چهار دست و پا رفتن نوزاد، اهمیتش از دیدگاه روانشناسان

چهار دست و پا رفتن بخشی از روند رشد کودک در شش ماهه ی دوم زندگی اوست.

چهار دست و پا رفتن بخشی از روند رشد کودک در شش ماهه ی دوم زندگی اوست . این موضوع از دیدگاه روانشناسان از دو جهت دارای اهمیت است :

۱ . چهار دست و پا رفتن کودکان نیاز به مراقبت بیشتری دارد.

۲ . شاید ما ناخواسته رفتارهای محافظه کارانه ای در مقابل تلاش های اولیه ی کودک برای چهار دست و پا رفتن داشته باشیم.

در مورد دوم کودک در ابتدا به دلیل کنجکاوی و اشتیاق مفرطی که برای حرکت کردن دارد ، چهار دست و پا راه می رود. بیشتر اوقات نیز تحت تاثیر چیزی قرار می گیرد که از او فاصله دارد و پیش از آنکه این گونه حرکت کردن را یاد بگیرد می آموزد به آن شیء اشاره کند.

اگر ما متوجه اشاره ی او نشویم یا به هر دلیل شیء مورد نظر کودک را به او ندهیم جای تعجب ندارد که با گریه ناامیدی خود را نشان دهد. والدین بسیار حساس با گرفتن کودک مانع از حرکت او به سمت شیء می شوند.

ولی ما با این کار که اساسا از روی عادت است ، نیاز و اشتیاق کودک به حرکت کردن را سرکوب کرده ، هم تا حدی لوسش می کنیم و هم میزان کنجکاوی او و لذتی را که از حرکت کردن خواهد برد کاهش می دهیم.

پس باید به گونه ای رفتار کرد که انگیزه های اولیه ی حرکت کردن در او از بین نرود. چیزی که کودک به دنبال آن است را نزدیکش بیاورید ، ولی همچنان دور از دسترسش نگه دارید.

اگر همچنان به سمت آن چیز حرکت نکرد ، او را به سمت شیء حرکت دهید. کودکان همواره در حال یادگیری این موضوع هستند هر چند در ابتدا از حرکت کردن خودداری می کنند.

دشواری دیگری که در این باره وجود دارد آن است که وقتی کودک چهار دست و پا رفتن را یاد می گیرد همراهی با او تا حدی مشکل خواهد شد. آنها به همه ی فضاهای نامناسب ، آزاردهنده و حتی خطرناک پا می گذارند.

در این مواقع می کوشیم به او بفهمانیم که نباید به برخی جاها برود و به بعضی چیزها دست بزند. برخی اوقات از اینکه مکررا نگرشی محافظه کارانه نسبت به فرزندمان داریم به ستوه می آییم.

خطر مهم تر آن است که قصور خودمان را آنقدر به گردن کودک بیندازیم و چنان کاسه ی صبرمان لبریز شود که با رفتارهای نامناسب ارتباط خود را با او خدشه دار کنیم.

بهترین راه مدیریت این مسئله شناخت آن در ابتدای راه است ، یعنی از یک سو کودکمان را برای چهار دست و پا رفتن تشویق کنیم و از سوی دیگر او را از رفتن به مکان هایی که عصبانیت ما را در پی دارد بازداریم.

طبیعی است از کودکی با این سن و سال انتظار نمی رود توضیحات پیچیده ی ما را درباره ی پریز برق ، وسایل برقی و رفتن به داخل آشپزخانه متوجه شود.

تنها کاری که میتوان انجام داد پرت کردن حواس کودک است. به جای توضیح دادن به کودکی که به سوی پریز برق می رود بهتر است او را بغل کنید و چیزی را که به همان میزان دارای جذابیت است در اختیارش بگذارید.

در واقع شما با استفاده از یک چیز دیگر ، حواس کودک را به سمتی دیگر منحرف می کنید. با این کار دیگر نیازی نیست مکررا بگویید (( نکن )) یا (( به آن دست نزن))!

باید وقت زیادی را صرف این موضوع کنید اما مطمئن باشید که بسیار زودتر از تنبیه کردن یا غرزدن به نتیجه خواهید رسید. همچنین کودک همچنان عشق شما را درک خواهد کرد و بنابراین به ندرت به سوی چیزهایی می رود که برای شما آزاردهنده است.

این گونه است که به رغم گشت و گذار او در خانه و اطراف خود و برطرف کردن کنجکاوی هایش روابط خوب میان شما و او نیز حفظ و تقویت می شود.