علت لنگیدن پای کودکان، بیماری پرتس

بیماری پرتس perthes یکی از علل شایع لنگش در بچه‌ها بوده و علت آن اختلال موقت در خونرسانی سر‌استخوان ران در ناحیه لگن در‌دوران بچگی است. بیماری پرتس بیشتر در سنین ۱۰-۴ سالگی دیده می‌شود و شیوع آن در پسرها پنج برابر دخترها است.

بیماری پرتس در 15-10 درصد موارد دو طرفه است یعنی هر دو مفصل ران را گرفتار می‌کند. البته در مورد دو طرفه معمولاً شروع بیماری همزمان نیست و وقتی یک مفصل گرفتار می‌شود. بعد از چند ماه یا یکسال ممکن است مفصل ران مقابل درگیر شود. بیماری پرتس از هر ده هزار کودک در یک نفر آنها بروز می‌کند.

نام کامل این بیماری لگ کالو پرتس Legg-calve-perthes است. این نام بر گرفته از نام سه پزشک است که در سه نقطه متفاوت دنیا همزمان این بیماری را کشف کرده‌اند. بیماری پرتس از علل شایع درد مفصل ران و لنگش در بچه‌ها و از علل شایع آرتروز و ساییدگی مفصل ران در بزرگسالان است.

سیر بیماری
مشخصه اصلی بیماری پرتس قطع شدن خونرسانی به سر استخوان ران است. اینکه چرا این خونرسانی مختل می‌شود به درستی مشخص نیست ولی این اختلال در غالب اوقات گذرا است و بعد از مدتی خونرسانی مجدداً برقرار می‌شود.

سیر بیماری پرتس به این نحو است که در ابتدا شدت آن کم است. به تدریج بیماری پیشرفت کرده و علائم بیمار بیشتر می‌شود. بعد از مدتی بیماری فروکش می‌کند و علائم بیماری‌ هم کم می‌شود. این زمان از چند ماه تا حتی دو سال هم ممکن است ادامه یابد. پس بیماری چه با درمان و چه بدون درمان ابتدا سیر پیشرونده‌ای داشته و سپس فعالیت آن خود بخود متوقف می‌شود.

ممکن است خونرسانی به تمام سر استخوان ران قطع شود و یا گاهی فقط قسمتی از سر خونرسانی خود را از دست می‌دهد که در این موارد شدت بیماری کمتر است. در بسیار ی از اوقات دوره 2-1 ساله بیماری حتی بدون اینکه بیمار یا والدین اومتوجه بیماری شوند طی شده و بهبود می‌یابد ولی در تعدادی از بیماران در همین مدتی که سر استخوان ران دچار کاهش خونرسانی است ممکن است آثار جبران ناپذیری بوجود آید.

وقتی خونرسانی به سر استخوان ران مختل می‌شود، استخوان سختی خود را از دست داده و به اصطلاح نرم می‌شود. وارد شدن نیروی وزن تنه به این استخوان نرم شده موجب می‌شود که شکل سر استخوان ران و حتی گردن استخوان ران به تدریج تغییر کند و حالت گرد و کروی خود را از دست بدهد و اکثراً مشکلاتی که برای بیمار بوجود می آید به علت همین تغییر‌شکل است.

بعد از مدتی که فعالیت بیماری گذشت، عروق خونی مجدداً رشد کرده و به سر استخوان ران می‌رسند و در نتیجه فعالیت بیماری متوقف می‌شود. با برگشت خونرسانی به استخوان، سختی آن مجدداً به حال اولیه بر می‌گردد ولی اگر در این مدت شکل آن تغییر کرده باشد دوباره حالت گرد و کروی اولیه را بدست نخواهد آورد.

سر استخوان ران که شکل کروی خود را از دست داده است دیگر نمی‌تواند به راحتی در درون حفره استابولوم حرکت کند. نتیجه این است که به تدریج و با گذشت چند سال حرکت مفصل محدود شده و به تدریج عضلات ران لاغر شده و لنگش بوجود می‌آید و در نهایت مفصل تخریب شده و دچار استئوآرتریت یا آرتروز می‌شود. تمام کوشش‌هایی که پزشک معالج در درمان این بیماری انجام می دهد به این خاطر است که بعد از اینکه بیماری فروکش کرد سر استخوان ران تغییر شکلی پیدا نکرده باشد یا این تغییر شکل حداقل باشد. این بیماری در دختران کمتر دیده می‌شود ولی اگر دیده شود بسیار وسیع تر بوده و با آسیب بیشتر به سر ران همراه است و نتیجه درمان به خوبی نتایج درمان در پسران نیست.