چگونه اوتیسم را درمان کنیم؟

اوتیسم اختلال رشدی است که می تواند مهارت های اساسی کودکان، از قبیل برقراری روابط اجتماعی، ایجاد ارتباط و استفاده از تخیل را تحت تاثیر قرار دهد. کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است دارای علایق محدودی باشد.
دنیای اطراف کودکان مبتلا به اوتیسم خیلی متفاوت است.

تاریخچه اوتیسم
- کلمه "اوتیسم"، که بیش از ۱۰۰ سال است استفاده می شود، از کلمه یونانی autos، به معنای خود، می آید. این واژه شرایطی را توصیف می کند که در آن فرد از تعامل اجتماعی حذف می شود - از این رو، خود منزوی می شود. یوجین بلولر، روانپزشک سوئیسی، اولین فردی بود که از این واژه استفاده کرد. او این واژه را در سال ۱۹۱۱ برای یک گروه از علائم اسکیزوفرنی استفاده کرد.
- در دهه 1940، محققان در ایالات متحده شروع به استفاده از واژه اوتیسم برای توصیف کودکان با مشکلات عاطفی یا اجتماعی کردند. لئو کانر، یک دکتر از دانشگاه جان هاپکینز، از آن برای توصیف رفتار چند کودک مورد مطالعه استفاده کرد. در همان زمان، هانس اسپرگر، یک دانشمند در آلمان، شرایط مشابهی را که در حال حاضر به نام سندرم Asperger نامیده می شود شناسایی کرد.
- اوتیسم و اسکیزوفرنی تا سال های ۱۹۶۰ تعریف مرتبطی داشت. در این زمان متخصصان پزشکی شروع به درک تمایز اوتیسم در کودکان شدند. از دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰، تحقیقات در زمینه درمان های اوتیسم بر روی داروهایی نظیر LSD، شوک الکتریکی و تکنیک های تغییر رفتار متمرکز بود.
- در طی دهه های 1980 و 1990، نقش رفتار درمانی و استفاده از محیط های یادگیری بسیار کنترل شده به عنوان درمان اولیه برای بسیاری از اشکال اوتیسم و شرایط مرتبط ظاهر شد. در حال حاضر سنگ بنای درمان اوتیسم رفتار درمانی است. درمان های دیگر در نیاز اضافه می شوند.

علائم اوتیسم چیست؟
علائم معمولا قبل از سه سالگی کودک ظهور می کند و در طول زندگی اش با او خواهد بود. کودکان مبتلا به اوتیسم طیف وسیعی از علائم را نشان می دهند، که ممکن است از شدت خفیف تا ناتوانی متفاوت باشد. علائم عمومی که ممکن است تا حدودی در کودک مبتلا به اوتیسم وجود داشته باشد عبارتند از:
دشواری ارتباطات کلامی، از جمله مشکلات استفاده و درک زبان.
ناتوانی در مشارکت در مکالمه، حتی زمانی که کودک توانایی صحبت کردن را دارد.
دشواری در ارتباطات غیرکلامی، مانند حرکات بدن و صورت.
دشواری تعامل اجتماعی، از جمله ارتباط با مردم و محیط اطراف.
ناتوانی در ایجاد دوستی و ترجیح به تنها بازی کردن.
روش های غیر معمول برای بازی کردن با اسباب بازی ها و سایر اشیاء.
فقدان تخیل
دشواری سازگاری با تغییرات در محیط معمول یا آشنا، و یا اصرار غیر منطقی در انجام روال معمول در جزئیات.
حرکات تکراری بدن و یا الگوهای رفتاری، مانند دست زدن، چرخش و ضربه سر.
سرگرم شدن با اشیاء غیرمعمول یا بخش هایی از اشیاء.
افراد مبتلا به اوتیسم، به نام وانتانیسم شناخته می شوند و دارای مهارت های استثنایی در زمینه های خاص مانند موسیقی، هنر و اعداد هستند. افراد دارای وانتانیسم قادر به انجام این مهارت ها بدون درس و یا تمرین هستند.

