نکات مهم تربیتی کودکان، غافل شوید

همه ما سخت کار می کنیم تا بتوانیم برای فرزندانمان آنچه را که می خواهند، تهیه کنیم، اما نگران لوس شدنشان هستیم.

خیلی از ما در یک خانواده از طبقه متوسط بزرگ شده ایم. پدر و مادرها به سختی کار کردند و همه چیزهایی را که مورد نیاز ما بود فراهم کردند. سقف بالای سر، غذا برای خوردن، لباس، عشق و آموزش در بهترین مدرسه ها و البته تقریباً هیچ کدام از ما در یک سینی نقره ای غذا نمی خوردیم.

برای برخی اتفاقات خاص و پرهزینه تر پدر و مادر مجبور بودند حتی برای چند ماه پول پس انداز کنند تا آن اتفاق محقق شود.

خیلی از خود ما کار کردن در سنین پایین را نیز تجربه کرده ایم، هر چند شاید همه انگیزه ما کسب درآمد نبوده باشد. در این اثنا، داشتن دو شغل نیز خیلی عادی تلقی می شود. از صبح تا بعد از ظهر در شغل اول و سپس از بعد از ظهر تا شب در کار دوم سپری می شود.

حتی در این شرایط نیز لزوماً به هر چه که می خواهید نمی رسید، اما در این قضیه تردیدی وجود ندارد که کار کردن جوهر زندگی است و زندگی با کار و تلاش مفهوم پیدا می کند.

تلاش واقعاً مایه افتخار است و یکی از دلایل اصلی موفقیت در زندگی است. یکی از دلایلی که ما امروز خیلی سخت کار می کنیم این است که می خواهیم یک شیوه زندگی خاص را تجربه کنیم. چیزهایی که ما نمی توانستیم زمانی که کودک بودیم آنها را داشته و از آنها لذت ببریم.

می خواهیم به تعطیلات خوب برویم. می خواهیم کودکمان اسباب بازی دلخواهش را داشته باشد، بدون نگرانی ماشین خوب سوار شویم و … .

اما آیا در آینده چنین نگرشی به ما ضربه نخواهد زد، بچه ها لوس نمی شوند؟

البته قابل اعتراف است که این کار برای خود ما خوشایند است. ما در عین حال که نگران لوس شدنشان هستیم، می خواهیم آنها بیش از ما رشد کنند. نمی خواهیم آنها مانند بسیاری از ما در نوجوانی مجبور به کار کردن شوند. یکی از راه های نشان دادن عشق، هدیه و سرویس دادن است. هنگامی که یک کودک ۳ ساله هدیه مورد علاقه اش را از ما دریافت می کند، عکس العمل فوق العاده ای دارد که ما را بسیار خوشحال می کند.

ما می خواهیم آنها بدانند که هیچ چیز به جز یک روز کار سخت، مستحق پاداش دادن و البته لذت بخش نیست.

اما آن احساس لذت با یک حس گناه خدشه دار می شود. آیا ما باید آنها را آموزش دهیم که لزوماً باید سخت کار کنند تا چیزهای خوب به دست بیاورند؟

بله، طبیعتاً این یک حس دوگانه است. ما می خواهیم آنها یک اخلاق و تعهد قوی کاری داشته باشند، ولی در عین حال از دادن چیزهایی که آنها را خوشحال می کند، لذت می بریم. این به مفهوم وجود یک مرز باریک و خط نازک است و گاهی اوقات ما نمی دانیم چه باید بکنیم و یا این مرزها را چگونه تنظیم کنیم. البته ما قطعاً نمی خواهیم بچه هایی ناسازگار تربیت کنیم که در هر زمانی که چیزی را که می خواهند فوراً دریافت نکنند، بدخلقی می کنند و نگران لوس شدنشان هستیم.

بنابراین یک گام به عقب بر می گردیم و انتخاب های خود را به عنوان یک والد دوباره ارزیابی می کنیم. ما هم اکنون قصد داریم به بچه هایمان زمانی پاداش دهیم که سزاوار آن هستند.

بهتر است به بچه هایمان بیاموزیم که هر کسی شانس بودن در موقعیت آنها را ندارد. می توانیم به آنها قدرت تشکر کردن و سپاسگذاری را آموزش دهیم.

اگر فرزند ما صاحب کوهی از اسباب بازی است، با کمک فرزندان، اتاق اسباب بازی را تمیز کرده و در مورد این واقعیت صحبت کنیم که ما نیازی به نگه داشتن اسباب بازی هایی که هرگز با آنها بازی نمی کنیم، نداریم و قصد داریم آنها را به بچه هایی که اسباب بازی های زیادی ندارند، اهدا کنیم.

فرزندان ما قلب بزرگی دارند و ما باید این قلب بزرگ را در مسیر درست متمرکز کنیم. به او یاد دهیم که قدردان چیزی که دارد باشد و در اهدای آنها به دیگران دل بزرگی داشته باشد.

ما نمی خواهیم بچه هایمان لوس شوند و نگران لوس شدنشان هستیم اما می خواهیم آنها بتوانند بسیاری از چیزهایی را که ما در کودکی ندیده ایم، تجربه کنند.

ما نمی خواهیم بچه هایمان را به کارهای اضافی وادار کنیم تا برای پیدا کردن وقت برای انجام تکالیف خودشان نیز استرس و تنش پیدا کنند، اما می خواهیم آنها از این رو در نوجوانی مشغول به کار شوند که قدر کسب و کار و داشتن پول را بفهمند و اهمیت پس انداز آن را درک کنند.

ما نمی خواهیم بچه هایمان فکر کنند که اینکه وسایلشان را خیلی دوست داشته باشند، اشتباه است، اما می خواهیم آنها هم قدردان داشتن این چیزها باشند و هم در عین حال درک کنند که این وسایل همه چیز آنها نیستند و بنابراین ارزش دلبستگی بیش از حد را ندارند.

یک روز، می خواهیم که روحیات اخلاق کار سخت و متعهدانه ای که پدر و مادرمان به ما تزریق کردند را در فرزندانمان نیز ببینیم و آنها درک کنند که چیزی جز یک کار سخت روزمره، مستحق پاداش نیست.