دسترسی اینترنت کودکان، رفتار صحیح والدین!

گروه ترجمه نی‌نی‌بان: تاثیراتی که شبکه های اجتماعی می توانند روی بچه ها بگذارند، زیاد هستند. کای ویما وبلاگ نویس در مورد بچه ۱۲ ساله اش که تمام وقت خود را مثل همه هم سن و سالهایش با اینستاگرام و اسنپ چت می گذراند، توضیحات زیادی خطاب به والدین دیگر نوشته. آنچه ویما را نگران کرده بود، دوستانی بود که پسرش در زمان بازی های آنلاین اینترنتی پیدا کرده بود.

او می گوید:«بچه من تحت تاثیر شبکه های اجتماعی نبود. ولی بازی های آنلاین اینترنتی هم به همین اندازه عجیب هستند. درست مثل بزرگسالان، بچه ها هم می خواهند مورد قبول واقع شوند. در دنیای آنها، شبکه های اجتماعی، محلی هستند که آنها به آن احساس تعلق دارند.» گفت وگوی دیجیتالی از طریق تلفن های هوشمند، اهمیت روز افزونی در زندگی روزمره پیدا کرده اند و والدین هم مجبور هستند با این روند رو به رشد تکنولوژی خود را وفق دهند. اما مشکل اینجاست که نه آنها و نه بچه ها نمی دانند که بیشتر بچه ها در بخش زیادی از زندگی خود تحت تاثیر وقایع دیجیتالی بوده اند. ویما نگران بچه هایی است که این روزها ارزش و اهمیت زیادی برای زندگی دیجیتالی خود قائل هستند.

او می گوید: «آنها تصور میکنند که ارزش آنها به داشتن تعداد مشخصی دوست در شبکه های اجتماعی است. اما این ارتباط ها واقعی نیستند. ولی از آنجا که بچه ها شب و روز با این واقعیت زندگی می کنند، نمی توانند متوجه این موضوع شوند.» جاکوب سیلورمن مولف نگران این است که اگر بچه ها بدون دقت و مراقبت های لازم روی شبکه های اجتماعی بزرگ شوند، ممکن است گذشته دیجیتالی آنها طوری آنها را اسیر کند که حتی نتوانند تصورش را کنند. او در کتاب خود تحت عنوان Terms of Service توضیح داده که تاوان استفاده از شبکه های اجتماعی به خصوص از جنبه حفظ حریم خصوصی به حدی متغیر بوده که حتی نمی توان آن را به طور کامل توضیح داد. سیلورمن به مثال های زیادی درمورد اینکه چطور شرکت های بزرگ از اطلاعات دیجیتالی استفاده می کنند، اشاره کرده است.

سیلورمن در کتابش به مقاله ای در اکونومیست سال 2012 اشاره کرده که شرکت ریجی کاپیتال پارتنرز یک شرکت بیمه ای سوئیس از بازخرید بیمه عمر مشتری اش خودداری کرده برای اینکه آنها تشخیص این که او به بیماری فراموشی دچار شده بود را باورنداشته اند. اکونومیست گزارش داده که بعداز نگاه به صفحه فیسبوک این شخص، این شرکت بیمه تعیین کرده که او زندگی اجتماعی بسیار فعالی داشته و به فراموشی مبتلا نبوده است.

آنچه سیلورمن می گوید ممکن است تنها بخشی از آن چیزی باشد که بچه هایی که امروز روی شبکه های اجتماعی بزرگ می شوند، با آن مواجه هستند. در واقع آنها با این فعالیت های روزمره خود، اطلاعات و آمار بسیار وسیعی از زندگی شخصی خود در اختیار شرکت های مختلف قرار می دهند. سیلورمن می گوید: «نظارت، فرهنگی است که ما در آن زندگی می کنیم و همه ما خودمان را در صفحه نمایشگری می گذاریم که بقیه ما را تماشا کنند. آموزش های زیادی باید صورت گیرند تا به بچه ها بگویند که کارهایی که آنها به صورت آنلاین انجام می دهند، هراندازه هم مخفی باشند، خیلی راحت با یک سرچ بدست می آیند.»

