اهمیت تفریح برای کودکان، کنار خانواده چیست؟

بازی و تفریح خانوادگی یکی از اساسی‌ترین عوامل تقویت شادی و صمیمیت در خانواده است. فقط کودکان نیستند که به بازی نیاز دارند. درون هر کدام از ما کودک پنهانی وجود دارد که نیاز به تفریح، بازیگوشی و شیطنت دارد. بنابراین، گاهی باید با همسر و فرزندان خود به بازی بپردازیم.
هنگام بازی تفاوت‌ها فراموش می‌شود و معمولاً زخم‌های عاطفی و احساسی بهبود می‌یابد. در بازی، به کودک درون خود فرصت تفریح و لذت می‌دهیم. حتی بازی‌های فکری و به ظاهر جدی نیز این کارکرد را دارند. خودِ واقعیِ انسان، فقط به‌ هنگام بازی‌ کردن نمایان می‌شود. بازی فرصتی است تا تمام نقش‌ها و نقاب‌های تحمیلی را کنار بزنیم و خودِ خودمان باشیم، همان‌ گونه که واقعاً هستیم.
در زندگی امروزی، نداشتنِ وقت و گرفتار بودن فقط بهانه‌ای است که فرصت این نوع مشارکت و لذت‌های خانوادگی را از خود و افراد خانواده دریغ کنیم. اما با برنامه‌ریزی می‌توان حداقل یک ساعت در هفته، مثلاً تعطیلات آخر هفته را به بازیِ خانوادگی اختصاص داد. بزرگ‌ترها معمولاً بهانه‌های خوبی برای بازی‌نکردن دارند. اما آنها باید بر بهانه‌ها و منیّت خود غلبه کنند و با بچه‌ها و جوانان بازی کنند. باید یاد بگیریم که گاهی دوباره کودک شویم، همانند یک کودک عمل کنیم تا به خود و عزیزان‌مان، زمانی برای شادی، لذت، رهایی و آسودگی‌خاطر هدیه کنیم.
امروزه به علت گستردگی رسانه ها و آموزش هایی که از طریق آن ها به خانواده ها داده می شود، سطح آگاهی و اطلاعات خانواده ها از مسائل تربیتی و عوامل پرورش دهنده شخصیت کودکان بسیار افزایش پیدا کرده است. شاید دیگر نتوان پدر و مادری را یافت که از اهمیت و نقش بازی در رشد شخصیت و پرورش هوش و عواطف کودکان بی خبر باشند!
اما امروزه متأسفانه به دلیل مشغله های زیاد والدین و نیز فضاهای محدود زندگی به ویژه در آپارتمان های کوچک فرصت بازی های متنوع و همراه با شور و هیجان از بسیاری از کودکان سلب شده است، بنابراین والدین باید بتوانند با تلاش و دقت این محرومیت جدی را جبران کنند.
بازی در رشد سالم مغز دارای اهمیت است و اجازه می دهد تا کودکان با استفاده از قدرت خلاقیت، مهارت های فیزیکی، شناختی و عاطفی را در خود تقویت کنند. کودکان از طریق بازی کردن به تعامل و کشف دنیای پیرامون خود می پردازند. همچنین در تعامل با سایر همسالان و مراقبان و یا با ایفای نقش های مختلف یاد می گیرند بر ترس های خود فایق آیند.
موفقیت در مدرسه تا حد زیادی بر توانایی های کودکان در برقراری ارتباط با همسالان و بزرگسالان بستگی دارد و بازی ها در توسعه این مهارت های اجتماعی از اهمیت بالایی برخوردارند. چرا که کودکان در حین بازی کارگروهی، حمایت، مذاکره و توانایی حل و فصل اختلافات را یاد می گیرند، همچنین به تمرین مهارت های ارتباطی کلامی و غیر کلامی از طریق ایفای نقش و گفتگو می پردازند.
آن ها در حین ایفای نقش افراد مختلف در خانه، مدرسه و جامعه به نیازها و خواسته های دیگران پی میبرند. همچنین از طریق بحث در مورد فضا، وسایل و قوانین بازی با دیدگاه های مختلف آشنا می‌شوند که همگی به رشد مهارت اجتماعی آنان منجر می‌شود.
بازی در رشد عاطفی کودکان نیز از اهمیت خاصی برخوردار است چراکه به چگونگی ابراز احساسات و غلبه بر آن ها کمک می کند و اجازه می دهد تا کودکان، تجربه های خودآگاه و ناخودآگاه خود را در مورد احساسات، زندگی و هر آنچه که در اطراف آن ها وجود دارد، ابراز دارند.
در بازی های کودک محور آن ها به تمرین مهارت های تصمیم گیری، کشف علایق و استعداد های خود می پردازند. در تضاد با سرگرمی های منفعل، بازی کردن در سلامت و رشد فیزیکی کودکان تاثیر زیادی دارد. در واقع، بازی بدون ساختار یک راه استثنایی برای افزایش سطح فعالیت بدنی در کودکان است، و یک استراتژی مهم در مقابله با معضل چاقی و مهم تر آن که، بازی، شادی ساده ای است که بخش ارزشمندی از دوران کودکی را تشکیل می‌دهد.