غذا خوردن کودک، امری غریزی است؟
غذا خوردن امری غریزی است ولی در آدمی یادگیری و محیط نقش زیادی در این عادت غریزی پدید آورده و آن را از مسیر طبیعی خود خارج ساخته است.
به طور معمول مادران در مورد غذا خوردن فرزندان خود شکوه زیادی دارند و همواره دیده شده که مادران به فرزندان نحیف و لاغر خود توصیه می‌کنند بیشتر غذا بخورند و به فرزندی که وزنش بیشتر از اندازه معمول است نیز توصیه می‌کنند و حتی فشار می‌آورند که کمتر غذا بخورد و اغلب برخوردهای عصبی در هر دو زمینه منجر به شکست پدر و مادر می‌شود.
غذا خوردن امری غریزی است ولی در آدمی یادگیری و محیط نقش زیادی در این عادت غریزی پدید آورده و آن را از مسیر طبیعی خود خارج ساخته است. مثلاً هنگامی که ساعت ۱۲ می‌شود یا صدای اذان را می‌شنویم یا بوی غذا را استشمام می‌کنیم گرسنه می‌شویم و هنگامی که بشقاب ما از غذا خالی می‌شود، دست از غذا خوردن می‌کشیم. تبلیغات تلویزیونی در مورد غذاها یا نشستن در رستوران‌های لوکس یا گرانقیمت اشتهای ما را دو چندان می‌کند و...
اینها برای افراد بزرگسال چندان مشکل ساز نیست اگر چه هنوز هم ممکن است در هر سنی گرفتار برنامه‌های رژیمی ناموفق چاقی و لاغری باشیم اما هرچه هست فرزندان ما دچار بدغذایی هستند و ما می‌خواهیم بدانیم چه باید بکنیم.
روانشناسان معتقدند که رفتار غذا خوردن و عادت دادن فرزندان به خوردن غذاهای گوناگون از دوران بارداری مادر آغاز می‌شود و به مادران باردار سفارش می‌کنند تا برای عادت دادن جنین خود به غذاهای گوناگون به خوردن غذاهای متنوع بپردازند. متخصصان تغذیه و پزشکان کودک و روانشناسان در دوران نوباوگی کودک نیز بر این موضوع اصرار دارند که غذای کودک بدون افزوده شدن اسانس یا ادویه‌جات ویژه‌ای داده شود تا حس چشایی کودک به خوردن همه انواع غذاهای سالم و مرسوم در خانواده عادت کند. به‌طور معمول دشواری‌ها از شیوه برخورد پدر و مادر با مشکلات معمولی غذا خوردن کودک آغاز می‌شود.
هنگامی که یک مادر گرفتار اصرار دارد تا غذای کودک را هرچه زودتر بدهد تا به کارهای دیگرش برسد و کودک نیز در مرحله استقلال طلبی‌های دو سالگی یا منفی کاری‌های خود است، بستن دهان، پس دادن لقمه اجباری، پاشیدن غذا، وارونه کردن قاشق و... همگی باعث تشدید و استمرار رابطه دشوار بین مادر و کودک در امر غذا خوردن می‌شود. کم‌کم مادر برای جلب رضایت کودک آغاز به تعریف از خوشمزگی غذا می‌کند و کودک نیز کم‌کم با شناخت طعم‌های متنوع، غذا را مطابق با تعاریف مادر نمی‌یابد و مقاومت‌ها بیشتر می‌شود. اصرار و التماس مادر مقاومت و بهانه‌جویی کودک را بیشتر می‌کند و بهانه‌جویی کودک، مادر را وادار به عقب‌نشینی یا تسلیم یا دادن باج و رشوه به کودک می‌کند تا تن به غذا خوردن بدهد و این موضوع تا بزرگ‌تر شدن کودک و دوران نوجوانی ادامه می‌یابد.
غذا خوردن امری غریزی است ولی در آدمی یادگیری و محیط نقش زیادی در این عادت غریزی پدید آورده و آن را از مسیر طبیعی خود خارج ساخته است. مثلاً هنگامی که ساعت ۱۲ می‌شود یا صدای اذان را می‌شنویم یا بوی غذا را استشمام می‌کنیم گرسنه می‌شویم و هنگامی که بشقاب ما از غذا خالی می‌شود، دست از غذا خوردن می‌کشیم. تبلیغات تلویزیونی در مورد غذاها یا نشستن در رستوران‌های لوکس یا گرانقیمت اشتهای ما را دو چندان می‌کند و...
اینها برای افراد بزرگسال چندان مشکل ساز نیست اگر چه هنوز هم ممکن است در هر سنی گرفتار برنامه‌های رژیمی ناموفق چاقی و لاغری باشیم اما هرچه هست فرزندان ما دچار بدغذایی هستند و ما می‌خواهیم بدانیم چه باید بکنیم.
