخی هنگامی نزد متخصص می روند که در سنین نوجوانی هستند. حتی برخی از بزرگسالان هم گاهی به درمان ارتودنسی نیاز دارند. بسیاری از متخصصان ارتودنسی پیشنهاد می دهند که کودکان از زمان شروع رشد دندان های دائمی شان، حدود ۷ سالگی، به متخصص ارتودنسی مراجعه کنند. در این سن بسیاری از مشکلات آرواره قابل تشخیص هستند. مراجعه زود هنگام به متخصص ارتودنسی به این معنا نیست که کودک باید حتما همان موقع از بریس استفاده کند. بلکه به این معناست که متخصص ارتودنسی بتواند مشکل را پیدا کند و بهترین زمان درمان را تعیین کند.

اولین مراجعه به متخصص ارتودنسی
در اولین مراجعه، متخصص ارتودنسی به دقت دندان، دهان و آرواره کودک را بررسی می کند. او از کودک می خواهد که دندان هایش را روی هم قرار دهد و سوالاتی مثل این که آیا کودک برای جویدن و قورت دادن غذا مشکل دارد یا نه می پرسد. سپس متخصص ارتودنسی با اشعه ایکس از دندان ها تصویر برداری می کند تا ببیند که دندان ها چگونه قرار گرفته اند و آیا هیچ دندان دائمی ای قرار است رشد کند یا نه. وی همچنین از دندان های کودک قالب (ایمپرشن) تهیه می کند. این کار را توسط فشار دادن مواد چسبناک به دندان های بالا و پایین انجام می دهد. وقتی قالب برداشته شد و مواد سفت شدند پزشک طرحی از دندان ها دارد که می تواند تصمیم بگیرد که چه نوع درمانی برای کودک مناسب است.

پروسه جایگذاری ارتودنسی
خدمات ارتودنسی توسط دندانپزشک هایی که در زمینه ارتودنسی تخصص دارند انجام می شود. در آمریکای شمالی بیشتر درمان های ارتودنسی توسط دندانپزشکانی که در زمینه تشخیص و اصلاح مال اکلوژن تخصص دارند انجام می شود. دندانپزشکان برای به دست آوردن تخصص در ارتودنسی باید ۲ یا ۳ سال آموزش اضافی ببینند تا بتوانند در زمینه ارتودنسی متخصص شوند. اولین قدم این است که تشخیص دهند آیا بریس گزینه مناسبی برای درمان بیمار است یا نه. پزشک با بیمار مشورت می کند و دندان های او را معاینه می کند. اگر پزشک این گونه تشخیص داد که آن انتخاب مناسبی است، قرار ملاقات دیگری با پزشک تنظیم می شود تا از دندان های بیمار با اشعه ایکس تصویر برداری شود و قالب و ایمپرشن تهیه شود.
از این روش ها برای تشخیص مشکل و انتخاب درمان متناسب با نیاز بیمار استفاده می شود. استفاده از الگوهای دیجیتالی در دندانپزشکی به سرعت در حال افزایش است. درمان دیجیتالی با به دست آوردن تصویری سه بعدی از دهان بیمار شروع می شود. این الگوها با لیزر و تهیه ایمپرشن دندانی به دست می آیند. درمان با شبیه سازی کامپیوتری این قابلیت را دارد که به طور اتوماتیک لثه و دندان ها را از یکدیگر جدا کند و مال اکلوژن را تشخیص دهد. این نرم افزار به متخصصان این امکان را می دهد که درمان مورد نظر را در موقعیت مجازی بررسی کنند و تشخیص دهند که آیا درمان مورد نظر نتیجه دلخواه را می دهد یا نه. معمولا طول دوره درمان از ۶ ماه تا ۲ سال و نیم متفاوت است که این به پیچیدگی و نوع مشکل بیمار بستگی دارد.
در مواردی که مشکل بیمار خیلی پیچیده باشد پزشک جراحی ارتوگناتیک را پیشنهاد می دهد. حدود دو هفته قبل از قرار دادن آن ، از اسپیسر (جدا کننده) ارتودنسی برای جدا کردن دندان ها و ایجاد فضای کافی برای بانداژ استفاده می کنند. روی دندان هایی که قرار است بریس روی آن ها قرار بگیرد از ابزار چسب مانند استفاده می کنند تا بتوانند بانداژ را به سطح دندان ها بچسبانند. در بیشتر موارد دندان ها با بانداژ بسته می شوند و از براکت استفاده می شود. براکت با سیمان دندان در جای خود قرار می گیرد و تا زمان سفت شدن آن از نور مخصوص استفاده می کنند. این پروسه برای هر دندان چند ثانیه زمان می برد. گاهی از اسپیسر بین دندان های مولار استفاده می شود تا فضایی برای بانداژ مولار فراهم شود تا بعدا در آن جا قرار بگیرد.
