ایجاد نشاط در خانواده، نگاه والدین شرط است

چه‌طور می‌شود کودکان و نوجوانان را برای کار گروهی آموزش داد که این خود با موضوعات بسیاری از جمله بنیان خانواده ها و شرایط و روابط حاکم بین اعضاء خانواده ارتباط دارد. به نظر بسیاری از متخصصان روان‌شناسی، توانایی و ناتوانی در انجام کار گروهی به خانواده باز می‌گردد. به طوری که قبل از یادگیری از طریق کلام و تفکر، فرزندان از رفتار و شیوه‌ عملکرد والدین، آموزش می‌بینند.

به عبارت دیگر، وقتی در خانواده‌ای تعامل با دیگر خانواده‌ها کم است و از گستردگی ارتباطات بین‌ آن ها کاسته می‌شود، قطعاً این موضوع در فرزندان هم منعکس می‌گردد. در مقابل اگر خانواده به‌طور مستمر با خانواده‌های دیگر فامیل و آشنایان رفت و آمد داشته باشند، این رفتار به فرزندان آن‌ها هم منتقل می‌شود. اگر این ارتباطات کاهش پیدا کند، مهارت برقراری روابط سازنده و نیز کار گروهی را کمتر یاد می‌گیرند.

بنابراین اوّلین گام، در تعاملات فامیلی و بین خانواده‌ای است که کار گروهی تعریف می‌شود. در گردش‌های جمعی خانوادگی تکالیف کار گروهی تعریف می‌شود، بازی‌های جمعی شکل می‌گیرد و کودکان، کار گروهی را در حین تفریح و به‌ طور علنی یاد می‌گیرند. افراد، کار تیمی و ضرورت با هم بودن را از همان زمان کودکی یاد می‌گیرند. در بازی‌های گروهی وقتی باخت اتفاق می‌افتد، آن‌ها یاد می‌گیرند چطور بتوانند روحیه‌ خود را تجدید کنند؛ حمایت‌گری و دادن امید به هم را یاد می‌گیرند و این ویژگی‌ها در کودکان، بعدها به ویژگی‌های شخصیتی تبدیل می‌شود.

موضوع دیگر، نگاه والدین به کار گروهی است و این که چطور کار گروهی را به فرزندانشان یاد می‌دهند. این که آیا والدین به فرزندان، تکالیف یا بازی‌هایی آموزش می‌دهند که با هم انجام دهند؟ و آیا والدین می‌دانند که چطور بین فرزندان تبعیض قایل نشوند؟ عوامل بسیار مهمی هستند؛ چرا که اگر بین فرزندان تبعیض قایل شوند، آنان را کاملاً از کار گروهی دور می‌کنند و فرزندان به جای این که در کنار هم و در تعامل با هم باشند، مقابل هم قرار می‌گیرند.

کار گروهی باعث نشاط و امید در جامعه می‌شود و به تبع آن، سلامت جسم و روان افراد را به دنبال دارد، در حالی که فاصله گرفتن از انسان‌ها و اجتناب از زندگی جمعی و گروهی، افسردگی و انزوا را به دنبال دارد. به همین دلیل است که امروزه کار گروهی یکی از ضرورت‌های زندگی انسان‌هاست و بسیاری از مقالات در حوزه‌های مختلف تولید و اقتصاد، علوم اجتماعی، علوم سیاسی، روان‌شناسی، منابع انسانی و… متفق‌ القول به ضرورت و اهمیت کار گروهی اشاره کرده‌اند.

یکی از جاهایی که ضرورت کار گروهی بسیار مشخص و ضروری تصور می‌شود در خانواده است چرا که در صورت انسجام و کار جمعی و گروهی و همدلی و همفکری و همراهی بین اعضاء خانواده، مشکلات به راحتی حل و فصل می شود و اعضاء ضمن تامین آرامش در خانواده، به موفقیت های چشمگیری در عرصه های مادی و معنوی و اجتماعی دست پیدا می کنند.

یکی از جاهایی که ضرورت کار گروهی بسیار مشخص و ضروری تصور می‌شود در خانواده است چرا که در صورت انسجام و کار جمعی و گروهی و همدلی و همفکری و همراهی بین اعضاء خانواده، مشکلات به راحتی حل و فصل می شود و اعضاء ضمن تامین آرامش در خانواده، به موفقیت های چشمگیری در عرصه های مادی و معنوی و اجتماعی دست پیدا می کنند.

افرادی که فرصت و امکان تقسیم شادی و غم را با دیگران دارند و از مشورت‌شان استفاده می‌کنند، همواره سالم‌ترند و حال جسمی و روحی بهتری دارند؛ اما در مقابل، اعضاء خانواده ای که خودسر هستند و تنها به موفقیت فردی خود فکر می‌کنند، معمولا در زمان بروز مشکل، سرخورده شده و آسیب بیشتری متحمل می‌شود. بنابراین چنانچه این باور را داشته باشیم که کار گروهی نقش موثری را در مدیریت اثر بخش خانواده ایفاء می کند می‌تواند اثر زیادی بر نهادینه‌ سازی این رفتار در بین اعضاء خانواده داشته باشد.

از این رو کار جمعی و گروهی در خانواده و حمایت از همدیگر در هنگام وقوع مشکلات و بحران ها می تواند موفقیت اعضاء خانواده در شرایط مختلف تضمین نماید. وقتی در مسافرت های دسته جمعی از اعضاء خانواده و افراد و فامیل های همسفر خواسته می شود که بنا به شرایط و ویژگی های افراد و برای انجام برخی کارها، گروه تشکیل بدهند، ناخودآگاه تقسیم کاری بین اعضاء خانواده صورت می‌گیرد و ایجاد حس رسیدن به یک هدف مشترک به آنان آموزش داده می‌شود. در این فضا، افراد با هم بودن و ایجاد گروه را تجربه می‌کنند و در عین حال، امکان تجربه‌ شادی و با هم بودن، تلاش مشترک و تشریک مساعی را به‌طور ضمنی آموزش می‌بینند.