بی اختیاری ادرار در زنان، چه عللی دارد؟

بی اختیاری ادرار یا عدم کنترل ادرار، مشکلی بسیار شایع است که اغلب سبب شرم و خجالت بیماران می گردد. افراد با مشکل بی اختیاری ادرار طی سرفه و یا عطسه نیاز فوری به ادرار کردن پیدا می کنند، این نیاز به اندازه ای شدید و قوی است که اغلب پیش از آن که به توالت برسند، خروج ادرار اتفاق افتاده است. اگر بی اختیاری ادرار بر فعالیت های روزمره شما تاثیر بگذارد، باید فورا برای درمان آن به پزشک مراجعه کنید. درمان بی اختیاری ادرار اغلب با تغییراتی ساده در شیوه زندگی صورت می گیرد و یا برخی درمان های دارویی می توانند بی اختیاری ادراری را از بین ببرند. برخی افراد ترشح ادرار اندکی دارند، اما برخی دیگر به اندازه ای خیس می شوند که نیاز به تعویض لباس وجود دارد.

انواع بی اختیاری ادرار
-ترشح ادرار زمانی اتفاق می افتد که شما فشاری را در اثر سرفه، عطسه، خنده، ورزش و یا بلند کردن جسمی سنگین روی مثانه وارد می کنید.
-ممکن است به دنبال نیاز شدید و فوری به ادرار کردن تخلیه ادرار اتفاق بیفتد. نیاز به ادرار کردن ممکن است در طول شب اتفاق بیفتد. شرایطی مانند عفونت و یا برخی بیماری های نورولوژیک همچنین دیابت می تواند در بروز این نوع بی اختیاری ادرار دخالت داشته باشد.
-ممکن است ترشح ادرار به دلیل عدم تخلیه کامل مثانه به صورت ثابت و یا مکرر اتفاق بیفتد.
-اختلال روانی و یا فیزیکی می تواند از قرارگیری به موقع شما در توالت جلوگیری کند و نوعی بی اختیاری ادرار ایجاد شود. برای مثال زمانی که به آرتریت شدید مبتلا هستید، نمی توانید به سرعت کافی دکمه های شلوار خودتان را باز کنید.
-ممکن است فرد به بیش از یک نوع از بی اختیاری های یاد شده دچار باشد.

برای درمان بی اختیاری ادرار چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟
اگر بی اختیاری ادرار به دفعات رخ دهد، به نحوی که بر عملکرد روزمره شما تاثیر بگذارد، باید به دنبال مراقبت های درمانی باشید. بی اختیاری ادراری می تواند:
-حاکی از وجود مشکلی جدی باشد.
-سبب ایجاد محدودیت در فعالیت های شما گردد و تعاملات اجتماعی شما را محدود کند.
-در اثر عجله برای رسیدن به توالت ممکن است بی اختیاری ادرار برای سالمندان خطر افتادن را در پی داشته باشد.