بانداژ مولار به فرد این امکان را می دهد که مطمئن شود که براکت به خوبی چسبیده است. به علاوه از بانداژ هنگامی استفاده می شود که دندان ها پر شده اند یا سایر کارها روی دندان انجام شده اند. علاوه بر این، از بانداژ برای اطمینان از این که براکت دندان را محکم نگه داشته استفاده می شود. از یک سیم کمانی (آرچ وایر) بین براکت ها استفاده می شود که همراه با لیگاتور الاستیک یا فلزی است. لیگاتورها در انواع مختلفی از رنگ ها در دسترس هستند و بیماران می توانند رنگی که خودشان دوست دارند را انتخاب کنند. آرچ وایر خمیده است و تا زمانی که به میزان دلخواه برسد محکم می شود. در علم ارتودنسی مدرن از آرچ وایر نیکل- تیتانیوم و موادی که به تغییرات دما حساسند استفاده می شود.
برای مثال وقتی دمای بدن سرد است، آرچ وایر انعطاف پذیر و شل می شود و به راحتی بین انواع براکت قابل حرکت می شود. با گرم شدن دمای بدن، آرچ وایر سفت می شود و شکل خود را حفظ می کند و فشار سبکی به دندان ها وارد می کند. می توان از براکت هایی که قلاب دارند هم استفاده کرد. به علاوه می توان به آرچ وایر قلاب اضافه کرد تا بتوان رابر بند را به آرچ وایر افزود. قرار دادن یا ندادن آرچ وایر به نوع درمان و بیمار بستگی دارد. رابر بندها در ضخامت، رنگ، اندازه و استحکام مختلف در دسترس هستند. به علاوه در دو نوع اصلی وجود دارند: رابر بند رنگی و رابر بند مات/شفاف. با توجه به نوع آن مرحله جایگذاری آن می تواند فرق داشته باشد اما تمام آن ها در مرحله اول که قالب گیری از دندان قبل از استفاده از آن است، مشترک هستند.
برای مثال در بریس های شفاف، ایمپرشن تهیه شده از دندان های بیمار بررسی می شود تا چیزی که طراحی می شود‌ اندازه دهان بیمار باشد. در برخی از انواع آن هم از انواع خاصی براکت که با توجه به نیاز بیمار طراحی شده اند استفاده می شود. در اکثر موارد برای صاف شدن و درست قرار گرفتن تمام دندان ها در دهان فضای کافی وجود ندارد. دو راه اصلی برای ایجاد فضا در دهان وجود دارد که یکی از آن ها کشیدن دندان است. در این روش برای ایجاد فضای کافی برخی از دندان ها را می کشند. روش دوم استفاده از وسیع کننده کام یا پالاتال اکسپندر است که کام را بزرگ تر می کند. اکسپندرها می توانند هم در کودکان استفاده شوند و هم در بزرگسالان. اما از آن جایی که استخوان های بزرگسالان به هم جوش خورده اند، وسیع کردن کام بدون جراحی امکان پذیر نیست.
در یک صورت می توان بدون جراحی از اکسپندر در بزرگسالان استفاده کرد که از آن برای وسیع کردن قوس دندانی استفاده شود نه برای وسیع کردن کام. گاهی اوقات نوجوانان و کودکان و در برخی شرایط بزرگسالان، باید از هدگیر استفاده کنند تا از حرکت دندان ها جلوگیری کنند. وقتی بریس به دندان های بیمار فشار وارد می کند، غشاء پریودنتال از یک سمت کشیده می شود و به سمت دیگر فشار وارد می شود. این پروسه باید به آرامی انجام شود چون در غیر این صورت خطر این وجود دارد که بیمار دندان خود را از دست دهد. به همین خاطر است که تنظیم آنها به آرامی انجام می شود. بریس ها هر ۳ تا ۶ ماه یک بار تنظیم می شوند. این باعث می شود که دندان ها در موقعیت درست قرار بگیرند. وقتی که آن تنظیم شد متخصص ارتودنسی لیگاتور رنگی یا فلزی را بر می دارد و آرچ وایر را قرار می دهد. بعد از مدتی آرچ وایر هم برداشته می شود و اصلاح یا عوض می شو‌د. وقتی پزشک بخواهد که آرچ وایر را دوباره در دهان قرار دهد بیمار می تواند رنگ جدیدی برای لیگاتور انتخاب کند. تنظیم دوباره ممکن است سبب شود که فرد کمی اذیت شود که کاملا عادی است.

