تنفس جنین در شکم مادر، حقایقی که نمی‌دانید

نوزادان در اوایل بارداری نیاز به اکسیژن دارند. اما یک کودک اولین تنفس خود را تا بعد از تولد نمی گیرد. این بدان معنی است که نوزادان در رحم واقعا نفس نمی کشند. در عوض، بند ناف اکسیژن را برای نوزاد تا اولین نفس فراهم می کند.
توسعه ریه در اوایل بارداری آغاز می شود، اما تا سه ماهه سوم کامل نشده است. بین 24 تا 36 هفته بارداری، ریه ها شروع به تولید آلوئول می کنند - کیسه های کوچک ریه که اکسیژن را پر می کنند. تا زمانی که این کیسه ها به طور کامل توسعه نیافته باشند، کودک نمی تواند در خارج از رحم نفس بکشد.
زنان هنگام زایمان، بعضی اوقات نگران طرز تنفس نوزادان خود هستند، به خصوص وقتی که کودک در محدوده محدودی از کانال تولد قرار می گیرد. بند ناف همچنان اکسیژن را به کودک تا بعد از تولد عرضه می کند.

حقایق سریع در مورد (چگونه نوزادان در رحم نفس می کشند):
در اولین دوران بارداری، یک کودک در حال رشد بیشتر شبیه یک توپ از سلول های بدن است تا یک فرد به نظر برسد. در این هفته های اولیه، نیازی به نفس کشیدن نیست.
بند ناف منبع اصلی اکسیژن برای جنین است.
تا زمانی که بند ناف باقی بماند، خطر خفه شدن در داخل یا خارج رحم وجود ندارد.

چگونه نوزادان در رحم تنفس می کنند؟
چندین سیستم و فرآیندهای بیولوژیکی نقش مهمی دارند. آنها عبارتند از:
بند ناف
نوزاد
بند ناف نوزاد را با خون غنی از اکسیژن در رحم فراهم می کند.
پس از ۵-۶ هفته حاملگی، بند ناف برای تولید اکسیژن به طور مستقیم به بدن جنین پیشرفت می کند. بند ناف به جفت متصل می شود که به رحم متصل است. هر دو ساختار بسیاری از رگ های خونی را تشکیل می دهند و همچنان در طول بارداری رشد و توسعه می یابند.
با هم، بند ناف و جفت مواد مغذی را از مادر به نوزاد عرضه می کنند. آنها همچنین نوزاد را با خون غنی از اکسیژن مورد نیاز برای رشد فراهم می کنند.
این بدان معنی است که مادر برای کودک تنفس می کند و اکسیژن خون او به خون کودک منتقل می شود. مادر نیز برای کودک بازدم می کند، زیرا دی اکسید کربن از کودک از طریق جفت به خون مادر منتقل می شود و با بیرون کشیدن از بین می رود.
موادی که در حال رشد نوزاد هستند، مانند اکسیژن، هرگز با مواد باقی مانده از کودک ارتباط برقرار نمی کند، مانند محصولات ضایعات . آنها از طریق دو طناب جداگانه از طریق بند ناف عبور می کنند.

توسعه ریه در رحم
پس از 35 تا 36 هفته بارداری، پیشرفت ریه معمولا انجام می شود. با این حال، توسعه متفاوت است. به همین دلیل نوزادانی که دچار نارسایی زودرس هستند، اغلب مشکلات تنفسی را تجربه می کنند. استروئیدها ممکن است سرعت رشد ریه های کودک را افزایش دهند. هنگامی که یک زن زودتر زایمان می کند یا زمانی که او در معرض خطر زایمان زودرس است، ممکن است پزشکان توصیه می کنند که استروئیدها به مادر داده شود تا شانس زنده ماندن نوزاد در خارج از رحم را بهبود بخشد.
حتی وقتی که ریه های جنین به طور کامل رشد می کنند، جنین تا بعد از تولد نفس نمی کشد. نوزادان در حال رشد توسط مایعات آمنیوتیک احاطه شده و ریه ها با این مایع پر می شوند. در پایان سه ماهه سوم، نوزادانی که در حال رشد هستند شروع به تمرین تنفس می کنند. اما این نفس ها آنها را بدون اکسیژن فراهم می کند و تنها ریه ها را با مایعات آمنیوتیک پر می کند. از آنجا که طبیعی است که ریه های جنین با مایع پر شود، جنین نمی تواند در رحم خفه شود.
اگر مشکل با جفت یا بند ناف وجود داشته باشد، راه دیگری برای نفس کشیدن کودک وجود ندارد. در نتیجه، مسائل مربوط به این ساختارها می توانند نقایص مادرزادی، آسیب مغزی یا حتی مرگ جنین را باعث شوند.

