وابستگی کودک به پتو، تاثیری بر روحشان دارد؟

«لینا» پتوی آبی را سالها با خود اینطرف و آن طرف میبرد. آیا این کار به روح و روان او آسیب می رساند؟ آیا مهم است؟ آیا «سانی» باید پتوی خود را به مدرسه ببرد؟ آیا الآن وقت آن است که پتوی مورد علاقه یشمی مارک گم شود؟ میمون دوست داشتنی «جان» چطور، همان که همه جا با او بود؟ در دوران بچگی این کار زیبا و دوست داشتنی بود. اما اخیرا والدینش این کار راناراحت کننده و آزاردهنده می بینند. چون بدون این میمون کودکان را هیچ کجا نمی توانند ببرند. بعضی از کودکان به یک وسیله می چسبند، در حالی که بعضی دیگر این علایق را دایم تغییر می دهند. بعضی در حالیکه به وسیله موردعلاقه خودچنگ زده اند. آن را نوازش میدهند یا عادت های دیگری انجام می دهند.

عجیب است بگوییم دلیل این که والدین رابطه نزدیک با یک شیء شخصی را تشویق می کنند این است که باعث استقلال کودکشان می شود. برای اینکه کودک در بستر خود احساس امنیت کند، آنها به او یک دوست ویژه میدهند. اما در پایان، این وسیله مخصوص منبع ناامنی برای کودک و والدین می شود. اگر حیوان گم شود، همه چیز متوقف است تا کودک و سایه اش دوباره به هم برسند. این والدین به اشتباه، این عدم اطمینان و ناامنی را تقویت می کنند. واضح است بهترین راه حل برای وابستگی بیش از حد به یک وسیله ایمنی این است که هرگز اجازه ندهیم این عادت شکل بگیرد. بهترین راه حل بعدی می تواند این باشد که آن را تقویت نکنیم ، اما اگر کودک رابطه نزدیکی با یک وسیله اطمینان بخش برقرار کرد، ما راه حل های درمان این شرایط را توصیه می کنیم. شما متعجب می شوید اگر ببینید کودکتان بیش از پیش احساس ایمنی و استقلال می کند چون به خودش متکی می شود، نه اسباب بازی بی جان!

شروع نکنید
در صورت امکان پیش گیرنده باشید، این عادت را تقویت نکنید.
اشیاء را تغییر دهید. اجازه دهید کودک وسایل مختلف را همراه خود ببرد و با تمرکز بر وسیله ی مورد علاقه خاص، وابستگی ایجاد نکنید. وقتی کودک به بستر می رود یا از آن خارج می شود، اجازه دهید چیزی بردارد. اما در حد امکان اشیاء مختلف را انتخاب کنید.
قوانیین تعیین کنید. برای یک حیوان یا وسیله مورد علاقه قوانینی وضع کنید که مطابق آن به تخت بردن وسیله مورد علاقه قوانینی وضع کنید که مطابق آن به تخت بردن وسیله مورد علاقه محدود شود. به مکان هایی که مجاز است برود، بردن آن را محدود کنید و بر تصمیم خود پابرجا باشید. به خصوص این امر برای پتوها صدق می کنند. «پتوها در تخت خواب کودک باقی می مانند. اگر دوست داری می توانی در آنجا با آن بازی کنی، من تو را دوباره درون آن خواهیم گذاشت.» کودک شاید بخواهد به درون تخت برود و دقایقی را با پتوی خود سپری کند اما خیلی زود این مرحله خواهد گذشت.
محدودیت هایی برای آن بگذارید. وقتی اجازه میدهید کودک شیء رابا خودجایی ببرد، تأکید کنید آن وسیله مناسب است. بر اساس جایی که می خواهید بروید، تعداد اندازه و میزان سر و صدا را محدود کنید.
بازی های کامپیوتری دستی، عروسک کوچک یا یک کتاب می توانند انتخاب های خوبی باشند. «هر چیزی که توی جیب جا شود» معیار دیگر است. یا «میمونت را فقط توی ماشین می توانی بیاوری» قبل از اینکه جایی بروید به کودک بگویید آن شیء باید در ماشین باقی بماند و اینکه خوداو - نه شما - مسئول آن می باشد. بعد از اینکه او یک حیوان پارچه ای سنگین و بزرگ را با خود به اطراف مرکز خرید حمل کرد، می تواند به این نتیجه برسد که انتخاب خوبی نیست.

عادت را متوقف کنید
بسیاری از متخصصان توصیه می کنند هرگز با زور و اجبار وسیله اطمینان بخش و مورد علاقه را از کودک جدا نکنید. ما با آنها موافق هستیم، هرگز مسابقه طناب کشی انجام ندهید. اگر کودک به یک شیء خاص چسبیده است، چندین روش وجود دارد که شما می تواند از طریق آن این وابستگی را از بین ببرید.
به تدریج از او بگیرید. مکان ها و ساعاتی که به وسیله مورد علاقه به تنهایی می چسبد را محدود کنید، بگویید: این می تواند در خانه بماند اما به مدرسه نمی رود» یا «پتو فقط برای وقت خواب است». شیء را تعمیر نکنید یا حتی به از هم باز شدن یا از هم پاشیدگی آن اصلا توجه نکیند. اجازه دهید که کودک تکه های کوچک و کوچکتر از آن را حمل کند، تا اینکه دیگر چیزی باقی نماند.
چیزهای دیگر فراهم کنید. اگر می توانید آن را با یک شیء مناسب جایگزین کنید. وسیله ای که در یک سالگی زیباست، وقتی کودک بزرگ تر می شود دیگر برای او جذاب نیست. در مورد کودکان پیش دبستانی، شاید بتوانید یک عروسک با یک دستبند هویت (دارای نام) یا یک حلقه جادویی برای یک حیوان پارچه ای را جایگزین پتو کنید. اجازه دهید کودک چیز دیگری را انتخاب کند که متکبرانه آن را با خود همراه می کند. با وجود این، مراقب باشید یک وابستگی دیگر را جایگزین دیگری نکنید. حتی اگر چیزی متناسب با سنش به او داده باشید.
روز شروع عملیات را انتخاب کنید و بی مقدمه احترام به ترک این اعتیاد کنید. در مورد بچه های بزرگتر گاهی بهترین روش این است که خیلی ساده آن را کنار بگذارید. خصوص این امر وقتی درست است که شیء با یک فعالیت دیگر جایگزین می شود. سال جدید تحصیلی یا یک فعالیت جدید، بهترین زمان برای این است که به سوی بلوغ و کمال گام بردارد. «جان! الآن دیگر پسر بزرگی شده ای و تنها برو. میمونها اجازه ندارند به مدرسه بروند.» از پیش یک رویداد بزرگ ایجاد کنید و کودک را کاملا برای آن آماده کنید. چند روز اول این تصمیم جدید، توجه او را به سمت فعالیت دیگری منحرف کنید تا فرصت زیادی نداشته باشد سراغ دوست قدیمی اش برود.

برای کنار گذاشتن آن، او را تشویق کنید
تلاش های او را در جهت استقلال یافتن در هر فرصت ممکن، تحسین کنید. به خاطر کنار گذاشتن وسیله مورد علاقه اش در خانه «مثل یک دختر بزرگ» او را تشویق کنید. به او بگویید حالا که دستش خالی است می تواند در حمل بسته ها کمک کند. به خاطر اینکه دختر بزرگ شده و دیگر نیاز ندارد پتویش را با خود همه جا ببرد. او را تشویق کنید و به او پاداش بدهید.