به فرزندی گرفتن بچه، گفتنی ها و نگفتنی ها

والدین سعی نکنند این واقعیت که کودک‌شان فرزندخوانده است را پنهان کنند. برای عادت‌ کردن کودک به این واقعیت، رعایت برخی اصول راه‌گشاست؛ مثلاً والدین با بیان قصه، خواندن کتاب داستان و نمایش فیلم‌هایی در این رابطه گوش کودک را با کلمه فرزند خوانده آشنا کنند. در واقع با این روش موضوع فرزندخواندگی در خانه مطرح و از حالت تابو خارج می‌شود؛ چرا که وقتی این کلمه تابو نباشد، پذیرش آن برای کودک امکان‌ پذیرتر است.

مسئله فرزندخوانده‌ بودن کودک نباید یک موضوع سری باشد و لازم است کودک از این موضوع که فرزندخوانده است، مطلع شود. البته زمان گفتن این مطلب به ارزش‌ها، فرهنگ و معیارهای خانواده سرپرست بستگی دارد؛ برخی خانواده‌ها علاقه دارند بین سنین ۸ تا ۱۲ سال این موضوع را بیان کنند.

معمولاً زوج‌هایی که به هر دلیلی توانایی فرزنددارشدن را ندارند، سعی می‌کنند با مراجعه به مراکز قانونی و سازمان بهزیستی که در کشور ما متولی این کار است، با طی مراحل قانونی کودکی را به فرزندی بپذیرند. برای امر فرزند پذیری توصیه می‌شود زوجین حتماً از طریق مراکز قانونی اقدام کنند؛ چرا که در آینده برای امر مشاوره به تمام مدارک و اطلاعات کودک هنگام تحویل به بهزیستی نیاز است. این‌که کودک در گذشته در چه شرایط و مکانی نگهداری شده است، پدر و مادر زیستی او زنده هستند یا خیر، در گذشته چه کسی سرپرستی کودک را برعهده داشته است و حتی کوچک ‌ترین جزییات از قبیل این ‌که کودک با چه لباس و در چه زمانی تحویل بهزیستی شده است هم برای مشاورهای آینده بسیار مفید و با اهمیت است.

در هنگام برخورد با کودک اگر فرزند نوزاد باشد، برای تطبیق زیاد دچار دردسر نخواهیم بود، ولی در مواردی که کودک در سنین بالاتر است برقراری ارتباط کمی‌ مشکل‌تر خواهد بود؛ چرا که کودک در یک خانواده دیگر با یک سبک فرزند پروری متفاوت رشد یافته است؛ بنابراین در صورتی‌که اطلاعات لازم را از زندگی قبلی کودک موجود باشد، می‌توان شرایط را متناسب با خصوصیات کودک تطبیق داد.

زمانی‌که والدین کودکی را به فرزندی می‌پذیرید توجه داشته باشند یکسری مسایل را در مقابل او نباید بازگو نکنند، معمولاً وقتی نوزادی متولد می‌شود اطرافیان علاقه دارند چهره نوزاد را به پدر یا مادر و یا دیگر خویشاوندان نزدیک شباهت دهند؛ در مورد این کودکان سعی کنند حتی‌المقدور از بحث در مورد ظاهر و فیزیک کودک بپرهیزند. تجربه‌ی ما نشان می‌دهد که چنین امری لازم نیست. مهم این است که دیدن شباهت یا عدم شباهت بین کودک و پدر و مادری که او را به فرزندی گرفته‌اند، با چه لحن و هدفی بیان شود. و اتفاقا تاکید بر شباهت‌ها - انسان‌ها شباهت بیشتری با هم دارند تا اختلاف ظاهری - برای ایجاد پیوند کودک و پدر و مادرش بهتر است.