حرف نزدن کودکان، علامت اوتیسم است؟

اوتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می شود.

دو ساله شده اما حرف نمی زند، دغدغه نخستین تمامی والدینی است که کودک متفاوتی را به دنیا آورده اند، اینجا است که تخم کبوتر از سوی مادربزرگ ها و همسایه های میانسال برای باز شدن زبان کودک به غذای فرزند کم حرف افزوده می شود.

پدر و مادر با اینکه چیزی در وجودشان فریاد می زند که این تخم سفید کوچک نمی تواند کودک شان را همانند سایر بچه های دو ساله ای که در پارک بازی می کنند، بلبل زبان کند، اما گاهی برای احترام به بزرگ ترها و زندگی بهتر فرزندانشان، تخم کبوتر تجویزی را خام و یا پخته به فرزندشان می خورانند.

کم کم اظهار نظرها در مورد اینکه چرا این اتفاق افتاده و کودکشان کم حرف می زند یا اصلا حرف نمی زند، آغاز می شود، به جرات می توان گفت این فصل نخست، داستان تمام خانواده هایی است که صاحب فرزند اوتیستیک هستند.

یک روانپزشک چطور می تواند به پدر و مادری که نگران است، بفهماند که صاحب کودکی است که تمام زندگیش را نیاز به آموزش دارد که اگر دیر به فکر بیافتد تا جایی که کودکش همانند یک انسان عقب مانده ذهنی شدید و یا حتی بیشتر از او تنزل می یابد.

حالا اگر والدین با قبول این بیماری بخواهند از همان اوان کودکی به درمان کودک خود بپردازند، باید از اقشار ثروتمند جامعه باشند تا بتوانند هزینه درمان و توانبخشی فرزندان خود را بپردارند، چرا که به جز چند بیمه تکمیلی، بیمه های دیگر کشور هیچ هزینه ای برای توانبخشی بیماران اوتیستیک بر عهده نمی گیرند.

اوتیسم چیست؟
اوتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می شود.

علائم این اختلال در سال های اول عمر بروز می کند و علت اصلی آن ناشناخته است.

این اختلال در پسران شایع تر از دختران است و وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز این بیماری ندارد.

این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تاثیر می گذارد و کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی مشکل دارند.

زمانی که سن مبتلا بالا می رود، علایم یکی پس از دیگری خودش را نشان می دهد، کودکی که به سن مدرسه رسیده و دچار اوتیسم است، نمی تواند به راحتی رابطه دوستانه برقرار کند یا با کودکان هم سن و سال خود بازی کند.

بیمار حتی از نظر اجتماعی خیلی ناتوان است، آنها مانند کودکان دست و پا چلفتی هستند، ناتوانند و حرکاتشان هماهنگی ندارد، احساس همدلی با هم کلاسی هایشان ندارند و ارتباط خوبی با آنها برقرار نمی کنند و وقتی به اواخر نوجوانی می رسند، حتی اگر بیشترین پیشرفت درمانی را هم داشته باشند، روش مناسب برای برخورد و ابراز علایق، هیجانات و احساسات به دیگران را ندارند و برقراری دوستی در آنها به سختی انجام می شود.

این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می سازد و در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می شود.

حرکات تکراری (دست زدن ، پریدن)، پاسخ های غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییرات، حساسیت غیرمعمول در مقابل حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی) از علائم بیماران مبتلا به اوتیسم است.

دکتر صادقی، روانپزشک در این باره می گوید:
«بیماری اوتیسم دلایل بسیاری ممکن است داشته باشد که از مهم ترین آنها عفونت های دوران بارداری است که موجب توقف رشد سلول های مغزی می شود.

از دلایل دیگر بیماری اوتیسم می توان به عوامل ژنتیکی و ارثی، زایمان نامناسب و دوران بارداری پر استرس اشاره کرد.

این بیماری مخصوص دوران کودکی است و تا پایان عمر همراه با فرد است و درجه بندی دارد.

اوتیسم معمولا در دوران شیرخوارگی یا چند ماه و چندسال اول زندگی بوجود می آید و با طی شدن مراحل رشد، این بیماری نیز به تدریج یا ناگهانی رشد می کند و باعث متوقف شدن رشد عاطفی و اجتماعی کودک می شود.

کودکانی که به بیماری اوتیسم مبتلا هستند، رشد طبیعی و معمولی ندارد و در خود فرو می روند و از اجتماع دوری می کنند و در نوع شدیدتر حتی نمی توانند ادامه تحصیل بدهند.

در دسته بیماران نوع خفیف، تکامل رشد هیجانی، محدودیت روابط اجتماعی، توجه نکردن به مسائل جزئی، تکرار حرکات و در خود چرخیدن است.

در نوع شدید بیماری اوتیسم، بیماران دچار کاهش احساسات، کم شدن تماس های چشمی، استفاده محدود از کلمات، اشتباه بیان کردن ضمایر و کم شدن عواطف می شوند.

برخی از این کودکان هوش بالایی دارند و می توانند عملیات سخت و دشوار ریاضی را به سرعت انجام بدهند، اما باید توجه داشت که نیم دیگر از این کودکان دچار عقب افتادگی هستند و هوش کمی دارند.

تنها راه تشخیص این بیماری، صحبت ها و تعاریفی است که والدین و یا معلمان بیان می کنند.

درمان دارویی برای بیماری اوتیسم وجود ندارد و بهبودی کامل میسر نیست و این بیماری تا پایان عمر در فرد باقی می ماند.

کسانی که از این کودکان مراقبت می کنند باید نظم داشته باشند و آموزش های خاصی برای نگهداری از این کودکان دیده باشند.

این کودکان علارغم رفتار عجیبی که دارند، به دیگران و یا خود آسیب و صدمه ای نمی زنند و رفتارهای پرخطر ندارند.

افراد اوتیسمی فراموشی ندارند و حافظه قوی در به خاطر سپردن و یادآوری خاطره ها و یا موارد دیگر دارند، اما مشکل اساسی که در این کودکان شایع است، اختلال تکلم است و این افراد تنها می توانند چند جمله را پشت سر هم بیان کنند و یا اصلا حرف نمی زنند.

عوامل محیطی در ایجاد این بیماری نقشی ندارد و شوک های محیط اطراف موجب این بیماری نمی شود. همچنین استرس در تشدید این بیماری نقشی ندارد.»