ورود نوزاد جدید، کمک به کودک بزرگ تر

وقتی کودک جدیدی به خانوادۀ شما اضافه می شود وضعیت خانوادۀ شما به شدت تغییر می کند.

وقتی کودک جدیدی به خانوادۀ شما اضافه می شود وضعیت خانوادۀ شما به شدت تغییر می کند. با ورود یک نوزاد جدید به خانواده توجه شما بیشتر به سمت او جلب می شود و کودک بزرگتر مجبور است ناگهان رفتارش را تغییر دهد و یک باره بزرگ شود.

عکس العمل کودک بزرگ تر بسته به شرایط و سن او متفاوت است. معمولاً کودکان چهار تا پنج ساله با این شرایط کنار می آیند تا کودکان کوچکتر. ولی با این وجود آنها نیز از این اتفاق دل خوشی ندارند.

واکنش والدین نسبت به احساسات و رفتارهای کودک بزرگتر تا حد زیادی در نوع رابطه ای که او در آینده با کودک تازه متولد شده دارد، تاثیرگذار است.

عده ای از والدین سعی می کنند کودک شان را مجبور کنند که خواهر یا برادر نوزادش را دوست داشته باشد و با او خوش رفتاری کند.

کودکی که نمی تواند خشم و احساسات منفی خودش را با ورود این نوزاد به پدر و مادرش ابراز کند، حس بدی نسبت به او پیدا می کند. و این حس را به روش های دیگری به والدینش نشان می دهد. او نمی تواند عصبانیت خودش را به والدینش نشان دهد، چون احساس می کند از محبت آنها محروم خواهد شد. در نتیجه او ترجیح می دهد عصبانیت خودش را سر فرزند کوچک تر خالی کند.

باید به کودک خودتان اجازه دهید خودش را تخلیه کند تا بتواند با خواهر یا برادر کوچکترش راحت تر کنار بیاید. وقتی کودک به مادرش می گوید که نوزاد جدید را دوست ندارد و بهتر است نوزاد را به بیمارستان ببرد و پس بدهد، مادرش باید بفهمد که فرزندش از ورود نوزاد جدید عصبانی است.

مادر باید به کودک بگوید که حال او را خوب می فهمد و به او توجه کافی دارد. در این صورت خیال کودک آسوده می شود و نوزاد را دوست می دارد، چون می داند محبت والدینش نسبت به او کم نخواهد شد.

هر قدر والدین بیشتر به احساسات کودک بزرگترشان اهمیت دهند، او راحت تر می تواند با کودک کوچکتر کنار بیاید و او را دوست داشته باشد.

با این وجود او گاهی درگیر احساسات منفی می شود و به کودک کوچکتر علاقه ای نشان نمی دهد. وقتی نوزاد شما بزرگتر می شود، میخندد، دست و پا می زند، کودک بزرگتر بیشتر به او نزدیک می شود و از او خوشش می آید. کودک احساس می کند که خواهر یا برادرش نیز او را دوست دارد که به او لبخند می زند.

اگر شما به کودکانتان محبت کنید و به آنها عشق بورزید، آنها کم کم یاد می گیرند که با هم مهربان باشند. طوری با فرزندانتان رفتار نکنید که آنها احساس کنند یکی از آنها برای شما مهم است و شما فقط به او توجه دارید.

وقتی به کودک تان می گویید: بگذار برادرت این کار رو بکنه، اون کوچیکتره یا اون بزرگتره، کودک حسادت می کند و نسبت به برادرش حساس می شود.

اگر به کودک تان بگویید که به اسباب بازی های خواهر یا برادر کوچکترش دست نزند و با آنها بازی نکند، کودک عصبانی می شود و عصبانیت خودش را سر خواهر یا برادر کوچکترش خالی می کند.

گاهی اوقات سعی می کنید با فرزند بزرگترتان همدردی کنید ولی نباید با این کارِ خودتان او را به کار بدش تشویق کنید. به حرف های کودک تان دربارۀ خواهر یا برادر کوچکترش گوش کنید ولی به او نگویید که کودک کوچکترتان مزاحم همه است.

اگر به کودک تان این حرف را بزنید او احساس می کند هر بلایی که دلش خواست می تواند سر آن بیچاره بیاورد و در این صورت کودک کوچکتر شما احساس یاس و ناامیدی می کند.

در رفتار با کودکانتان واقع گرا باشید. مثلاً اگر صبح ها او دیر از خواب بیدار می شود، باید انتظار داشته باشید که شب ها نیز دیرتر بخوابد. اگر او نمی تواند کاری را خودش انجام دهد، شما باید به او کمک کنید.

