روانشناسی رفتار کودک، تاثیر مستقیم نگرش پدر

یک مطالعه روانشناسی به تاثیر مستقیم نگرش پدر بر رفتار کودک میپردازد و بیان میکند که نگرش مردان بر جایگاه و وظایف پدری، رفتار کودک را تحت تاثیر قرار می دهد.

محققان پی برده اند که کودکان پدران بی پروا و دارای اعتماد به نفس که جایگاه و وظیفه پدری را می پذیرند کمتر ممکن است مشکلات رفتاری قبل از سنین نوجوانی نشان دهند. این یکی از دلایل واضح تاثیر مستقیم نگرش پدر بر رفتار کودک میباشد

مطالعه جدید نشان می دهد که نگرش های مرد نسبت به جایگاه و وظیفه پدری بلافاصله بعد از تولد فرزند، بعلاوه وضع تامینی او به عنوان یک پدر و همسر، وقتی که باید رفتار آینده کودک را تحت نفوذ خود قرار دهد، بسیار مهم تر از نقش او در وظایف روزمره مراقبت از فرزند و خانواده است.

مگی ردشاو، روانشناس رشد و سلامت در دانشگاه آکسفورد و نویسنده همکار در این تحقیق اظهار داشت که "این یک ارتباط احساسی و پاسخ احساسی برای عمل کردن به عنوان یک پدر واقعی است که اهمیت بسیار زیادی در باره پیامدهای آینده در مورد کودکان دارد و به تاثیر مستقیم نگرش پدر بر رفتار کودک میپردازد".

مقاله ژورنال BMJ Open توسط ردشاو و همکاران وی در دانشگاه آکسفورد، روشی که آن ها تاثیر پدران بر رفتار فرزندانشان را با بررسی داده های حاصل از مطالعه درازمدت والدین و فرزندان در آوون - مطالعه ای در مقیاس وسیع در انگلستان که سلامتی و رشد هزاران کودک به دنیا آمده در اوایل دهه ۱۹۹۰ را دنبال می کرد- کشف کردند را توضیح می دهد.

این مطالعه از والدین خواست که پرسشنامه هایی را در مراحل مختلف زندگی کودک خود کامل کنند. در میان تحقیقات، از مادران خواسته شد که رفتار کودکشان را در سنین ۹ و ۱۱ سالگی با پرسش هایی که انواع مسائل را مورد بررسی قرار می داد، از جمله نگرش کودک نسبت به سایر کودکان، گرایش کودکان به بی قراری، اینکه آن ها می خواهند اسباب بازی ها و رازشان را در موقعیت های ناشناخته در اختیار دیگران قرار دهند یا نه، ارزیابی کنند.

بررسی تاثیر مستقیم نگرش پدر بر رفتار کودک

در ضمن از پدران، خواسته شد تا پرسش نامه ها در مورد نگرش و احساسات آن ها نسبت به پرورش فرزند هم در ۸ هفته و هم ۸ ماه بعد از تولد فرزندشان، با پرسش هایی نظیر چند وقت یکبار آن ها در کارهای خانه کمک می کنند، چقدر اعتماد به نفس را به عنوان پدر احساس می کنند و آیا آن ها وقتی با بچه هستند لذت می برند یا نه. پاسخ ها طبق معیارها تعیین شده و سپس جمع بندی شدند تا تاثیر مستقیم نگرش پدر بر رفتار کودک بیشتر شفاف گردد.

با بررسی نتایج مربوط به بیش از ۶۳۰۰ کودک که حداقل تا ۸ ماهگی با هر دو والد زندگی می کردند، محققان دریافتند که کودکانی که پدرانشان در مورد جایگاه و وظیفه پدری و بودن به عنوان یک پدر بی پرواتر بودند و آن هایی که در مورد این نقش از لحاظ احساسی مثبت تر بودند (احساس بهتری داشتند)، کمتر احتمال نشان دادن مشکلات رفتاری در سنین ۹ و ۱۱ سالگی داشتند. در مقابل، در حدی که یک پدر تنها در امور عادی و روزمره خانه یا مشغولیت ها و تکاپوها با فرزندان خود نقش ایفا می کند، به وضوح چنین تاثیری ندارد.

بررسی امتیازات پدران برای پاسخ های احساسی آن ها نسبت به فرزندانشان، با در نظر گرفتن فاکتورهایی نظیر جنس کودک، تعداد اعضای خانواده و وضعیت اجتماعی- اقتصادی آن، منجر به این یافته شد که در هر نقطه که امتیازات به بالای میانگین رسیده اند، احتمال نسبی اینکه کودک دارای علائمی از مشکلات رفتاری باشد در سنین ۹ و ۱۱ سال به ترتیب تا ۱۴ درصد و ۱۱ درصد کاهش یافت. همین طور، برای هر نقطه افزایش بیشتر از میانگین در حس تامینی پدران در پرورش فرزند، احتمالات نسبی در مورد وجود مشکلات رفتاری ۱۳ درصد و ۱۱ درصد کمتر به ترتیب در سنین ۹ و ۱۱ سال را نشان می داد.

درحالی که مولفان تایید می کنند که مطالعه بر گزارش خود فرد متکی است و این نگرش ها برای فرزندپروری می تواند در طول سال ها تغییر یابد، ردشاو اظهار می دارد که این کار اثر نوع احساس والدین در مورد نقش های آنان در رشد کودک را پررنگ می کند. او گفت: "این بخشی از این دیدگاه است که تجربه اولیه مهم می باشد و این تجربه از دیدگاه هر دو والد اهمیت پیدا می کند".

ارینا کولپین از دانشگاه بریستول، که در این مطالعه نقشی نداشت، نظر یکسانی دارد. وی اظهار داشت "به صورت سنتی تحقیق در مورد رشد کودک بر روی مادران، فرزندپروری و سلامت روانی آن ها متمرکز شده است، در حالی که نقش پدران اغلب نادیده گرفته می شود". او افزود، این یافته ها که درک پدران از نقش آن ها و بی پروایی آن ها به عنوان یک پدر توانایی های مهمی هستند وقتی صحبت از حمایت والدین جدید می شود می تواند ارزشمند بودنشان اثبات شود. او گفت که " تاثیر مستقیم نگرش پدر بر رفتار کودک به صورت بالقوه مفاهیم مهمی در مورد خط مشی، و نیز فرزندپروری و اقدامات بهداشتی دارد که باید مشارکت پدران را از ابتدا در دوران کودکی افزایش دهد و به پدران کمک کند تا والدینی بی پروا و از لحاظ احساسی متعهد باشند".