علائم هشدار دهنده اوتیسم در کودکان
نوزادان با سرعت خود رشد می کنند، برخی سریعتر از دیگران. با این حال، اگر یکی از موارد زیر دیده شود، باید برای ارزیابی اوتیسم به پزشک مراجعه کنید:
فرزند شما 12 ماهه است اما حرف نمی زند.
کودک شما تا ۱۲ ماهگی نمیتواند اشاره کند یا حرکات صورت انجام دهد.
فرزند شما تا 16 ماهگی یک کلمه هم حرف نمی زند.
فرزند شما تا ۲۴ ماهگی عبارات دو کلمه ای را به تنهایی نمی گوید.
فرزند شما هر گونه مهارت های زبانی یا اجتماعی (در هر سنی) را از دست داده است.

علت اوتیسم چیست؟

- دلیل دقیق اوتیسم شناخته شده نیست، اما تحقیقات به چندین عامل احتمالی، از جمله ژنتیک (ارثی) و عوامل محیطی اشاره کرده است.
- مطالعات نشان می دهد برخی افراد مستعد ژنتیکی اوتیسم هستند، به این معنی که اوتیسم از والدین به فرزندان منتقل شود. محققان به دنبال سرنخ هایی درباره ژن های مرتبط به اوتیسم هستند. در برخی از کودکان، عوامل محیطی نیز ممکن است نقش داشته باشند. مطالعات افراد مبتلا به اوتیسم ناهنجاری ها را در چندین ناحیه مغز نشان می دهد و این مطالعات نشان می دهد اوتیسم ناشی از اختلال در پیشرفت مغز در داخل رحم است. نظریه های دیگر نشان می دهد:
سیستم ایمنی بدن ممکن است به طور نامناسب آنتی بادی هایی تولید کند که به مغز کودکان مبتلا به اوتیسم حمله می کند.
اختلالات در ساختار مغز باعث رفتار اوتیسمی می شود.

در کودکان مبتلا به اوتیسم رشد غیر طبیعی مغز دیده می شود. در اوایل دوران کودکی، مغز کودکان مبتلا به اوتیسم سریعتر و بزرگتر از کودکان بدون اوتیسم رشد می کنند. بعدها، زمانی که مغز کودکان بدون اوتیسم بزرگتر و بهتر سازماندهی می شود، مغز کودکان مبتلا به اوتیسم به آرامی رشد می کند.

اوتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟
- اگر علائم وجود داشته باشد، پزشک با انجام یک تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی، به ارزیابی خواهد پرداخت. اگر چه آزمایشات آزمایشگاهی برای اوتیسم وجود ندارد، ممکن است پزشک از تست های مختلف مانند آزمایشات اشعه ایکس و خون استفاده کند تا مشخص شود آیا اختلال فیزیکی باعث علائم می شود یا خیر.

- اگر هیچ اختلالی فیزیکی یافت نشد، ممکن است کودک به یک متخصص در اختلالات رشد کودک مراجعه کند، مانند یک روانپزشک یا روانپزشک کودک و نوجوان، متخصص مغز و اعصاب اطفال، پزشک متخصص اطفال و یا سایر متخصصان بهداشتی که به طور خاص برای تشخیص و درمان اوتیسم آموزش دیده اند. دکتر براساس میزان پیشرفت کودک و گفتار و رفتار کودک، از جمله بازی های او و توانایی برقراری ارتباط با دیگران تشخیص می دهد. پزشک اغلب از والدین کودک، معلمان و سایر بزرگسالانی که با علائم کودک آشنا هستند، اطلاعات می گیرد. طیف اختلالات اوتیسمی عبارتند از:

چگونه اوتیسم درمان می شود؟
در حال حاضر هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اما درمان ممکن است باعث توسعه نسبتا نرمال در کودک شود و رفتارهای نامطلوب را کاهش دهد. کودکان مبتلا به اوتیسم عموما بیشتر از یک محیط بسیار ساختار یافته و روال معمول استفاده می کنند. درمان اوتیسم ممکن است ترکیبی از موارد زیر باشد:
آموزش ویژه: آموزش برای پاسخگویی به نیازهای آموزشی منحصر به فرد کودک طراحی شده است.
اصلاح رفتار: این شامل راهبردهای حمایت از رفتار مثبت و کاهش رفتار مشکل توسط کودک می باشد.
گفتاردرمانی، درمان فیزیکی و یا شغلی: این درمان ها برای افزایش توانایی های عملکردی کودک طراحی شده اند.
داروها: در حال حاضر هیچ دارویی برای درمان اوتیسم وجود ندارد اما ممکن است داروها برای درمان علائم خاص مانند اضطراب (نگرانی)، بیش فعالی و رفتارهایی که ممکن است باعث آسیب شود استفاده شود.