بازی درمانی کودکان، اهداف

بازی درمانی یک تعامل کمکی بین کودک و بزرگسال اموزش دیده است که از طریق ارتباط نمادین در بازی ،در جست و جوی راه‌هایی برای کاهش اشفتگی هیجانی کودک است.به طوری که کودک در طی تعاملات بین فردی با درمانگر،پذیرش، تخلیه هیجانی، کاهش اثرات رنج اور، جهت دهی مجدد تکانه ها و تجربه هیجانی تصحیح شده را تجربه می کند.

هدف از بازی درمانی ایجاد یک محیط صمیمانه و راحت است تا کودک بتواند در هنگام درمان از توانایی های خود در حل مشکلات بهره بگیرد.بازی درمانگر بدون توجه به ارزش ها و رفتار های پذیزفته شده کودک را درک می کند .او با منعکس کردن ان چه که کودک می گوید،افکار و احساسات وی را اصلاح می کند.بر اساس این واقعیت ،بازی به وسیله ای تبدیل می شود که کودک می تواند از طریق ان ،به ضمیر ناخود اگاه خود بپردازد و احساسات ،ترس ها و نگرانی های خود را ابراز نماید.

بازی درمانی روشی است که به وسیله آن، ابزارهای طبیعی بیان حالت کودک، یعنی بازی، به­عنوان روش درمانی وی به کار گرفته می شوند تا به کودک، کمک کند تا فشارهای احساسی خویش را تحت کنترل قرار دهد. همچنین تکنیک های بازی درمانی در مورد کودکان سه تا هشت ساله به کار میرود که مشکلات خانوادگی (مانند طلاق والدین) دارند، ناخن م یجوند، دچار شب ادراریاند، اختلال رفتاری دارند، بیش- فعال اند، در روابط گروهی موفق نیستند و یا قربانی سوء استفاده از کودکان شده اند. این نوع درمان در مورد تعلیم وتربیت کودکان استثنایی نیز از جایگاه ویژهای برخوردار است.

کودک درزندگی روزانه نیازمند است که خود را از نگرانی­هایی که فشار محیط در او ایجاد می­کند رها سازد. بازی بهترین وسیله ای است که او را در رسیدن به این هدف از راه تغییر عواطف کمک می کند. کودک می­تواند احتیاجات و امیال سرکوفته خود را از راه بازیهای گوناگون ارضا کند. همچنین بازی او را قادر می­سازد که نقشه­هایی را برای حل مسایل خود طرح کند که در تامین بهداشت روانی تاثیر بسزایی دارد.

در بازی‌درمانی کلاسیک که در یک اتاق بازی با ابعاد معمولی اجرا می‌شود و در آن انواع اسباب‌بازی‌ها و وسایل هنری وجود دارد، درمانگر سعی می‌کند رابطه گرم و صمیمانه‌ای با کودک برقرار کند. وی کودک را همانگونه که هست می‌پذیرد و به او اجازه می‌دهد ابتکار عمل را به دست گیرد و سعی نمی‌کند وی را تغییر دهد یا مداخله خاصی انجام دهد و به بازی‌های کودک خط بدهد. درمانگر جوی توأم با احساس امنیت و سهل‌گیری ایجاد می‌کند تا کودک خیلی راحت خودش را ابراز نماید. وی احساسات کودک را می‌پذیرد و آن را به گونه‌ای منعکس می‌کند تا خودشناسی کودک افزایش یابد. درمانگر به جای "کمک" به کودکان در حل مسایل به آنها اجازه می‌دهد مسایل خود را به روش خویش حل کنند. وی فقط محدوده‌ها را مشخص می‌کند و به آنها کمک می‌کند مسئولیت‌پذیر باشند. در بازی‌درمانی کلاسیک، اعتقاد بر این است که این نحوه رفتار درمانگر، گرایش طبیعی کودک به کمال را افزایش می‌دهد. در این نوع بازی‌درمانی، بیشتر بر رابطه و تقویت گرایش طبیعی کودکان تأکید می‌شود تا بر هدف‌های درمانبخش. اما هدف‌های کلی بازی‌درمانی کلاسیک عبارتند از:

تقویت عزت نفس کودکان

مسئولیت‌پذیری

خودپذیری

احساس اقتدار و خودفرمانی

مقبولیت اجتماعی (زارع و احمدی، ۱۳۸۶).