قدرت تشخیص نوزاد، آغوش بگیرید!

از مدت‎ها پیش از آن‎که نوزاد بتواند با دید چشمی خود، بین دیگران تفاوت قائل شود، در ذهن خود آن‌ها را از روی طرز بغل‎کردن طبقه‎بندی می‎نماید و متناسب با آن از خود واکنش می‎دهد.

غالباً گفته می‎شود که یک نوزاد، در ابتدای زندگی خود فقط خویشتن را می‎شناسد و تلاش نمی‎کند تا با دیگران ارتباط برقرار کند اما حقیقت آن است که قدرت او در برقراری ارتباط، نسبت به سنی که دارد، بسیار خوب است.

او می‎تواند تشخیص دهد که آیا شخصی که او را در آغوش گرفته، خوش‎اخلاق و مهربان است یا بداخلاق و عصبانی.

چشمان نوزاد در شش ‎هفتگی تا فاصله ۱۷,۵ سانتی‎ متری متمرکز می‎شود و این دقیقاً به اندازه فاصله‎ای است که شما کودک را جلوی خود نگه می‎دارید و به‎ صورت او نگاه می‎کنید. این عمل ارتباط‎ های مغزی را به الگویی تشخیصی که با هر بار دیدن تقویت می‎شود، تبدیل می‎کند و به کودک کمک می‎کند در شناخت مفاهیم مشابه و نا متشابه مهارت بهتری کسب کند.

نوزاد همچنین نسبت به تکان‌‎های ملایم و آرام و نیز زمزمه لالایی از خود واکنش نشان می‎دهد. البته از یک نوزاد کوچک نباید انتظار واکنشی «هوشمندانه» داشت.

پاره‌‎ای از بزرگسالان به اشتباه گمان می‎کنند که با تکان‎دادن و یا قلقلک‎دادن نوزاد می‎توانند او را به لبخند زدن و یا خندیدن ترغیب نمایند، در حالیکه این کار، نوزاد را معذب می‎کند و به ستوه می‎آورد.

کودکان غالباً پیش از رسیدن به سن چهار پا پنج‎هفتگی خود لبخند می‎زنند اما این عمل به‎ندرت به‎عنوان واکنشی در برابر قلقلک است.

کودکان نخستین لبخندهای خود را به‎عنوان یک نوع تجربه آغاز می‎کنند؛ اما رفته‎رفته با بهتر شدن قدرت دید، ممکن است لبخندی را که بر روی چهره بزرگسالان می‎بینند، تقلید نمایند.

نوزاد می‎تواند درد، لذت و گرما را در تمام بدن خویش احساس کند اما مغز او قادر نیست که این احساس‎ها را طبقه‎بندی نماید.

نوزاد معمولاً در نخستین معاینه کلینیکی نسبت به فرورفتن نیش سوزن، از طریق تکان‎دادن بدن و شاید گریه‎کردن از خود واکنش نشان می‎دهد.

او می‎داند که مورد آزار قرار گرفته است اما دقیقاً نمی‎داند که این آزار به کجای بدنش وارد آمده است. احتمال حرکت‎کردن نوزاد به‎سوی منبع درد و یا دور شدن او از آن، کاملاً به یک نسبت وجود دارد.

تنها جایی که یک نوزاد می‎تواند محل احساس آن را مشخص سازد، در درون و یا اطراف دهان اوست. او می‎کوشد تا هر شیء تازه‎ای را به درون دهان خویش ببرد تا بدین ترتیب بتواند با زبان و لب‎هایش آن را مورد امتحان قرار داده و بازشناسد.

او که به حالت بی‎وزنی نسبی در درون رحم مادر، خو گرفته است، در می‎یابد که برای رقابت با نیروی جاذبه، تلاش قابل ملاحظه‎ای باید به‎عمل آورد. استحمام برای او خوشایند است چون حالت شناوری و کمتر شدن وزن در آب به او فرصت کوتاهی می‎دهد تا از کشش پیوسته جاذبه، رها شود.

وقتی کودک‎ موفق می‎شود برای اولین‎بار از فنجان آب بخورد و شما فریاد شادی سر می‎دهید، این عمل شما نه تنها او را خوشحال می‎کند، بلکه ارتباط‎های قشر جلویی مغز و بخش درونی مغز او را که جایگاه احساس‎ها است، تقویت می‎کند.

پس دنیای نوزادان را دست کم نگیرید و با بازی، تشویق و پاسخ مناسب به کنجکاوی‎های‎شان به آن‎ها جهت تجربه‎ بهتر این جهان، کمک کنید.

منبع: الو مامان