عوارض جانبی و خطرات ارتودنسی
احساس درد پس از قرار دادن و تنظیم بریس ارتودنسی در دهان، عادی است و راه های زیادی وجود دارند که کمک می کنند تا این درد را کم کرد. گاهی سبب تحلیل رفتن ریشه دندان بیمار می شود. تنها در موارد محدود عوارض جانبی استفاده از ابزار دندان و جابجایی آن ها آنقدر بزرگ است که سبب آسیب به دندان می شود. در موارد نادر به علت تحلیل رفتن ریشه دندان، دندان می افتد یا نیاز است که آن را بکشید.

انواع بریس
بریس ها مشکلات بدشکلی و صاف نبودن دندان ها را حل می کنند و به دندان فشار مداوم و آرام وارد می کنند که این فشار سبب می شود تا با گذشت زمان دندان ها صاف شوند و در جای مناسب قرار بگیرند. بسیاری از کودکان به بریس همراه براکت، سیم و رابر بند نیاز دارند. براکت به دندان وصل می شود و به یک سیم و رابر بند متصل می شود. با گذر زمان، سیم آرام آرام سفت می شود تا به دندان ها کمک کند تا در جای درست قرار بگیرند. رابر بند رنگ های بامزه زیادی دارد که کودکان می توانند هر رنگی که دوست دارند را انتخاب کنند. اگر چه هنوز هم از بریس های فلزی استفاده می شود اما امروزه بریس های سرامیکی استفاده رایج تری دارند چون کمتر در معرض دید هستند. حتی برخی از این بریس ها در پشت دندان قرار می گیرند و اصلا مشخص نیستند (بریس لینگوال).
علاوه بر این می توان از الاینر (به جای سیم و رابر بند) استفاده کرد که شفاف و نامرئی است. اما استفاده از الاینر تنها برای برخی از افراد مناسب است. برخی از کودکان باید از ابزار دیگری مثل هدگیر هم استفاده کنند البته نگران نباشید چون از این ابزار تنها در شب استفاده می شود. هدگیر سیمی دارد که شبیه نعل اسب است و به دندان های عقبی وصل می شود و به دندان ها فشار وارد می کند تا حرکت کنند. گاهی متخصص ارتودنسی پیشنهاد می دهد که یک یا چند دندان کودک را بکشید تا فضای بیشتری در دهان او باز شود. بعد از قرار گرفتن آن در دهان، کودک باید هر چند هفته یک بار به پزشک مراجعه کند تا پزشک بریس را بررسی و در صورت لزوم آن را تنظیم کند.
این که کودک باید تا چه مدت از بریس استفاده کند به مشکلی بستگی دارد که متخصص ارتودنسی قصد اصلاح آن را دارد اما میانگین زمانی که باید بریس در دهان کودک باشد حدود ۲ سال است. بعد از آن هم کودک باید از یک ریتینر مخصوص استفاده کند. ریتینر پلاستیک کوچک و سختی است که سیم های فلزی دارد و گاهی یک تکه نازک پلاستیکی شبیه محافظ دهان دارد. ریتینر از برگشتن دندان ها به حالت اول خود پیشگیری می کند. انواع مختلفی از بریس های دندانی وجود دارند که برای اصلاح شکل دندان ها استفاده از آن ها توصیه می شود. این بریس ها شامل بریس فلزی، سرامیکی، لینگوال و اینویزیلاین (بریس نامرئی) هستند. هر نوع بریس مزایا و معایب خاص خود را دارد که درباره آن ها توضیح خواهیم داد:
بریس های فلزی
بریس های فلزی شامل براکت و سیم هستند (که معمولا از فلز درست شده اند) و به دندان متصل می شوند. این بریس ها امکان تغییر و اصلاح موقعیت دندان ها را فراهم می کنند. جدیداً آرچ وایرهایی که توسط گرما فعال می شوند به بریس های فلزی افزوده شده اند. این آرچ وایرها از گرمای موجود در دهان استفاده می کنند تا به دندان ها این امکان را بدهند که به سرعت و بدون ایجاد درد زیادی حرکت کنند. این نوع بریس در عین این که خیلی موثر است از سایر بریس ها ارزان تر است و تا امروز هم جزو بریس های رایج و متداول بوده است. اما این بریس ها در دهان قابل تشخیص هستند و برخی افراد از این که آن ها در دهانشان پیدا باشند احساس خوبی ندارند. می توانید با استفاده از کش های ارتودنسی در رنگ های مختلف ظاهر آن ها را کمی بهتر کنید. این گونه این بریس ها بامزه تر به نظر می رسند اگر چه با استفاده از کش های ارتودنسی، این بریس ها هنوز هم در دهان مشخص هستند.