علل بی اختیاری ادرار
بی اختیاری ادراری یک بیماری نیست. این مشکل می تواند ناشی از عادات روزمره، وجود برخی مشکلات زمینه ای و یا مشکلات فیزیکی باشد. ارزیابی های پزشک می تواند به علت بروز بی اختیاری ادراری کمک کند.
۱- بی اختیاری ادراری موقت:
برخی نوشیدنی ها، غذاها و داروها مانند داروهای دیورتیک، مثانه را تحریک کرده و حجم ادرار را افزایش می دهد. این موارد عبارت است از:
-الکل
-کافئین
-چای و قهوه بدون کافئین
-نوشیدنی های گازدار
-شیرین کننده های مصنوعی
-غذاهای سرشار از فلفل، ادویه، شکر یا اسید و مخصوصا مرکبات
-داروهای فشار خون و داروهای قلبی، داروهای خواب آور و شل کننده های عضلات
-دوز زیادی از ویتامین B یا ویتامین C
بی اختیاری ادرار می تواند به علت ابتلا به بیماری ها و شرایط قابل درمان دیگر ایجاد شود، مانند:
-عفونت های مجاری ادراری: عفونت های ادراری می تواند مثانه را تحریک کرده و سبب نیاز فوری به ادرار کردن و حتی بی اختیاری ادرار شود. سایر علائم عفونت های ادراری عبارت است از احساس سوزش حین ادرار کردن و بوی بد ادرار.
-یبوست: رکتوم در نزدیکی مثانه واقع شده است و اعصاب مشترکی با مثانه دارد. مدفوع سخت و سفت در رکتوم سبب فعالیت بیش از حد این اعصاب شده و دفعالت ادرار را افزایش می دهد و می تواند باعث بی اختیاری ادراری موقت شود.
2- بی اختیاری ادراری مداوم:
بی اختیاری ادراری مداوم می تواند در اثر مشکلات و تغییرات زمینه ای اتفاق بیفتد. از جمله این شرایط عبارت است از:
-بارداری: تغییرات هورمونی و افزایش وزن رحم می تواند منجر به افزایش فشار بر مثانه و ایجاد بی اختیاری ادرار در زنان باردار شود.
-زایمان: زایمان طبیعی یا واژینال می تواند ماهیچه های لازم برای کنترل مثانه را ضعیف کرده همچنین به اعصاب مثانه و بافت های پشتیبان او آسیب برساند که این موارد در اثر افتادگی کف لگن اتفاق می افتد. با بروز پرولپس یا افتادگی رحم، مثانه، رکتوم و یا روده کوچک کمی به سمت پایین کشیده می شود و به سمت واژن کشیده می شود. چنین تغییراتی می تواند با بی اختیاری ادرار در زنان همراه باشد.
-تغییر سن: با افزایش سن، ماهیچه های مثانه ظرفیت مثانه را برای ذخیره ادرار کاهش می دهد.
-یائسگی: بعد از یائسگی خانم ها مقدار استروژن کمتری تولید می کنند، این هورمون به سلامت مثانه و مجرای ادرار کمک می کند. با تخریب این بافت ها بی اختیاری ادرار در زنان تشدید می شود.
-هیسترکتومی: در خانم ها مثانه و رحم توسط ماهیچه ها و رباط های مشابهی پشتیبانی می شود. هرگونه جراحی در مسیر باروری از جمله برداشت رحم می تواند به ماهیچه های پشتیبان آسیب رسانده و سبب بی اختیاری در زنان شود.
-بزرگ شدن پروستات: در مردان مسن بی اختیاری ادراری ناشی از بزرگ شدن غده پروستات می باشد، شرایطی که به آن بزرگ شدن خوش خیم پروستات گفته می شود. بزرگ شدن پروستات باعث بی اختیاری ادرار در مردان می شود.
-سرطان پروستات: در مردان بی اختیاری ادراری می تواند ناشی از سرطان پروستات درمان نشده باشد. بی اختیاری ادراری همچنین می تواند به عنوان عارضه جانبی درمان سرطان پروستات در مردان ایجاد شود.
-انسداد: هرگونه تومور در مسیر ادراری که بتواند جریان نرمال ادرار را مسدود کند می تواند به بی اختیاری ادراری منجر شود. سنگ های ادراری می تواند سبب نشت ادرار شود.
-اختلالات نورولوژیک: مالتیپل اسکلروزیس یا ام اس، پارکینسون، سکته مغزی، تومورهای مغزی، آسیب به نخاع می تواند در سیگنال های عصبی دخیل در کنترل مثانه اختلال ایجاد کرده و منجر به بی اختیاری ادراری شود.

فاکتورهایی که ریسک ابتلا به بی اختیاری ادرار را افزایش می دهد، عبارت است از:
-جنسیت: زنان بیشتر در خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار ناشی از افزایش فشار مثانه قرار دارند. بارداری، زایمان، یائسگی و برخی ناهنجاری های آناتومی در زنان نیز می تواند در این میان دخالت داشته باشد و باعث بی اختیاری ادرار در زنان شود. به هر حال مردان نیز در اثر مشکلات مربوط به غده پروستات در خطر ابتلا به بی اختیاری ادراری قرار دارند.
-سن: مادامی که سن افراد بالا می رود ماهیچه های مثانه و مجرای ادرار قدرت خود را از دست می دهد. تغییرات مرتبط با سن قدرت مثانه را کاهش داده و بی اختیاری ادرار در سالمندان را افزایش می دهد.
-اضافه وزن: اضافه وزن فشار بر مثانه و ماهیچه های اطراف آن را افزایش می دهد و آن ها را ضعیف می کند و سبب تخلیه ادرار حین سرفه یا عطسه می شود.
-سایر بیماری ها: بیماری های نورولوژیک یا دیابت می تواند ریسک بی اختیاری ادرار را افزایش دهد.