تنفس در طول و بعد از تولد
بعضی نوزادان با طناب بند ناف در اطراف گردن متولد می شوند. این مسئله نسبتا شایع، به نام بند ناف، در 12 تا 37 درصد زایمان اتفاق می افتد. در بیشتر موارد، هیچ مشکلی ایجاد نمی کند. این به این دلیل است که بند ناف هنوز قادر به ارائه اکسیژن کودک است.
با این حال، اگر بند ناف بسیار محکم اطراف گردن کودک قرار گیرد، ممکن است اکسیژن در بند ناف محدود شود. در طول تولد، مراقب بند ناف باشید ، و در صورت امکان، بند ناف را باز کنید. هنگامی که نوزاد متولد شود، محیط جدید - که شامل تغییرات دما، کمبود مایعات آمنیوتیک و قرار گرفتن در معرض اکسیژن است - اولین نفس کودک را باعث می شود.
بعضی نوزادان هنگام تولد اولین حرکت روده خود را قبل از خروج از رحم دارند. این مدفوع نامیده می شود. در طول یک تمرین نفس در طول یا به زودی قبل از تولد، یک کودک ممکن است مکانیوم را وارد کند. استنشاق مکانیوم جدی است و می تواند به توانایی کودک در خارج از رحم نفوذ کند. بنابراین نوزادانی که مکونیم را در معرض استنشاق می کنند ممکن است بعد از زایمان با مکش و اکسیژن درمان شوند.
چگونه تولد در آب در تنفس تاثیر می گذارد؟

تولد در آب نوزادان را تحت تاثیر قرار نخواهد داد.
بسیاری از بیمارستان ها زاد و ولد در آب را ارائه می دهند که بعضی از زنان گزینه های تولد سنتی ترجیح می دهند. زایمان زنان در خانه یا مراکز تولد ممکن است تولد در آب را انتخاب کنند. تولد در آب می تواند آرامش بخش باشد، ممکن است در کاهش درد کمک کند و محیط زایمان را تقلید کند. این به طور کلی امن است و تنفس کودک را تحت تاثیر قرار نمیدهد.
این به این دلیل است که کودک دریافت اکسیژن را از بند ناف ادامه می دهد تا از واژن خارج شود. یک کودک که در طول روز به مدت طولانی در حمام زایمان باقی می ماند، می تواند به لحاظ نظری از بین رود. گزارش های جداگانه نشان می دهد که ممکن است نوزاد در هنگام تولد آب زخمی شود. با این حال، بررسی 2009 کاکرین که در 12 مطالعه قبلی مربوط به تولد آب انجام شد، خطر تولد کودک را افزایش نداد. پس از تحویل، کودک به بالا و بیرون از آب می رسد و اولین نفس خود را می گیرد.

محرومیت اکسیژن به عنوان آسیب زایمانی
هنگامی که یک کودک اکسیژن کافی در طول و بلافاصله پس از تولد دریافت نمی کند، به نام هیپوکسی شناخته می شود. هیپوکسی مغز و بدن را که نیاز به اکسیژن مناسب دارند محروم می کند. این می تواند طیف وسیعی از آسیب های زایمان، از جمله فلج مغزی و مرگ را ایجاد کند. علل رایج هیپوکسی عبارتند از:
مشکلات بند ناف ، مانند یک بند ناف آسیب دیده، یا یک بند ناف با عروق خونی.
زایمان غیر عادی. برخی از نوزادان متولدین مجرای رحم در هنگام زایمان از کمبود اکسیژن رنج می برند.
شکست شانه دیستوکا که در هنگام گیر کردن شانه رخ میدهد، پس از بیرون آمدن سر ، سرعت زایمان را کاهش می دهد.

خونریزی بیش از حد در دوران بارداری یا تولد.
مراقبت های پرستاری کیفیت و مراقبت کننده مراقبتی در طی زایمان می تواند به شدت خطر ابتلا به هیپوکسی را کاهش دهد. کودک مبتلا به هیپوکسی ممکن است نیاز به مراقبت حمایتی داشته باشد، مانند درمان با اکسیژن یا تهویه.