بریس سرامیکی
بریس های سرامیکی از نظر اندازه و شکل شبیه بریس های فلزی هستند اما از مواد سرامیک ساخته شده اند که با رنگ طبیعی دندان ها ادغام می شوند و به همین علت خیلی مشخص نیستند. این نوع بریس هم مثل بریس فلزی در حرکت دندان ها و هدایت آن ها به موقعیت مناسب موثر است اما به علت رنگی که دارند خیلی مشخص نیستند که همین باعث شده خیلی از افراد آن را به بریس فلزی ترجیح دهند. اما بریس های سرامیکی از بریس های فلزی گران ترند و اگر به درستی از آن ها محافظت نکنید خیلی زود کثیف و لکه دار می شوند.
بریس های لینگوال
شباهت بریس های لینگوال به بریس های فلزی این است که از فلز ساخته شده اند اما بریس های لینگوال به پشت دندان (در قسمت داخلی دندان در سمت زبان) وصل می شوند و به راحتی قابل تشخیص نیستند. مزیت بزرگ این نوع بریس این است که بقیه افراد متوجه آن نمی شوند چون در قسمت پشت دندان پنهان شده است. این بریس ها به اندازه بریس های فلزی موثر نیستند و برای این که نتیجه دلخواه را ایجاد کنند خیلی زمان می برند. به علاوه برخی افراد با آن ها احساس راحتی نمی کنند چون این بریس ها در تماس مستقیم با دهان قرار دارند. در نهایت باید بدانید که تمیز کردن آن ها هم خیلی سخت است.
اینویزیلاین
اینویزیلاین با بقیه انواع بریس تفاوت دارد چون در آن از براکت و سیم استفاده نمی شود و به جای آن از یک سری الاینر شفاف استفاده می شود که می توانند روی دندان قرار بگیرند. الاینرهای این نوع بریس به راحتی قابل تعویض هستند و در طول دوره درمان هر دو هفته یک بار با یک الاینر جدید تعویض می شوند. بسیاری از افراد حدود ۱۸ تا ۳۰ بار الاینر عوض می کنند تا به نتیجه دلخواه خود برسند. بسیاری از افراد این بریس را ترجیح می دهند چون نامرئی است و برای خوردن و نوشیدن محدودیت زیادی ایجاد نمی کنند. اما این بریس ها خیلی گران هستند و تنها برای اصلاح اختلالات جزئی و خفیف دندانی در نوجوانان و بزرگسالان استفاده می شوند و از آن ها برای اصلاح مشکلات بزرگ تر نمی توان استفاده کرد.
بریس های خود باز شونده یا سلف لیگیتینگ
این بریس ها از نظر ظاهری خیلی شبیه به بریس های فلزی هستند. اما در این نوع بریس به جای نوارهای لاستیکی (‌کش های ارتودنسی) از قلاب یا گیره برای نگه داشتن سیم بریس در جای مناسب استفاده می شود. به همین خاطر اصطکاک کمی در ابن نوع بریس وجود دارد و تمیز کردن آن برای افراد آسان تر است. بریس های خود باز شونده به اندازه بریس های فلزی کارآمد هستند و به طور جزئی و دقیق سبب صاف شدن دندان ها می شوند. اما این نوع بریس ها گران هستند و در دهان قابل تشخیص هستند.