عوارض بی اختیاری ادرار عبارت است از:
-مشکلات پوستی: راش، عفونت های پوستی و زخم می تواند در اثر خیس شدن مرتب پوست ایجاد شود.
-عفونت های مسیر ادراری: بی اختیاری ادرار می تواند ریسک ابتلا به عفونت های ادراری تکرار شونده را افزایش دهد.
-تاثیر بر زندگی شخصی: بی اختیاری ادراری می تواند بر روابط کاری، اجتماعی و شخصی فرد تاثیر بگذارد.

آماده شدن برای ملاقات با پزشک:
اگر به بی اختیاری ادراری دچار هستید احتمالا به پزشک خانواده یا پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. متخصصین ارولوژی (متخصص کلیه، مجاری ادراری و تناسلی) و یا متخصص زنان نیز می تواند انتخاب مناسبی برای درمان بی اختیاری ادرار باشند. قبل از ملاقات با پزشک علائم خود را یادداشت کنید، مواردی از قبیل دفعات ادرار کردن، فعالیت مثانه در شب و اپیزودهای بی اختیاری را بنویسید. لیستی از داروها، ویتامین ها و مکمل های مصرفی خود فراهم کنید، دوز داروها و دفعات مصرف آن ها را ذکر کنید.
-سایر مشکلات و بیماری های خود را نیز یادداشت کنید.
-سعی کنید از کسی بخواهید که شما را همراهی کند. در این صورت همراهتان می تواند در به خاطر سپردن مواردی که پزشک توصیه می کند شما را یاری رساند.
-سعی کنید از موارد مهمی که پزشک می گوید یادداشت برداری کنید.
-سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید را یادداشت نمایید.
پزشک نیز از شما سوالاتی خواهد پرسید. برخی پرسش های احتمالی پزشک از شما در مورد بی اختیاری ادرار، عبارت است از:
-برای اولین بار چه زمانی دچار این علائم شدید؟ شدت علائم چه مقدار است؟
-آیا این علائم گهگاه به سراغ شما می آید و یا این که همیشگی است؟
-چه چیزی علائم شما را بدتر و یا بهتر می کند؟
-چند وقت یک بار نیاز به دفع ادرار دارید؟
-چه زمانی دچار بی اختیاری ادرار می شوید؟
-آیا در تخلیه مثانه مشکل دارید؟
-آیا در ادرار شما خون وجود دارد؟
-آیا سیگار می کشید؟
-چند وقت یک بار از نوشیدنی الکلی یا نوشیدنی های کافئین دار استفاده می کنید؟
-چند وقت یک بار از غذاهای تند، شکر و یا میوه های اسیدی استفاده می کنید؟

آزمایشات و تشخیص بی اختیاری ادرار
مهم است که نوع بی اختیاری ادراری شما مشخص شود. برخی اطلاعات می تواند به تصمیم گیری های درمانی کمک کند. پزشک احتمالا سابقه ای را از شما خواهد پرسید و سپس معاینه فیزیکی را انجام خواهد داد. پزشک از شما خواهد خواست دهان خود را بسته و بازدم محکمی انجام دهید. پس از آن احتمالا توصیه های زیر را به شما خواهد کرد:
آزمایش ادرار: نمونه ای از ادرار شما به لحاظ بررسی احتمال عفونت، خون و یا سایر ناهنجاری ها گرفته خواهد شد.
-به مدت چند روز از شما خواسته می شود تا دفعات نوشیدن و ادرار کردن و مقدار ادرار تولید شده خود را یادداشت کنید همچنین یادداشت کنید، که آیا نیاز فوری به تخلیه ادرار و یا بی اختیاری ادراری داشته اید؟ همچنین دفعات آن را نیز یادداشت کنید.
-از شما خواسته می شود در ظرفی ادرار کنید که خروجی ادرار را اندازه گیری می کند. سپس دکتر مقدار ادرار باقی مانده در مثانه را با استفاده از کاتتر و سونوگرافی چک می کند. مقدار زیاد ادرار در مثانه بدان معناست که شما در مسیر ادراری دچار انسداد هستید و یا مشکلی در اعصاب و یا ماهیچه های مثانه شما وجود دارد.

