روانشناسی کودکان پسر، تولد تا شش سالگی

اولین مرحلۀ رشد پسران از زمان تولد تا شش سالگی است؛ یعنی سنینی که پسر بیشتر متعلق به مادرش است.

اولین مرحلۀ رشد پسران از زمان تولد تا شش سالگی است؛ یعنی سنینی که پسر بیشتر متعلق به مادرش است. او پسر مادر است، حتی اگر پدرش نقش مهمی را در این مرحله ایفا کند. در این مرحله، هدف آن است که عشق و حس امنیت بالایی را به او بدهیم و تجربه‌ای گرم و لذت‌بخش از زندگی برایش فراهم آوریم.

از تولد تا شش سالگی: سال‌های آرام
نوزادان، نوزاد هستند. دختر یا پسر بودن برایشان مهم نیست و برای ما نیز نباید فرقی کند. نوزادان دوست دارند که آن‌ها را در آغوش بگیریم، با آن‌ها بازی کنیم، آن‌ها را قلقلک بدهیم و بخندانیم. آن‌ها دوست دارند محیط پیرامون خود را کشف کنند؛ درحالی‌که آن‌ها را در آغوش گرفته‌ایم، حرکت می‌دهیم و برایشان صداهایی درمی‌آوریم.

نوزادان و کودکان نوپا بیش از همه نیاز دارند که پیوند خاصی حداقل با یک شخص برقرار کنند. این شخص معمولاً مادر آن‌هاست چراکه از یک‌سو بیش از همه مشتاق این کار است و از سوی دیگر شیر برایش فراهم می‌کند و برای در آغوش گرفتن و آرام کردن او مناسب‌تر است.

مادر معمولاً بهترین فردی است که می‌تواند نیازهای کودک را برآورده سازد. هورمون‌های مادر (به‌ویژه پرولاکتین که هنگامی‌که هنگامی‌که شیر خود را به کودک می‌دهد، وارد جریان خون کودک می‌شود) باعث می‌گردد او گرایش پیدا کند که کنار فرزندش باشد و تمام توجه خود را به او معطوف کند.

تفاوت جنسیتی کم‌کم بروز می‌کند.
برخی تفاوت‌های جنسیتی بین پسران و دختران بسیار زود به چشم می‌خورند. نوزادان پسر حساسیت کمتری نسبت به چهره‌ها نشان می‌دهند. نوزادان دختر حس لامسۀ بهتری دارند. پسرها سریع‌تر رشد می‌کنند و قوی‌تر هستند، بااین‌حال مشکلات بیشتری در مورد جدایی از مادرانشان نشان می‌دهند.

در سنین نوپایی، پسران به هنگام بازی بیشتر به این‌طرف و آن‌طرف می‌روند و فضای بیشتری را اِشغال می‌کنند. آن‌ها بیشتر دوست دارند اشیاء را در دست بگیرند و با آن بازی کنند. پسرها با لِگو، ساختمان‌های بلندی می‌سازند، درحالی‌که دخترها ساختمان‌هایی با ارتفاع کمتر را ترجیح می‌دهند.

در کودکستان، پسرها به کودک جدیدی که وارد گروه می‌شود توجهی نمی‌کنند، اما دخترها به او توجه می‌کنند و با او دوست می‌شوند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که والدین، دختربچه‌ها را حتی وقتی‌که نوزاد هستند، بسیار بیشتر در آغوش می‌گیرند و مادرانِ پسرها، آن‌ها را محکم‌تر و بیشتر از دختربچه‌ها کتک می‌زنند.

اگر مراقبت اصلی به عهدۀ مادر باشد، پسر، او را به‌عنوان اولین الگوی خود برای عشق و صمیمیت می‌نگرد. از سنین نوپایی به بعد، اگر مادر بدون آنکه پسرش را تنبیه کند یا او را خجالت‌زده سازد، محدودیت‌های سختی برایش تعیین نماید، او به‌راحتی آن‌ها را می‌پذیرد. پسر می‌داند که جایگاه خاصی در قلب مادر دارد.

علاقۀ مادر به آموزش دادن و صحبت کردن با پسرش، کمک می‌کند تا مغز او رشد کند و به‌این‌ترتیب به مهارت‌های کلامی بیشتر دست یابد و اجتماعی‌تر شود. این موضوع برای پسران اهمیت زیاد دارد، زیرا آن‌ها در کسب مهارت‌های اجتماعی بیش از دختران به کمک نیاز دارند.

اگر دریکی دو سال اول زندگیِ پسر، مادر افسردگی شدید داشته باشد و توجه زیادی به پسر خود نشان ندهد، ذهن پسر دستخوش تغییراتی می‌گردد و به ذهنی غمگین تبدیل خواهد شد. اگر مادر عصبانی باشد، پسرش را بزند یا ناراحت کند، پسر گیج می‌شود که آیا مادر او را دوست دارد یا نه.

هرگاه کودک با سفال یا گِل چیزی درست می‌کند یا حیوانی را می‌گیرد، مادر بسیار خشنود به نظر می‌رسد. پدر او را قلقلک می‌دهد با او کُشتی می‌گیرد و درعین‌حال آرامش خود را حفظ می‌کند و برای او داستان می‌خواند و هنگامی‌که بیمار است او را آرام می‌کند. پسرِ کوچولو می‌آموزد که مردان مهربان و نیز هیجان‌انگیزند؛ مردان کتاب می‌خوانند و در خانه افرادی توانمند هستند.

مهد در سال‌های اولیه برای پسران مناسب نبست.

در صورت امکان پسر باید تا سه‌سالگی با یکی از والدینش در خانه باشد. پسران در سنین پایین‌تر از سه سالگی نمی‌توانند با طبیعت خود هماهنگ باشند.

مطالعات بسیاری نشان می‌دهد که پسران بیش از دختران به هنگام جدایی نگران می‌شوند و ازنظر عاطفی بیشتر ضربه می‌خورند. به‌علاوه ممکن است پسرانِ زیر سه سال در مهدکودک رفتاری ناآرام ئ خشن داشته باشند و چنین رفتاری را تا زمان مدرسه با خود حفظ کنند.

مراقبت توسط یکی از بستگان یا اعضای خانواده، برای پسران زیر سه سال بسیار بهتر از مهدکودک است. بچه‌های زیر سه سال باید روزهای طولانی را با افرادی بگذرانند که برایشان اهمیت خاصی دارند. پسر باید اولین درس‌هایش را در فضایی سرشار از صمیمیت، اعتماد، گرمی، لذت و مهربانی بیاموزد.

خلاصه
پیش از شش‌سالگی جنسیت چندان مهم نیست و نباید برای آن تفاوت زیادی قائل شد. مادرها معمولاً مهم‌ترین فرد هستند، اما پدر هم می‌تواند چنین جایگاهی را به دست آورد.

آنچه اهمیت دارد این است که یک یا دو فرد کلیدی این کودک را دوست دارند و در دو یا سه سال اول زندگی او را محور اصلی زندگی خود قرار می‌دهند. به‌این‌ترتیب امنیت درونی برای زندگی در وجود او شکل می‌گیرد و مغز او مهارت‌های مربوط به ارتباط صمیمانه و عشق به یادگیری و هم‌کنشی را می‌آموزد.

این سال‌ها خیلی زود سپری می‌شوند. تا می‌توانید از زندگی در کنار پسر کوچولویتان لذت ببرید.

منبع: کودک آنلاین