بریس های دیمون
این نوع بریس هم اکنون در بین متخصصان ارتودنسی محبوبیت زیادی پیدا کرده، دلیل این محبوبیت این است که درمان مناسبی فراهم می کند و به ملاقات های کمتری نیاز دارد. بریس های دیمون هم خود باز شونده هستند و در آن ها از کش های متصل به آرچ وایر استفاده نمی شود و به جای آن از یک مکانیسم یکپارچه استفاده می شود. این نوع بریس نتایج سریع تری به دست می دهد چون دندان می تواند بدون نیاز به تنظیم به خودی خود حرکت کند. همین سبب وارد کردن فشار و اصطکاک کمتر به دندان می شود و درد زیادی ندارد. تمیز کردن این نوع بریس هم آسان است. به علاوه همان طور که گفته شد نیازی نیست که مرتب به پزشک مراجعه کنید که این به این معناست که در زمان و هزینه صرف جویی می شود.
فورسوس (Forsus)
اتحادیه ارتودنسی آمریکا توصیه کرده که کودکان را در سنین ۷ سالگی نزد متخصص ارتودنسی ببرید چون در این سن است که می توان مشکلات را تشخیص داد و درمان مناسب را انتخاب کرد. برخی از کودکان برای درمان اوربایت به فورسوس نیاز دارند که استفاده از آن به عنوان جایگزینی مناسب برای هدگیر در نظر گرفته می شود. فورسوس به بریس متصل می شود و آرواره بالا و پایین را در جای مناسب قرار می دهد.
وسیع کننده کام یا پالاتال اکسپندر
برای بیمارانی که دندان های سر هم قرار گرفته دارند، دو گزینه درمانی وجود دارد: یکی از آن ها کشیدن دندان است و دیگری استفاده از وسیع کننده کام است. در گذشته کشیدن دندان راه حلی بود که بیشتر استفاده می شد. اما امروزه و در علم ارتودنسی مدرن استفاده از پالاتال اکسپندر ترجیح داده می شود. این ابزار به قسمت عقب دندان های مولار بالایی فشار وارد می کند تا به آرامی دندان ها را از هم جدا کند. این ابزار کام را وسیع تر می کند و به سایر انواع بریس این امکان را می دهد که موقعیت دندان ها را اصلاح کنند.

مراقبت از بریس
از آن جایی که احتمال گیر کردن مواد غذایی در سیم های بریس وجود دارد افرادی که از آن ها استفاده می کنند برای تمیز نگه داشتن دندان هایشان باید بیش از گذشته وقت صرف کنند. مسواک زدن بعد از هر وعده غذایی ضروری است. به علاوه ممکن است که متخصص ارتودنسی نوع خاصی از نخ دندان را برای کودک تجویز کند تا از آن استفاده کند. تمیز کردن مرتب دندان و مراجعه به پزشک برای معاینه دندان را نیز فراموش نکنید. کودک نباید از مواد غذایی ای مثل پاپ کورن، آبنبات های سفت و چسبناک و آدامس استفاده کند چون امکان دارد که به بریس ها آسیب بزنند. مصرف نوشابه ها و آبمیوه های شکردار هم می تواند برای کودک مشکل ساز شود چون سبب پوسیدگی دندان می شوند. کودکانی که از الاینر پلاستیکی استفاده می کنند باید هنگام غذا خوردن آن را در بیاورند. از آن جایی که بریس به دندان ها فشار وارد می کند ممکن است در ابتدا و به خصوص بعد از این که متخصص ارتودنسی دندان ها را تنظیم می کند، بیمار کمی اذیت شود. مصرف داروهای مسکن و مواد غذایی شل می تواند به کاهش درد کمک کند. اگر سیم ها یا براکت های بریس کودک شل شده و به دهان او برخورد می کند حتما به متخصص ارتودنسی مراجعه کنید. اگر متخصص ارتودنسی نتوانست مشکل را پیدا کند کودک باید از موم دندانپزشکی برای پوشاندن نقاط تیز بریس که به درون دهان یا لثه برخورد می کنند استفاده کند.

تهیه بریس
بریس ها لبخندی زیبا برای افراد به ارمغان می آورند اما این تنها کاری نیست که بریس انجام می دهد. بریس به سلامت دهان و دندان هم کمک می کند. دندان های صاف جویدن غذا را راحت تر می کنند و گاهی حتی مانع از خروپف کردن فرد می شوند. اما معمولا استفاده از بریس خیلی ارزان نیست. حتی اگر بیمه هم داشته باشید، بیمه مقدار زیادی از هزینه بریس را تقبل نمی کند.

