مشکلات تغذیه ای در کودکان، ادا در میاره!

بسیاری از نوزادان و کودکانی که دچار مشکلات تغذیه‌ای هستند نمی‌توانند تشخیص دهند که چه موقع گرسنه یا سیر هستند. برخی از کودکان ممکن‌است احساس سیری یا گرسنگی را با احساس نیاز به‌دفع اشتباه بگیرند.
این نوع مشکلات اغلب در کودکانی شایع است که گیرنده‌های حسی آنها در ناحیۀ روده و انتهای رودۀ بزرگ، پردازش ضعیفی دارد.
نکته: کودکان هنگامی سرنخ‌هایی را برای درک احساس گرسنگی و سیر شدن خود یاد می‌گیرند که زمان وعده‌های غذایی دارای برنامه‌ای مشخص باشد و والدین قبل از صرف غذا در مورد احساس گرسنگی و بعد از آن، در مورد احساس سیری با آنها صحبت کنند.
نکته: کودک خود را به‌شیوه‌های مختلف مورد مراقبت و محبت قرار دهید: از طریق حالات محبت‌آمیز صورت، بازی، بغل کردن، کتاب خواندن برای کودک، فعالیتهای لذت‌بخش، تغذیه کردن و اطمینان بخشی.
بسیاری از کودکانی که در خودگردانی مشکل دارند، در یکپارچه سازی اطلاعات حسی نیز دچار مشکل هستند. یک مشکل معمول در این زمینه، حساسیت مفرط لمسی در اطراف دهان است که باعث می‌شود کودک سرپستان یا بافت‌های غذایی جدید را پس بزند.
همچنین، کودکانی که نمی‌توانند در حین غذا خوردن در آغوش گرفته شدن‌شان را تحمل کنند، ممکن‌است کمرشان را خم کنند و تلاش کنند از بغل والدین‌شان بیرون بیایند.
گریۀ آنها ممکن است‌به این خاطر باشد که این تماس برای آنها آزاردهنده است یا وضعیت بدن آنها به‌خاطر مشکل در توانایی پردازش حرکت یا قوام ماهیچه‌ای، راحت نیست.
حساسیت مفرط لمسی در ناحیۀ دهان شدیداً با تغذیۀ اولیۀ کودک تداخل می‌کند و مانع تغذیۀ مناسب کودک می‌شود. برخی از کودکان آن‌چنان از لحاظ لمسی حساس هستند که کوچکترین تماس نوک پستان مادر با لب آنها برایشان مثل شوک الکتریکی است.
این کودکان در حفظ تماس پوست به‌پوست دچار مشکل هستند؛ بنابراین شروع به‌مکیدن و ادامۀ آن برایشان بسیار سخت است. کودکی که چنین مشکلی دارد، اغلب دهانش را از سینۀ مادر یا شیشۀ شیر دور می‌کند یا با پریشانی جیغ می‌کشد.
بعضی از این کودکان به‌مو یا بدن‌شان چنگ می‌زنند یا با آشفتگی دست و پاهایشان را به‌هم می‌کوبند. غذا دادن به‌کودکی که از لحاظ لمسی حساس و دفاعی است، برای مادران دلسرد کننده است چرا که در آغوش گرفتن و غذا دادن به‌کودک باعث ناراحتی شدید کودک می‌گردد و درنتیجۀ این عکس‌العمل کودک، مادران به‌شدت مضطرب و اغلب افسرده می‌شوند.
یک مشکل رایج که درنتیجۀ حساسیت مفرط لمسی ایجاد می‌شود، خودداری از خوردن بافت‌های غذایی مختلف است. این مشکل معمولاً در حدود نه ماهگی، یعنی زمانی که کودک شروع به‌خوردن غذاهایی غیر از شیر می‌کند، پدیدار می‌شود. بعضی از بچه‌ها به‌غذاهایی با بافت محکم و صاف مانند بیسکویت یا گندم پرک شده، علاقه پیدا می‌کنند.
در این شرایط، کودک معمولاً به‌دنبال غذاهایی است که فشار عمیقی به‌ناحیۀ دهان وارد می‌کند و غذاهایی را انتخاب می‌کند که می‌تواند آنها را گاز بزند. کودک اغلب غذاهایی با بافت ناهموار مانند سوپ‌های صاف نشده و یا خوراک‌هایی با تکه‌های درشت مواد را پس میزند.
نکته: اگر کودک شما از خوردن بافت‌های غذایی مختلف خودداری می‌کند، اول با بافت‌های غذایی سفت و صاف مانند پنیر، یک تکه گوشت مرغ یا سبزیجات بخارپز شروع کنید. وقتی او طیفی از غذاهایی با این بافت را به‌راحتی پذیرفت، بافت غذایی دیگر مانند سوپ صاف نشده را می‌توانید به‌رژیم غذایی او اضافه کنید.
بعضی از بچه‌ها از اینکه در حالت نیمه‌خوابیده تغذیه شوند، آشفته و پریشان می‌گردند. معمولاً این کودکان دوست ندارند در حالت طاق‌باز و دمر قرار بگیرند و ترجیح می‌دهند راست بنشینند.
اغلب، مادران این کودکان شیر دادن با سینه را کنار می‌گذارند و با شیشه به‌کودک شیر می‌دهند؛ چون متوجه می‌شوند که تنها راه غذا دادن به‌کودک این است که او را در صندلی کودک قرار دهند تا بتواند بنشیند.
گاهی حساسیت حسی و اختلال برنامه‌ریزی حرکتی در یک کودک آنچنان شدید است که او نمی‌تواند به‌طور همزمان کارهایی چون مکیدن، قورت دادن، حفظ تماس لمسی با نوک پستان و نگاه کردن به‌صورت مادر را انجام دهد.
در چنین شرایطی، ممکن‌است مادر مشاهده کند که کودک به‌صورتش نگاه نمی‌کند یا بدنش را خم می‌کند و از بدن مادر فاصله می‌گیرد.
گاهی مادر متوجه می‌شود که وقتی کودک در حالت نشسته و جدا از بدن مادر قرار دارد، بهتر می‌تواند او را تغذیه کند. درنتیجۀ این شرایط، صمیمیتی که در تجربۀ تغذیه کردن وجود دارد، کیفیتی مکانیکی به‌خود می‌گیرد.