آزمایشات مخصوص بی اختیاری ادرار:
اگر به اطلاعات بیشتری نیاز باشد پزشک موارد زیر را به شما توصیه می کند:
-تست یوروداینامیک: پزشک یا پرستار، کاتتر را از طریق مجرای ادرار شما وارد مثانه می کنند و آن را از آب پر می کنند. در عین حال فشار نیز مانیتور شده و فشار در مثانه ثبت می شود. این تست کمک می کند تا قدرت مثانه و سلامت عضلات بررسی شود، این تست ابزار مهمی برای تشخیص نوع بی اختیاری ادراری است.
-سیستوسکوپی: پزشک لوله ای نازک مجهز به لنز را وارد مجرای ادرار می کند. پزشک احتمال وجود ناهنجاری ها در مسیر ادراری را بررسی خواهد کرد.
-سیستوگرام: پزشک کاتتری را وارد مجرای ادراری و مثانه می کند و رنگ مخصوصی را تزریق می کند. شما با ادرار کردن این مایع را خارج می کنید، تصویر اشعه ایکس از مثانه می تواند به روشن شدن مشکل در مسیر مثانه کمک کند.
-سونوگرافی لگن: مسیر ادراری و ناحیه جنیتال می تواند با استفاده از این روش برای بررسی ناهنجاری های احتمالی مورد معاینه قرار بگیرد.

درمان بی اختیاری ادرار
درمان بی اختیاری ادرار به نوع بی اختیاری ادراری، شدت آن و علت زمینه ای آن بستگی دارد. ممکن است به انجام درمان های ترکیبی نیاز باشد. پزشک احتمالا درمان های کم تهاجمی را در خطر اول درمانی بی اختیاری ادرار قرار می دهد و سپس به سراغ سایر گزینه ها می رود.

