عواقب تبعیض بین فرزندان

بچه هایی که در یک خانواد ه بزرگ می شوند با هم تفاوت های زیادی دارند. والدین از یک روش تربیتی برای فرزندانشان استفاده می کنند ولی آنها از نظر شخصیت ، توانایی و علایق با هم تفاوت زیادی دارند.

بعضی از رفتارها و خلق و خوی ما انسان ها ارثی است. در یک خانواده کودکی به راحتی با بقیه کنار می آید ولی کودک دیگر بسیار حساس و زودرنج است و یا این که کودکی توانایی های ورزشی خوبی دارد و کودکی دیگر از لحاظ ذهنی توانایی های خوبی دارد.

جنسیت افراد نیز در تفاوت های آنها نقش دارد. معمولا دخترها و پسرها به فعالیت های مختلفی علاقه دارند. هرچند که در این میان استثناهایی نیز وجود دارد و ممکن است دختر یا پسری در کارهای مربوط به جنس مخالف بسیار مهارت پیدا کند.

علاوه بر این ، بچه ها از والدینشان الگو می گیرند. حال اگر شخصیت و توانایی والدین با هم تفاوت داشته باشد ، ممکن است کودکی از مادر خودش الگو بگیرد و شبیه او شود و کودک دیگر از پدرش الگو بگیرد و شبیه او شود.

تربیت کردن فرزندان نیز تاثیر بسیاری بر شخصیت ، علایق و توانایی های آنها دارند. والدین خواسته یا ناخواسته شخصیت فرزندشان را شکل می دهند و او را به سمت و سوی مشخصی سوق می دهند.

گاهی پدر و مادری کودک را در زمینه ی موسیقی تشویق میکنند ولی به ریاضیات او توجهی ندارند.

آنها کودک را تشویق میکنند که بچه ی خوبی باشد ولی خلاقیت او را می کشند. گاهی اوقات آنها کودک را مجبور می کنند که مطیع دیگران باشد و گاهی اوقات کودک یاد می گیرد دیگران را رهبری و هدایت کند.

در هر خانواده وضعیت یک کودک نسبت به بچه های دیگر متفاوت است. مثلا بچه ی اول خانواده بیشتر کانون توجه پدر و مادر است. علاوه بر این پدر و مادر در مورد بچه ی اول خودشان تجربه ی زیادی ندارند ، به همین دلیل ممکن است گاهی بیش از حد مراقب او باشند و گاهی هم نگران آینده ی او شوند.

معمولا والدین نسبت به بچه های بعدی این قدر حساس نیستن و به آنها سخت نمی گیرند. علاوه بر این والدین به خاطر مسایل دیگری نیز بین فرزندانشان فرق می گذارند و اغلب بر این والدین به خاطر مسایل دیگری نیز بین فرزندانشان فرق می گذارند و اغلب به نتیجه ی خوبی نمی رسند.

ممکن است کودکی به خاطر ویژگی های اخلاقی اش پدر یا مادر را به یاد ویژگی اخلاقی بد خودشان بیاندازد. والدین دوست ندارند اشتباهاتی را که خودشان مرتکب شده اند فرزندشان نیز مرتکب شود . به همین دلیل به کودک فشار می آورند که رفتارش را عوض کند.

مثلا اگر فردی بداخلاق است و می بیند فرزندش نیز بداخلاقی می کند ، به او می گوید که زبان سرخ بالاخره سر سبزش را به یاد می دهد. مشکل از پدر است ولی او سعی می کند فرزندش مثل خودش رفتار نکند.

وقتی کودکی از لحاظ اخلاقی و یا ظاهری شبیه یکی از والدینش است ، معمولا پدر و مادر این مسئله را به فرزندشان می گویند . مثلا به او می گویند موهایت شبیه مادرت است و یا اخلاقت شبیه پدرت است. کودکی که مورد خطاب پدر و مادر قرار میگیرد ، ممکن است از این کار آنها خوشش نیاید.

