راههای اجتماعی شدن کودکان، چکار باید کرد؟

هر چه سطح سازگاری بین پدر و مادر بیشتر باشد کودک از قدرت سازگاری بیشتری برخوردار خواهد شد. زیرا کودکانی که در منزل حدود ۱۷ ساعت بیداری که دارند حدود ۷ ساعت ، ۲ ساعت و یا نیم ساعت در شبانه روز مستمرا شاهد نزاعهای فیزیکی یا لفظی پدر و مادرشان می باشند چگونه میتوانند با دیگران ارتباط سازگاری برقرار کنند.
این گونه کودکان از نزاع و مشاجره بین پدر و مادر قهرگرایی ، ترس ، نگرانی ، دلهره ، گوشه گیری ، بیماری صوتی ، خمودگی ، بی اشتهایی ، بی خوابی و عواملی دیگر در خود احساس میکنند. این عوامل موجب عدم تحرک و عدم پذیرش دیگران می گردد.
روابط بین کودکان و والدین از یک طرف و ارتباط بین پدر و مادر از طرفی دیگر و همچنین وابستگی سایر اعضاء خانواده مجموعه ایست که به عنوان نظام یا شبکه کنشهای متقابل را در کودک به وجود می آورد و او را تحت تاثیر قرار میدهد و زمینه های اجتماعی و فرهنگی و عقیدتی را در کودک رشد و بالنده می سازد.
زیرا رابطه ی کودک و والدین با یکدیگر کنش متقابل دارد و این کنش در مدرسه به صورت همکاری جریان می یابد و رشد پیدا میکند و با اصل دو سویه گرایی کودک در یک کفه ترازو و والدین و مدرسه در دیگر کفه همگام و همراه عمل میکند.
گاهی کودکی از دو فرهنگ مختلف به وجود آمده است. در اینجا وظیفه ی والدین سنگین تر می باشد. بهترین راه هماهنگی بهره برداری والدین از خصوصیات مثبت کودک می باشد که آنها را پرورش دهند و از الگوهای رفتاری و همانند سازی با نوابغ جهان آن هم به صورت ظریف و آرام استفاده کنند.
والدین باید به تفاوت تقلید با همانند سازی توجه داشته باشند. زیرا تقلید امری کورکورانه است ولی همانند سازی نوعی شعور و آگاهی از جنبه های مثبت دیگران می باشد. کودک با این شباهتها پی به ایجاد ارتباط و فعالیت و تلاش خواهد برد در حالی که همانند سازی در سالهای بین دو تا شش سالگی جایز نیست.

توسعه اجتماعی و ارتباطی کودکان
بیش از ۷۰ درصد کودکان چند خواهر و یا برادر دارند که تقریبا همه ی کودکان از اولین ماههای تولد به بعد مدت زیادی را به نظاره ی خواهران و برادران و توجه به آنان و واکنش متقابل با آنان صرف میکنند و هرچه سن آنان بیشتر شود تضاد در غذا ، اسباب بازی ، همسالان ، مدرسه ، کتاب ، لوازم شخصی و... بیشتر میشود. بنابراین والدین باید هماهنگی لازم بین آنان را به دور از جانبداری از دیگری به عمل آورند.
زیرا اگر کودکی احساس کند خواهر یا برادرش از جانب والدین مورد طرفداری قرار گرفته به دنبال تقلید و فرصت مناسب خواهد بود. از این رو فرزندان اول خود را از موقعیت برتری برخوردار میدانند و وابستگی آنان از دیگر بچه های بیشتر است. زیرا وجدان اخلاقی در آنان بیشتر رشد کرده است و همکاری و احساس مسئولیت دارند. بنابراین این دسته از کودکان خود را با معیارهای والدین هماهنگ می سازند و تلاش دارند تا موفقیت چشمگیری را به دست آورند.
والدین در مورد رفتار و کردار کودکان ۱) سهلگیر ( پذیرش ) و ۲) سختگیر (طرد) هستند که این هر دو گروه راه بی انصافی را طی میکنند. بلکه بهترین راه میانه روی و تعادل است که کودک را به جا مورد تشویق و مورد بازخواست قرار داده تا در آینده بتواند در جامعه برای خویش جای پایی باز کند و مفید باشد و پا را از گلیم خویش درازتر نکند.
والدین که از الگوی میانه استفاده میکنند از کودک هم توقع رفتار عاقلانه دارند و هم از او میخواهند که از قواعد زندگی و خانوادگی پیروی کند و در عین حال درباره ی انتظارات و توقعات خود توضیح بدهد. این گونه والدین با فرزند حرف میزنند و استدلال میکنند و به سوال های مجهول کودک با شکیبایی پاسخ می دهند.
این گونه فرزندان از نظر اجتماعی با کفایت رشد می یابند و در مقایسه با والدین مستبد و دیکتاتور یا بسیار سهلگیر بیشتر احساسات خود را ابراز میکنند.
والدینی که تشویق و تنبیه را به عنوان جاده ای دو طرفه ، خطوط موازی و گاهی مثبت می دانند موفق تر هستند. نا گفته نماند زمانی تقویت تشویق و تنبیه موثر است که بزرگسالان پا را از حد لازم خارج نسازند. بلکه تشویق و تنبیه آرام .لی در عین حال قاطع با توضیح علت آن اهمیت فراوان پیدا میکند و کودک آن را می پذیرد و این پذیرش به مهارت و هماهنگی والدین بستگی دارد.