یک فرایند طبیعی

سوزان شافر و لیندا پرلمن گوردون مولفان کتاب «چطور با بچه های آنلاین خود ارتباط برقرار کنید» می گویند که شبکه های اجتماعی می توانند برای بچه ها خطرناک باشند. به خصوص برای بچه های نوجوان. شافر و گوردون گفته اند که بچه ها نمی توانند متوجه دائمی بودن محتویاتی که روی شبکه های اینترنتی می گذارند، آگاه باشند برای اینکه لوب فرونتال آنها - بخشی از مغز که مسئول پیش بینی عواقب آینده اقدامات زمان حال است- به طورکامل در آنها توسعه نیافته است. شافر می گوید: «والدین باید در این مقطع سنی فرونتال لوب بچه ها باشند برای اینکه حس درک عواقب در بچه ها تا اواسط دهه بیست توسعه پیدا نمی کند. برای همین این وظیفه والدین است که به بچه هایشان گوشزد کنند محتویاتی که در اینترنت پست می کنند، قابل پاک شدن نیستند. شما باید کاری کنید که بچه ها چنین چیزی را ببینند.»

ویما می گوید: «بچه ها فکر می کنند هرکاری می توانند انجام دهند و به دلیل ناشناس بودن در اینترنت آنها به عواقب کارها و واکنش های احتمالی برانگیخته شده از این کارها فکر نمی کنند. فکر نمی کنم آنها تفاوتی را بفهمند برای اینکه خیلی ها دارند چنین کاری انجام می دهند.»

گوردون می گوید نه فقط بچه ها در آن سن قادر به فهم کامل فعالیت های آنلاین خود نیستتند، بلکه آنها کنترلی هم روی رفتار خود ندارند و این هم یک عامل روان درمانی است. «اینکه بچه ها دراین سن می خواهند ریسک کنند کاملا طبیعی است. بلکه این برای آنها به عنوان یک انگیزه تکاملی برای ترک خانه است. والدین می خواهند مطمئن شوند که بچه ها می توانند این ریسک ها را به شکلی سالم متحمل شوند یا مثلا مهارت های تازه ای پیدا کنند.»

درحالی که منع کردن بچه ها از استفاده از شبکه های اجتماعی کاملا غیرواقعی است، سیلورمن می گوید که والدین باید بین تجربیات عادی و ریسک های احتمالی به بهترین شکل ممکن تعادل ایجاد کنند. «برای بچه های ما اینکه هویت خود را به شیوه خاص خود تکامل بخشند طبیعی است. چه این تکامل هویت در اتاق آنها در خانه یا در اسنپ چت رخ دهد. اما این نگرانی از سنین پایین وجود دارد که هرگونه آمار و اطلاعی که روی اینترنت رفته، همیشه آنجا بماند.»

گفت وگو، میانه روی

گوردون می گوید برای والدین، کمک به بچه ها در حضور داشتن در بهترین شبکه های اجتماعی اولین گام برای هوشمند شدن در مورد تکنولوژی و دانستن رمز عبور بچه ها در شبکه های اجتماعی که درآن عضویت دارند، است. طبق نظر شافر و گوردون حذف شبکه های اجتماعی منطقی نیست. چنین کاری هم ریسک های خاص خودش را برای بچه ها دارد. گوردون می گوید: «درحال حاضر فرهنگ رایجی در اینترنت و شبکه های اجتماعی وجود دارد و اگر شما این زبان را حرف نزنید، به سختی می توانید فردی اجتماعی باشید. شما می خواهید بچه شما در دنیایی که درآن زندگی می کند، روان باشد.»

شافر می گوید والدین باید به بچه هایشان درمورد شبکه های اجتماعی آموزش دهند. همان طور که رانندگی را به آنها می آموزند. باید به آنها بگویند که شبکه های اجتماعی خطرناک ولی ضروری هستد. ویما بیش از هر چیزی می گوید که ارتباط برقرار کردن و گفت وگو برای نگه داشتن بچه ها در فضای مجازی کلیدی است. ویما می گوید چنین تجربه ای را شخصا روی بچه هایش انجام داده و موفق بوده است. «شما باید در این مسیر با آنها قدم بزنید. مثل این است که ابتدا ماسک اکسیژن را روی صورت خود بگذارید.»