تکنیک های رفتاری برای درمان بی اختیاری ادرار:
پزشک ممکن است موارد زیر را برای درمان بی اختیاری ادرار توصیه کند:
-آموزش مثانه: این روش به تاخیر در ادرار کردن کمک می کند. شما ممکن است هر زمان که احساس فوری در دفع ادرار داشتید، به مدت 10 دقیقه آن را نگاه دارید. هدف از این تکنیک طولانی کردن زمان بین توالت رفتن است تا این که ادرار کردن تنها هر دو تا چهار ساعت اتفاق بیفتد.
-دفع ادرار در دو نوبت: به این ترتیب شما خواهید آموخت تا مثانه را کامل تر خالی کنید، به این ترتیب از بروز بی اختیاری ادرار جلوگیری می شود. طی این روش شما ادرار خواهید کرد و پس از آن چند دقیقه صبر کرده و سپس دوباره برای دفع ادرار تلاش می کنید.
-برنامه ریزی در رفتن به توالت: سعی کنید به جای انتظار برای دفع ادرار هر دو تا چهار ساعت ادرار کنید.
-کنترل رژیم غذایی و مایعات: ممکن است لازم باشد تا از مصرف الکل، کافئین و غذاهای اسیدی اجتناب کنید. کاهش مصرف مایعات، از دست دادن وزن و افزایش فعالیت فیزیکی می تواند به درمان بی اختیاری ادرار کمک کند.
ورزش هایی برای ماهیچه کف لگن برای درمان بی اختیاری ادرار:
پزشک ممکن است به شما توصیه کند تا به دفعات ورزش هایی را انجام دهید. این ورزش ها به تقویت ماهیچه های شما به نحوی کمک می کند که در دفع ادرار دخالت دارد. ورزش های شناخته شده ای به نام ورزش های کگل برای بی اختیاری ادرار ناشی از استرس بر مثانه بسیار مفید می باشد.
تحریک الکتریکال برای درمان بی اختیاری ادرار:
الکترودهایی به طور موقت وارد رکتوم یا واژن می شود، تا ماهیچه های کف لگن را تحریک و تقویت کند. تحریک ملایم الکتریکی می تواند برای برخی از انواع بی اختیاری ادرار مفید باشد اما ممکن است لازم باشد چندین درمان را در طول چندین ماه انجام دهد.
درمان بی اختیاری ادرار با دارو:
داروهایی که برای درمان بی اختیاری استفاده می شود عبارت است از:
-داروهای آنتی کولینرژیک: این داروها می تواند مثانه را آرام کرده و می تواند برای درمان برخی از انواع بی اختیاری ادرار مفید باشد. مثال هایی از این دارو ها عبارتند از اکسی بوتین، تولترودین، داریفناسین، فسوترودین، سولیفناسین و تروسپیوم.
-Mirabegron: این دارو برای درمان بی اختیاری ادرار استفاده می شود، این دارو ماهیچه های مثانه را ریلکس کرده و مقدار ادراری که مثانه می تواند آن را نگاه دارد، افزایش می دهد. این دارو می تواند به تخلیه کامل تر مثانه شما کمک کند.
-آلفا بلاکرها: در مردان داروهای آلفا بلاکر ماهیچه های گردن مثانه و فیبرهای ماهیچه ای در پروستات را ریلکس کرده و تخلیه مثانه را تسهیل می کنند و می تواند بی اختیاری ادرار در مردان را درمان کند. مثال هایی از این دسته دارویی عبارتند از تامسولوسین، ترازوسین و دوکسازوسین.
-استروژن موضعی: استفاده از استروژن موضعی در دوز اندک به فرم کرم، حلقه یا پچ می تواند به تقویت ماهیچه ها در مجرای ادرار و ناحیه واژن کمک کند. این روش می تواند برخی علائم بی اختیاری ادرار در زنان را کاهش دهد.
دستگاه های پزشکی برای درمان بی اختیاری ادرار:
دستگاه هایی طراحی شده است که می تواند به درمان بی اختیاری ادراری در زنان کمک کند، این دستگاه ها عبارت است از:
-Urethral insert: دستگاه های کوچک شبیه به نوار بهداشتی هستند که قبل از انجام فعالیتی خاص که سبب بروز بی اختیاری ادراری می شود، وارد مجرای ادرار می گردد. این دستگاه می تواند مانع از نشت ادرار شده و قبل از دفع ادرار حذف می شود.
-پساری: حلقه ای است که آن را در واژن زنان قرار می دهند و تمام روز از آن استفاده می شود. این دستگاه مثانه را به نحوی نگاه می دارد که از نشت ادرار جلوگیری می کند. اگر به دلیل افتادگی ارگان هایی مانند رحم دچار بی اختیاری ادراری شده باشید، پساری گزینه خوبی برای درمان بی اختیاری ادرار خواهد بود.
دخالت های درمانی که می تواند به رفع بی اختیاری ادراری کمک کند عبارت است از:
-تزریق مواد حجیم: با تزریق ماده ای سنتتیک به بافت پیرامون مجرای ادراری، مجرا بسته شده و نشت ادرار کاهش می یابد. این روش در مقایسه با جراحی اثربخشی کمتری دارد.
-سم بوتولینیم نوع آ (بوتاکس): تزریق بوتاکس به ماهیچه های مثانه می تواند در تنظیم مثانه موثر باشد. بوتاکس برای درمان بی اختیاری ادرار تنها در صورتی نسخه می شود، که درمان دارویی موفقیت آمیز نبوده باشد.