هزینه بریس کودکان
پدر و مادر بودن سخت است چون همیشه می خواهند بهترین چیزها را برای فرزندان خود فراهم کنند؛ برای مثال گاهی مجبور به تقبل هزینه های سنگینی مثل بریس و ارتودنسی برای فرزندان خود هستند. خب برگردیم سر سوالمان و این که هزینه ارتودنسی چه میزان است. اول از همه، هزینه آن به نوع بریسی که برای کودک استفاده شده و طول دوره درمان بستگی دارد.

سن مناسب انجام بریس
معمولا افراد مدت کوتاهی بعد از ۱۲ سالگی مناسب انجام بریس هستند. بعد از این که دندان های شیری شان را از دست دادند و دندان های مولار ۱۲ سالگی شان رشد کردند می توانند بریس را انجام دهند. البته اتحادیه ارتودنسی آمریکا پیشنهاد کرده که افراد در ۷ سالگی برای معاینه به متخصص ارتودنسی مراجعه کنند. اگر هم این درمان را خیلی زود شروع کنید طول دوره درمان خیلی طولانی تر می شود و مسلما باید هزینه بیشتری را پرداخت کنید. اگر در سنین کم کودک را برای معاینه نزد متخصص ارتودنسی بردید و پزشک مشکلاتی مثل سر هم بودن دندان ها و سایر اختلالات را مشاهده کرد می تواند از پیشرفت و وخیم شدن مشکل پیشگیری کند. برای مثال از یک پالاتال اکسپندر یا سایر ابزار استفاده می کند تا مطمئن شود که دندان های دائمی در جای درست رشد کرده اند. علاوه بر این، پزشک توصیه می کند که عاداتی مثل مکیدن انگشت شست در کودک را کنترل کنید چون این عادت می تواند با گذر زمان به دندان ها آسیب بزند.

تفاوت در هزینه های درمانی
تعیین هزینه بریس به این بستگی دارد که طول دوره ای که کودک باید از آن ها استفاده کند چقدر است. هزینه بریس ها به دلایل زیر متفاوت است:
- هزینه بریس های فلزی شامل هزینه خود قالب بریس و ملاقات هایی است که پزشک در طول یک تا سه سال باید برای اصلاح دندان های کودک داشته باشد.
- بریس های دیمون هم معمولا گران ترند اما از آن جایی که این بریس ها خود باز شونده هستند، نیازی نیست که ملاقات های زیادی با پزشک داشته باشید که این به این معناست که می توانید در هزینه صرفه جویی کنید.
- برای بریس های اینویزیلاین هم کودک باید تعدادی الاینر به ترتیب خاصی دریافت کند. همان طور که گفته شد این الاینرها باید چند هفته یک بار عوض شوند. هزینه این بریس ها هم به این بستگی دارد که برای رسیدن به نتیجه دلخواه به چه تعداد الاینر نیاز است.
- اگر احتیاج به کشیدن دندان یا استفاده از سایر ابزار دندان باشد به همان میزان هزینه بالا می رود. ترمیم و تنظیم دندان ها و این که کودک تا چه حد دستورالعمل های پزشک را رعایت می کند هم روی هزینه نهایی تاثیر می گذارد. حتما مواظب باشید که کودکتان از پوسیدگی دندان در امان باشد و از محصولاتی مثل خمیر دندان حاوی فلوراید استفاده کند.

بریس ها از چه ساخته شده اند؟
دندان ها به فرد این امکان را می دهند که غذا بخورد و ظاهر زیبایی داشته باشد. اما اگر برای دندان هایتان مشکلی پیش بیاید به بریس نیاز خواهید داشت. متخصصان ارتودنسی می توانند با برخی مواد بریس درست کنند که درباره این مواد صحبت خواهیم کرد:
استیل ضد زنگ
وقتی صحبت از مقاومت در برابر فرسایش و زنگ زدگی می شود باید گفت که استیل ضد زنگ عملکرد فوق العاده ای دارد. این ماده زنگ نمی زند، لکه نمی زند و بعد از قرار گرفتن در برابر آب فرسایش پیدا نمی کند. به علاوه برای محافظت از آن نیاز به انجام کار خاصی نیست. استیل ضد زنگ درخشندگی خاصی دارد و به خاطر خصوصیات فوق العاده ای که دارد انتخاب مناسبی برای ارتودنسی است. به علاوه تمیز کردن آن راحت است.
