تعریف باروری مصنوعی، دانستنی‌های جالب

تلقیح مصنوعی

در این روش به منظور ایجاد بارداری، اسپرم به درون مهبل یا رحم زن تزریق می شود. اگر شمارش اسپرم شوهر کم باشد می توان اسپرم او را جمع آوری، منجمد و ذخیره کرد تا در زمانی که تعداد کافی اسپرم فراهم شود سپس آن را از حالت انجماد خارج و تزریق نمود. به طور کلی این روش فقط در 5 درصد موارد موثر است زیرا اسپرم از قدم نخست فاقد توانایی ایجاد بارداری است.

بارورسازی آزمایشگاهی
بارورسازی آزمایشگاهی در مواردی اجرا می شود که لوله های فالوپ بسته است و اسپرم به هیچ وجه نمی تواند خود را به تخمک برساند. در این روش یک یا چند تخمک از مادر گفته می شود و با اسپرم همسر او در آزمایشگاه بارور می شود پس از آن که ۳ تا ۴ روز رشد کرد و رحم از لحاظ هورمونی آماده شد یک یا چند تخمک لقاح یافته در دیواره رحم کاشته می شود. حداکثر تا ۴ بلاستوسیت وارد رحم می شود چون افزایش تعداد بلاستوسیت ها احتمال بارداری را بیشتر می کند. نرخ بارداری با روش بارورسازی آزمایشگاهی حدود ۲۵ درصد است.

انتقال درون فالوپی سلول جنسی
در این روش یک لوله نازک پلاستیکی کار گذاشته می شود تا از طریق آن اسپرم و تخمک مستقیما به درون لوله فالوپ حمل و در آنجا دقیقا به همان شکل بارداری طبیعی با یکدیگر ترکیب شوند. نرخ موفقیت 40 درصد یعنی حدود دو برابر روش بارورسازی آزمایشگاهی است.