درک احساسات کودکان، سه تا هفت ساله

کودک در این دوران حدود ۳ یا ۴ سالگی هم چنان خودبین و خودمدار است. یعنی حالات و احساسات خودش را همچنان به دنیای خارج مرتبط می کند و تصور او این است که هرچه را که او حس و احساس می کند و یا به ذهنش می آید همان چیزی است که اولا هست و دوم اینکه دیگران هم مانند او هستند.
و به همین دلیل است که از رفتار مختلف دیگران از یک طرف می تواند دچار وحشت و اضطراب و نگرانی شود ، ولی از جانب دیگر میتواند آن را به عنوان مطلب جالب یا عجیب و غریبی تصور کند که موجب خنده ی او شود.
پس به این دلیل است که عامل تعجب، بیش از هر چیز دیگری موجب خنده ی انسان است و برخی از افراد باهوش که در کودکی وقت آموختن و آموختن سریع ، با مسئله ی تعجب و نه ترس و وحشت رو به رو بودند ، غالب اوقات به هر مطلبی که خود کشف می کنند یا از دیگران می شنوند ، مایه و زمینه ای برای خندیدن دارند و از نظر برخی این خندیدن کاملا بی مورد ، عجیب و غریب به نظر می رسد.
و حال آنکه از نظر آنها هر دانایی ، هر آگاهی ، هر مطلب تازه ای که موجب تعجب شود ، یا حتی کمی عجیب و غریب باشد ، همه و همه خنده دار خواهند بود.
آنچه اهمیت دارد این است که کودک در این سن و سال هم چنان جهان را از یک سمت و سو می بیند و در نتیجه تصویری که از مادرش دارد فقط یک تصویر است ، تصویری از رو به رو.
اگر مادر را از کنار ببیند دچار اشکال می شود و باید بلافاصله تصویر رو به رویی مادر را در ذهن بیاورد. به همین دلیل است که در سنین کمی کمتر ، وقتی که پدر کلاهی به سرش بگذارد و یا عینکی بزند ، فرزندش را میتواند کاملا وحشت زده کند!.
او نمی داند که آیا واقعا کسی که هم اکنون می بیند همان پدری است که بود یا فرد دیگری است؟. این تفاوت برای کودک در سنین کمتر موجب ترس و وحشت می شود. باز هم به همین دلیل است و باید مواظب بود که این تغییرات را در مقابل بچه ها آن زمانی که آمادگی ندارند انجام نداد.
زیرا وحشتی که بچه ها از این گونه امور پیدا می کنند ، میتواند مدت ها برای آنها باقی بماند.
بردن آنها به پارک های تفریحی و به جاهایی که انسان هایی در قالب حیوانات ، خودشان را نشان میدهند و اگر فرزند ما آمادگی ندارد و با آرامش و مراقبت و مواظبت ما به آنها نزدیک نمیشود و خاطرمان آسوده باشد که از آنها وحشت نمی کند ، پس او را به آغوش آنها بیندازیم ، یا کنار آنها برای گرفتن عکس برویم ، میتوانیم اشتباه بسیار بزرگی کرده باشیم.
حتی در آمریکا نزدیک به کریسمس وقتی که بچه های کوچک را برای گرفتن عکس نزد بابانوئل می برند، برخی از آنها برای هفته ها بلکه ماه ها با وحشت و اضطرابی همراه هستند.
زیرا چنین موجودی را هر چند ممکن است که در تلویزیون دیده باشند و با او آشنا باشند و هر چند که از دور شاهد او و رفتارش با بقیه کودکان بوده اند اما آن زمانی که در بغل و آغوش او قرار می گیرند ، میتوانند کاملا وحشت زده باشند و به همین علت است که در این گونه موارد نه عکس و نه یادگاری ، بلکه فرزند و سلامت روانی او هست که برای ما باید اهمیت بسیار داشته باشد.