-تحریک اعصاب: دستگاهی ضربان ساز زیر پوست کار گذاشته می شود، به نحوی که پالس های الکتریکی بدون دردی را به اعصاب پیرامون مثانه وارد می کند. تحریک این اعصاب می تواند بی اختیاری ادراری را کنترل کند، البته در صورتی که سایر درمان ها موفقیت آمیز نبوده باشد. این دستگاه می تواند زیر پوست باسن کار گذاشته شود و مستقیما به اعصاب ساکرال متصل شود، یا این که می تواند به واسطه اعصاب موجود در مچ پا، پالس هایی را ارسال کند.
جراحی برای درمان بی اختیاری ادرار:
اگر سایر درمان ها برای بی اختیاری ادرار موثر نباشد، گزینه جراحی می تواند مشکل بی اختیاری ادراری را برطرف کند.
-روش های Sling: در این جراحی شبکه ای را داخل بافت بدن کار می گذارند، که به وسیله آن لگنی پیرامون مجرای ادرار و ماهیچه های ضخیم گردن مثانه ایجاد می شود. به این ترتیب مجرا بسته نگه داشته می شود، مخصوصا وقتی که سرفه یا عطسه می کنید. این روش در بی اختیاری ناشی از فشار بر مثانه استفاده می شود.
-تعلیق گردن مثانه: این روش مجرای ادرار و گردن مثانه را پشتیبانی می کند (گردن مثانه ماهیچه ای ضخیم می باشد که مثانه را به مجرای ادرار متصل می کند). این روش با ایجاد برش در ناحیه زیر شکم انجام می شود و طی آن از بیهوشی کل بدن یا بیهوشی اسپینال استفاده می شود.
-جراحی پرولپس: خانم هایی که دچار بی اختیاری ادراری توام با پرولپس لگن هستند، می توانند برای درمان تحت جراحی قرار بگیرند.
-اسفنکتر ادراری مصنوعی: در مردان حلقه کوچکی که از مایع پر شده است پیرامون گردن مثانه قرار می گیرد، تا زمانی که شما برای ادرار کردن آماده شدید اسفنکتر ادراری را بسته نگاه می دارد. برای ادرار کردن شما باید دریچه کار گذاشته شده زیر پوست خود را فشار دهید حلقه خالی شده و ادرار از مثانه جریان می یابد. این اسفنکتر مصنوعی در مردانی مفید است که، برای سرطان پروستات و یا بزرگی غده پروستات تحت درمان بی اختیاری ادرار قرار دارند.
اگر درمان ها به طور موفقیت آمیزی به برطرف شدن بی اختیاری ادرار کمک نکرد، می توانید محصولاتی را امتحان کنید که ناراحتی شما را تخفیف دهند:
-پد ها و لباس های محافظ: اغلب این لباس ها حجیم نیست و می تواند زیر لباس ها استفاده شود. مردانی که با چکه های ادرار مشکل دارند می توانند از جمع کننده قطرات ادرار استفاده کنند، این جمع کننده مانند جیبی کوچک است که از پد جاذب تشکیل شده و آلت تناسلی مرد را می پوشاند و با لباس زیر در محل نگه داشته می شود.
-کاتتر: اگر بی اختیاری ادراری به این دلیل باشد، که مثانه به طور مناسبی تخلیه نشده است پزشک به شما آموزش خواهد داد که لوله نرمی را چند بار در روز وارد مجرای ادراری خود کنید تا مثانه تخلیه شود. به شما آموزش داده خواهد شد که چطور این کاتتر را برای مصرف مجدد پاک کنید.
تغییر شیوه زندگی و درمان های خانگی بی اختیاری ادرار:
در مواردی که عدم کنترل ادرار رخ می دهد، توجه و مراقبت از پوست به منظور پیشگیری از تحریک بسیار حائز اهمیت می باشد.
-از لیف تمیز برای شستن خود استفاده کنید.
-اجازه دهید پوست شما در تماس با هوا خشک شود.
-از شستن و دوش گرفتن مکرر بپرهیزید، زیرا دفاع طبیعی بدن علیه عفونت های مثانه ای ضعیف می شود.
-برای محافظت پوست خود از ادرار، از کرم های محافظت کننده مانند کره کاکائو و وازلین استفاده کنید.
-اگر دچار بی اختیاری ادراری شبانه هستید، سعی کنید شرایط را طوری تنظیم کنید که دسترسی به دستشویی برای شما راحت تر باشد.
-هنگامی که شب به دستشویی می روید، مسیر خود را روشن کنید، تا از خطر افتادن جلوگیری نمایید.
درمان جایگزین بی اختیاری ادرار:
درمان جایگزینی برای بی اختیاری ادراری وجود ندارد. تحقیقات نشان داده طب سوزنی در درمان بی اختیاری ادرار می تواند تاثیرات کوتاه مدتی داشته باشد. اما در این زمینه هنوز به تحقیقات بیشتری نیاز داریم.

پیشگیری از بی اختیاری ادرار
بی اختیاری ادراری قابل پیشگیری نیست، اما می توان با توجه به موارد زیر ریسک بروز آن را کاهش داد:
-وزن خود را در محدوده سالمی نگاه دارید.
-تمرین های مربوط به تقویت عضلات کف لگن را انجام دهید.
-با پرهیز از مصرف چای، الکل، کافئین و میوه های اسیدی از تحریک مثانه جلوگیری کنید.
-فیبر بیشتری مصرف کنید زیرا فیبر مانع از یبوست می شود. یبوست در ایجاد بی اختیاری ادرار نقش دارد.