روانشناسان معتقدند که رفتار غذا خوردن و عادت دادن فرزندان به خوردن غذاهای گوناگون از دوران بارداری مادر آغاز می‌شود و به مادران باردار سفارش می‌کنند تا برای عادت دادن جنین خود به غذاهای گوناگون به خوردن غذاهای متنوع بپردازند. متخصصان تغذیه و پزشکان کودک و روانشناسان در دوران نوباوگی کودک نیز بر این موضوع اصرار دارند که غذای کودک بدون افزوده شدن اسانس یا ادویه‌جات ویژه‌ای داده شود تا حس چشایی کودک به خوردن همه انواع غذاهای سالم و مرسوم در خانواده عادت کند. به‌طور معمول دشواری‌ها از شیوه برخورد پدر و مادر با مشکلات معمولی غذا خوردن کودک آغاز می‌شود.
هنگامی که یک مادر گرفتار اصرار دارد تا غذای کودک را هرچه زودتر بدهد تا به کارهای دیگرش برسد و کودک نیز در مرحله استقلال طلبی‌های دو سالگی یا منفی کاری‌های خود است، بستن دهان، پس دادن لقمه اجباری، پاشیدن غذا، وارونه کردن قاشق و... همگی باعث تشدید و استمرار رابطه دشوار بین مادر و کودک در امر غذا خوردن می‌شود. کم‌کم مادر برای جلب رضایت کودک آغاز به تعریف از خوشمزگی غذا می‌کند و کودک نیز کم‌کم با شناخت طعم‌های متنوع، غذا را مطابق با تعاریف مادر نمی‌یابد و مقاومت‌ها بیشتر می‌شود. اصرار و التماس مادر مقاومت و بهانه‌جویی کودک را بیشتر می‌کند و بهانه‌جویی کودک، مادر را وادار به عقب‌نشینی یا تسلیم یا دادن باج و رشوه به کودک می‌کند تا تن به غذا خوردن بدهد و این موضوع تا بزرگ‌تر شدن کودک و دوران نوجوانی ادامه می‌یابد.
اگرچه برای درست کردن این مشکل هر کودک یا نوجوان، لازم است روابط بین او و پدر و مادر را مورد ارزیابی قرار داد ولی توصیه‌های زیر برای پدران و مادران می‌تواند مقدمه‌ای برای حل این مشکل باشد.
اصول کلی برای لذت بردن از غذا خوردن در کودکان از این قرار است:
1- غذا را به‌صورت جالب و با جلوه‌ای زیبا در برابر کودک بگذارید و به او عرضه کنید.
2- غذا را به میزان کم به او بدهید.
3- درباره غذا خیلی شرح و تفصیل ندهید.
4- درباره میزان غذایی که باید بخورد اصرار و پافشاری نکنید.
5- کوشش کنید که نسبت به غذا خوردن کودک آرام و خونسرد باشید.
6- آداب و اصول غذا خوردن را به کودکان کوچک تحمیل نکنید. این آداب را می‌توان بعدها هنگامی که کودک برخورد مثبت‌تری نسبت به غذا خوردن پیدا کرد، به او آموزش داد.
7- تا هنگامی که کودک به اندازه کافی در غذا خوردن مهارت پیدا نکرده و نسبت به غذا مشتاق نشده است، به او اجازه دهید با دست غذا بخورد.
8- در طول روز مواد خوراکی و تنقلات را از دور و بر او بردارید تا اشتهای کافی برای غذا خوردن پیدا کند.
9- هیچ‌گاه رقابت و مسابقه در غذا خوردن بچه‌ها ایجاد نکنید.
10- پیش از آنکه کودک خودش آمادگی پیدا کند، او را مجبور نکنید که با شما سر میز یا سفره بنشیند.
1- غذا را به‌صورت جالب و با جلوه‌ای زیبا در برابر کودک بگذارید و به او عرضه کنید.
2- غذا را به میزان کم به او بدهید.
3- درباره غذا خیلی شرح و تفصیل ندهید.
4- درباره میزان غذایی که باید بخورد اصرار و پافشاری نکنید.
5- کوشش کنید که نسبت به غذا خوردن کودک آرام و خونسرد باشید.
6- آداب و اصول غذا خوردن را به کودکان کوچک تحمیل نکنید. این آداب را می‌توان بعدها هنگامی که کودک برخورد مثبت‌تری نسبت به غذا خوردن پیدا کرد، به او آموزش داد.
7- تا هنگامی که کودک به اندازه کافی در غذا خوردن مهارت پیدا نکرده و نسبت به غذا مشتاق نشده است، به او اجازه دهید با دست غذا بخورد.
8- در طول روز مواد خوراکی و تنقلات را از دور و بر او بردارید تا اشتهای کافی برای غذا خوردن پیدا کند.
9- هیچ‌گاه رقابت و مسابقه در غذا خوردن بچه‌ها ایجاد نکنید.
10- پیش از آنکه کودک خودش آمادگی پیدا کند، او را مجبور نکنید که با شما سر میز یا سفره بنشیند.
پ
منبع:
فرادید
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