اگر فاصلۀ سنی فرزندانتان زیاد است، باید شما با آنها متفاوت رفتار کنید. مثلاً فرزند بزرگتر شما می تواند بعضی از برنامه های تلویزیون را تماشا کند و یا به تنهایی بیرون از خانه برود ولی فرزند کوچکترتان نمی تواند، در این شرایط نباید طوری با فرزندانتان رفتار کنید که آنها احساس کنند فرزند بزرگتر آزادی بیشتری دارد و این برای او یک مزیت محسوب می شود و بهتر از دیگران است.

نگذارید بین فرزندانتان رقابت منفی به وجود آید، فقط باید به آنها بفهمانید که این بهترین کاری است که می توانید برای آنها انجام دهید و شما براساس سن آنها تصمیم می گیرید که چه آزادی هایی باید داشته باشند.

وقتی فرزند بزرگتر شما می خواهد تنهایی یا همراه دوستانش بازی کند، می توانید توجه فرزند کوچک تان را به چیزهای دیگری جلب کنید. مثلاً برای او کتاب بخوانید یا یکی از دوستان او را به خانه دعوت کنید.

فرزند بزرگتر شما به تنهایی نیاز دارد ولی گاهی او نیز باید خواهر یا برادر کوچکترش را نیز به بازی های خودش راه بدهد. گاهی اوقات وقتی فاصلۀ سن فرزندانتان بیشتر از ۵ سال است، ممکن است سعی کنید فرزند بزرگترتان را مسئول کارهای فرزند کوچکتر کنید، ولی شاید فرزند بزرگترتان از این کار خوشش نیاید و دوست نداشته باشد همیشه یک نفر دنبال او باشد. نباید کودک کوچکترتان را مجبور کنید همیشه پیش خواهر یا برادر بزرگترش باشد و او از فرزند کوچکترتان مراقبت کند.

اگر فاصلۀ سنی فرزندان شما سه سال باشد، آنها علایق، سلیقه ها، اسباب بازی ها و دوستان مشترک زیادی دارند و این مسئله باعث به وجود آمدن تنش های زیادی میان آنها می شود.

وقتی یکی از فرزندانتان دوستش را برای بازی به خانۀ شما می آورد، باید به او بگویید که خواهر یا برادرت را نیز در آن بازی راه بدهد و کودکی که دوستش را به خانه آورده بر خواهر یا برادرش تسلط نداشته باشد.

اگر کودکان شما تقریباً در یک ردۀ سنی قرار دارند، معمولاً بر سر اسباب بازی هایشان دعوا می کنند. به آنها یاد بدهید که اسباب بازی هایشان را به یکدیگر بدهند و اسباب بازی هایی را برای آنها بخرید که هر دوی آنها دوستش داشته باشند.

اگر فرزند کوچکترتان می خواهد با اسباب بازی خواهر یا برادر بزرگترش بازی کند، مدتی حواس خواهر یا برادر بزرگتر را پرت کنید تا او مشغول بازی شود. بعد، از کودک بزرگتر به خاطر اینکه اسباب بازی اش را به خواهر یا برادر کوچکترش داده تشکر کنید. هر چند او این کار را از روی اراده و میل خودش انجام نداده باشد.

توجه کودک کوچکتر را نیز از آن اسباب بازی به سمت چیز دیگری جلب کنید تا بتوانید آن اسباب بازی را به فرزند بزرگترتان برگردانید.

هر کاری که برای بهبود روابط فرزندانتان با یکدیگر انجام دهید باز آنها با هم دعوا و مشاجره خواهند داشت. به آنها بگویید که باید بر سر مسائل جزئی و مشکلات کوچکی که دارند، با هم کنار بیایند.

در مسائل کودکان جانب هیچ یک از آنها را نگیرید. معمولاً والدین در دعوا بین کودکان، کودک بزرگتر را مقصر می دانند. او بزرگتر است و باید عقلش بیشتر برسد. کودک بزرگتر نیز از والدینش ناراحت می شود و عصبانیت خودش را سر کودک کوچک تر خالی می کند چون والدینش او را هرگز مقصر نمی دانند.

بعضی اوقات مشاجره میان کودکان اجتناب ناپذیر است. وقتی فرزندانتان با هم دوست هستند و به یکدیگر محبت می کنند، از جو صمیمی میان آنها لذت ببرید و نگران چیزهای دیگر نباشید.

منبع: کودک آنلاین