اگر مدام این مسئله را به کودک گوشزد کنیم و عیب های او را به رخش بکشیم ، کودک تصویر نادرستی از توانایی های خود در ذهنش ترسیم می کند.

اگر والدین بین فرزندانشان فرق بگذارند ، میان آنها تفرقه و دعوا به وجود می آید. مثلا اگر یکی از والدین بگویند یکی از فرزندشان زیبا تر از فرزند دیگر است ، یکی از آنها احساس با ارزش بودن ولی فرزند دیگر احساس بی لیاقتی می کند.

گاهی اوقات پدر یا مادر به یکی از فرزندان بیش از حد توجه می کند و این کار بر سایر فرزندان تاثیر می گذارد. وقتی کودکی به خاطر کاری مورد تشویق والدینش قرار می گیرد ، فرزندان دیگر نیز سعی میکنند کاری انجام دهند تا والدینشان آنها را هم تشویق کند.

بچه ها با هم رقابت می کند تا مثل هم باشند ولی این کار مسلمی نیست. گاهی اوقات هم یکی از بچه ها دست از رقابت برمی دارد و کاری نمی کند و تسلیم میشود. چنین کودکی سعی میکند با استفاده از روش دیگری جلب توجه کند. اگر او نتواند توجه والدینش را به سمت خودش جلب کند ممکن است به بیراهه رود و در مدرسه یا خانه مشکلاتی برای خانواده به وجود آورد.

هر قدر او از این مسئله بیشتر رنج ببرد ، بیشتر نسبت به مدرسه ، محیط خانواده و هم سن و سالان خودش بی تفاوت می شود و این مسئله باعث می شود والدینش بیشتر به او کم توجهی کنند.

گاهی والدین عمدا فرزندانشان را به انجام کارهای مختلف تشویق میکنند تا مبادا میان آنها رقابتی ناسالم به وجود آید. آنها خودشان در کودکیشان از این موضوع رنج برده اند ، بنابراین سعی میکنند فرزندشان نیز با این مشکل رو به رو نشود. ولی آنها با این کار مانع رشد استعدادهای کودکشان می شوند و به او این فرصت را نمی دهند که از انجام کارهای مورد علاقه اش لذت ببرد.

بچه ها میتوانند با هم در انجام کاری رقابت کنند ، تا زمانی که یکی از آنها بیشتر مورد توجه والدین قرار نگیرد ، مشکلی به وجود نمی آید. اگر یکی از بچه ها در کارش موفق تر بود ، والدین میتوانند خوبی های همه را بیان کنند و همه ی بچه ها را تشویق کنند.

اگرچه شما باید به تفاوت های میان فرزندانتان توجه کنید ، ولی باید مراقب نیز باشید که فرزندتان را همان گونه که هست قبول کنید به او توجه کافی داشته باشید . به او کمک کنید تا استعدادهایش را شکوفا کند و سعی نکنید او را مجبور به انجام کاری کنید. کودکانتان را با هم مقایسه نکنید این کار شما باعث میشود که یکی از فرزندانتان احساس حقارت کرده و دیگری احساس برتری کند.

همه ی پدر و مادرها گاهی از کارهای فرزندشان ناراحت می شوند و امیدوارند او در هر زمینه بهترین باشد . نباید احساسات منفی خودتان را با کودک در میان بگذارید چون او خودش را با خواهر یا برادرش مقایسه می کند و سعی میکند مثل او باشد ، ولی نمیتواند.

بهترین کار این است که بدانید بچه ها با هم فرق دارند و به این تفاوت ها احترام بگذارید و کودکان را همان طور که هستند ، بپذیرید . نگرش شما تاثیر زیادی بر بچه ها می گذارد.

اگر شما درست با آنها حرف بزنید ، آنها به حرف هایتان گوش خواهند کرد و می پذیرند که همه ی ما انسان ها با هم تفاوت داریم و این یک موضوع کاملا طبیعی است ؛ بنابراین آنها دیگر نسبتا به خودشان یا خواهر و برادرشان احساس بدی نخواهند داشت.