تیتانیوم
تیتانیوم استحکام بالا و چگالی پایینی دارد. به علاوه رنگ نقره ای زیبایی دارد. نسبت استحکام به چگالی در این ماده بیشتر از هر ماده معدنی دیگری است. همین خصوصیات باعث شده اند که تیتانیوم تبدیل به ماده ای واقعا مفید شود. این ماده توسط بدن پس زده نمی شود و غیر سمی است. همین باعث شده که امروزه تیتانیوم در صنعت پزشکی استفاده های فراوانی داشته باشد. اگر ایمپلنت دندان از تیتانیوم ساخته شده باشد تا ۳۰ سال دوام دارد. این ماده دوام و استحکام بسیار بالایی دارد.
پلی پروپیلن
پلی پروپیلن نوعی پلاستیک ترکیبی است. این ماده سال هاست که در جراحی فتق و مشکلات لگن استفاده می شود. علاوه بر این، پلی پروپیلن در برابر فرسودگی هم مقاوم است. از این ماده در سیستم لوله کشی هم استفاده می شود. این ماده نسبت به زنگ زدن هم مقاوم است. پلی پروپیلن نسبت به هر نوع آسیب فیزیکی از جمله یخ زدن هم مقاوم است. نیازی نیست برای چسباندن آن از چسب استفاده کنید چون با گرم کردن جوش می خورد.
سرامیک
سرامیک خصوصیات زیادی دارد از جمله آن ها می توان به رسانای الکتریسیته بودن، سختی و مقاومتش اشاره کرد. به علاوه نقطه ذوب بالایی دارد، خاصیت شکل پذیری پایینی دارد و مقاومت شیمیایی آن بالاست. به خاطر همین دوام سرامیک است که اغلب در ایمپلنت دندان از آن استفاده می شود. بریس های سرامیکی دوام زیادی دارند و انتخاب مناسبی هستند.
فلز
بریس هایی که معمولا در گذشته استفاده می شدند از استیل ضد زنگ ساخته شده بودند. بریس های فلزی برای اصلاح مشکلات دندان استفاده گسترده ای دارند چون هزینه پایین و تاثیر بالایی دارند. سازندگان بریس تنوع زیادی از رنگ و سبک بریس را برای افراد فراهم کرده اند که به افراد این امکان را می دهند تا بریسی که می پسندند را انتخاب کنند. احتمال این که فرد به آلیاژ و فلز استفاده شده در این بریس ها آلرژی نشان دهد وجود دارد اما این احتمال جزئی است. اگر فکر می کنید احتمال این که آلرژی نشان دهید وجود دارد با متخصص ارتودنسی درباره این مسئله صحبت کنید.
ترکیبی
بریس های مدرن (براکت هایی که به دندان متصل می شوند) می توانند ترکیبی از سرامیک و پلاستیک باشند.
پلاستیک
این بریس ها مناسب کسانی هستند که دوست ندارند دیگران متوجه بریس آن ها شوند. معمولا این بریس ها از فایبرگلاس یا گاهی پلی کربنات ساخته شده اند و رنگی شبیه به رنگ دندان دارند به همین علت تشخیص آن ها سخت است. بریس های پلی کربنات می توانند با گذشت زمان رنگ خود را از دست بدهند که این به برنامه و عادات غذایی ارتباط دارد. در این نوع بریس هم مثل بریس های ساخته شده از سرامیک احتمال اصطکاک بین براکت و سیم بالاست که این به معنای دوره درمان بیشتری است. به علاوه در برخی از انواع آرچ وایر استفاده شده در بریس های پلاستیکی از هیچ سیمی استفاده نشده است. این آرچ وایرهای غیر فلزی از سه ماده مختلف تشکیل شده اند. پلاستیک استحکام بالایی دارد و می تواند در انواع بریس استفاده شود. بریس های اینویزیلاین هم از این جنس هستند و به علت شفافیت و قابلیت برداشتن آن ها برای رعایت بهداشت و غذا خوردن محبوبیت زیادی دارند. اما به اندازه سایر انواع بریس ها کارآمد نیستند.