اختلال تیک در کودکان، چند نکته

اختلالات تیک یکی از اختلالات شایع دوران کودکی می باشند. تیک عبارت است از؛ حرکات و یا صداهای غیرارادی، ناگهانی، سریع، ناموزون، تکراری و کلیشه ای که فرد مبتلا در مقابل آن تقریبا، نمی تواند مقاومت داشته باشد اما برای مدتی می تواند با اراده، آن را کنترل کند.

تیک ها به طور معمول در اواخر دواران کودکی دیده می شود. اما در طی سال های دیگر، می توان این اختلال را در آن ها دید. تیک ها به دو نوع ساده و مرکب تقسیم بندی می شوند. تیک های ساده معمولی عبارت هستند از؛ حرکت های پرتابی گردن ، پرش و یا تغییر شکل دهان، چشمک زدن، چروک پیشانی، بالا انداختن شانه، غنچه کردن دهان، نشان دادن دندان ها ، بالا رفتن ابرو، بیرون آوردن زبان، کشیدن انگشتان، صاف کردن گلو، خرخر کردن، بالا کشیدن بینی، سرفه کردن، عطسه، عوعو کردن و … .

تیک های مرکب عبارت هستند از: رفتار های آرایشی ، قیافه گرفتن ، حرکات پرشی دست ، شانه ، بازو، خود را زدن ، گاز گرفتن، لمس کردن ، پا به زمین کوبیدن ، بوئیدن اشیاء ، تکرار کلمات و … .

تیک ها معمولا از طریق اختلال های تطابقی همانند؛ دستکاری بدن، ادامه ی شرایط نامساعد محیطی، به وجود آمدن درگیری های مختلف زندگی و اضطراب های شدید بوجود می آیند. به نظر می رسد که تیک در خانواده هایی که دارای افراد مبتلا به اختلالات تیک هستند شایع تر می باشد و همچنین تیک در مردان سه برابر زنان بیشتر وجود دارد.

به صورت کلی هنوز مشخص نشده است که تیک ها از بین خواهند رفت و یا به انواع مزمن تبدیل خواهند شد. تمرکز و توجه روی تیک اکثرا موجب تشدید آن می شود. به افراد خانواده ها توصیه می شود که تا جایی که امکان دارد، در ابتدا به آن توجهی نداشته باشند اما اگر تیک به حدی شدید باشد که سبب بروز اختلال در عملکرد فرد شود، یا باعث آشفتگی و یا پریشانی هیجانی قابل توجهی شد، معاینات کامل برای آن ها توصیه می شود. برای درمان تیک ها معمولا از روان درمانی و دارو درمانی استفاده می شود. همچنین از روش های رفتاری، خصوصا درمان های " برگشت عادت " در معالجه ی تیک های گذرا استفاده می شود و بسیار ارزشمند و تاثیر گذار است.