حرف زدن کودک با خودش، دلایل و واکنش والدین

حرف زدن کودک با خودش امری طبیعی است، اما باید والدین بدانند با اینگونه کودکان چگونه رفتار کنند.

حرف زدن کودک با خودش امری طبیعی است، اما باید والدین بدانند با اینگونه کودکان چگونه رفتار کنند. کودکانی که خلاق تر هستند، خیال پردازی بیشتری می کنند که این مورد در تک فرزند ها بیشتر دیده می شود.

انسان ها در سنین مختلف، ممکن است خیال پردازی داشته باشند اما معمولا خیال پردازی و حرف زدن با خود، از سنین خردسالی و قبل از دبستان شروع می شود. اینگونه رفتارها را نمی توان بیمارگونه تلقی کرد بلکه در واقع کودک درگیر تخیلاتی می شود که شامل احساسات و آرزوهای خوب است و می تواند در آینده او تاثیر مثبت و سازنده داشته باشد. نمونه ای از این خیال پردازی ها را می توان در حرف زدن کودک با خودش زمانی که مشغول بازی کردن با اسباب بازی هایش و یا نقاشی کردن است، ملاحظه نمود.

دلایل حرف زدن کودک با خودش

حتما شما هم در اطرافیانتان کودکانی را دیده اید که مدام با خودشان، زیر لب حرف می زنند یا اینکه با تلفن و دوست خیالی شان در حال صحبت کردن هستند و یا هنگام بازی کردن با عروسک ها برای آنها اسم انتخاب می کنند و به مانند موجود زنده با او رفتار می نمایند؛ در واقع بازی ها و دوست خیالی کودکان در تکامل رشد فکری کودکان تاثیر بسزایی دارند اما گاهی اوقات والدین این رفتارها را به هوش کودکان مرتبط می دانند و باعث نگرانی پدر و مادر می شود. در ادامه در مورد دلایل حرف زدن کودک با خودش و نحوه صحیح واکنش والدین توضیحات بیشتری ارائه داده ایم.

چگونه حرف زدن والدین با فرزندانشان تاثیر عمیقی در آموزش و توانایی گوش دادن آنها می گذارد. پدر و مادر معمولا به سه شیوه با اینگونه بچه ها ارتباط برقرار می کنند، بعضی از آنها رفتاری خشونت آمیز دارند و مدام کودک را تحقیر می کنند؛ کودکان در مقابل این رفتار والدین به شیوه های مختلفی واکنش نشان می دهند. مثلا عده ای از آنها ترسو و گوشه گیر می شوند، برخی بسیار بازیگوش و شیطان می باشند و یا گستاخ و نافرمان می شوند.

گروه دوم، پدر و مادرانی هستند که با نرمی و محبت رفتار می کنند و با ملاطفت سخن می گویند، اما نرمی و ملایمت در مواقعی که باید اقتدار و یا محدودیتی را به کودک نشان دهند مانع از رفتار درست آنها می شود؛ آنها به جای شیوه صحیح برخورد با کودک ناگهان تغییر روش می دهند و با خشونت رفتاری یا کلامی، کودک را وادار به انجام کاری می کنند.

گروه سوم، والدینی می باشند که شیوه ارتباط درست و صحیح با کودکان را می دانند. آنها همیشه به یک صورت درست و ثابت عمل می کنند، روش حرف زدن آنها با فرزندانشان مثبت، گرم، صمیمی و به طور واضح می باشد. برقراری این شیوه از ارتباط کلامی به کودک می فهماند که پدر و مادرش موقعیت را می شناسند و مطابق با آن حرف می زنند و عمل می کنند. در زیر به توضیح چند روش پرداخته ایم که در رابطه با نحوه واکنش والدین در هنگام حرف زدن کودک با خودش می تواند مؤثر باشد.

اسم کودک را صدا بزنید، صدا کردن نام کودک باعث جلب توجه او به حرف های شما می شود. چون کودکان معمولا به زمان هایی محدود توجه دارند لذا برای جلب توجهش نام او را صدا بزنید.

یکی از دلایل حرف زدن کودک با خودش تنهایی و یا کم توجهی می باشد، بنابراین برای کودکانتان ارزش قائل شوید. با توجه و دقت به حرفهای آنها گوش دهید و در این کار تظاهر نکنید. هنگامی که با فرزند خود صحبت می کنید با همه حواس و با دقت به حرف های او گوش دهید. در واقع با این رفتار کودک احساس ارزشمندی می کند و در نتیجه اعتماد به نفس وی تقویت می شود.

برای اینکه کودک شما بیشتر فکر کند، از او سوال های تحلیلی (سوالاتی که پاسخ آنها بله یا خیر نیست) بپرسید، این کار باعث می شود تا کودک بیشتر حرف بزند و احساساتش را بروز دهد.

از جملات مثبت در حرف زدن با کودکتان استفاده کنید؛ به کار بردن جملات منفی، مثل: نکن، نه، به لیوان دست نزن، لباست را کثیف نکن و… باعث ایجاد احساس گناه در کودک می شود. کودکان از ابتدا، بسیاری از چیزها را نمی توانند درک کنند، بنابراین نباید به خاطر اشتباهاتشان آنها را سرزنش کرد، زیرا استفاده از واژه های تحقیر آمیز باعث می شود که وی احساس بی ارزش بودن کند.

زمانی که کودک شما ماجرایی را تعریف می کند حرفش را قطع نکنید و تا پایان داستان به صحبت هایش گوش دهید؛ در این مورد از اظهار نظر های بیجا بپرهیزید و سعی کنید در طول مدتی که فرزندتان ماجرایی برای شما توضیح می دهد سکوت کرده و احساسات خود را با لبخند و یا تعجب نشان دهید.

کودکان بسیار باهوش هستند و به حرفهای شما با دقت گوش می دهند؛ هنگام صحبت کردن کودک با خودش می توانید انعکاس رفتارتان را در او مشاهده نمایید؛ در واقع کودک با مشاهده رفتار والدینش از او الگو برداری می کند و همین امر باعث تقویت فن بیان کودکان می شود. توجه داشته باشید که در هنگام صحبت کردن با کودکان لازم نیست تن صدای خود را تغییر دهید و یا اینکه بچگانه با آنها صحبت کنید، زیرا کودکانه حرف زدن، نوعی اهانت به آنها تلقی می شود.

در هنگام مشاهده حرف زدن کودک با خودش ، با او در مورد دوست خیالی اش صحبت کنید و از او سوالاتی را در مورد آن بپرسید، در واقع با پرسیدن این سوال ها شناخت بهتری نسبت به کودک خود پیدا می کنید و با ترس ها، علایق و خلا های فرزندتان بیشتر آشنا می شوید. ضمن اینکه توجه به گفته های وی باعث رشد تکلم کودک نیز می شود.

در نظر داشته باشید که توجه بیش از اندازه شما به حرف زدن کودک با خودش و دوست خیالی وی اصلا خوب نیست، زیرا این تصور برای کودک به وجود می آید که کارش بدون نقص است و تشویق به ادامه این کار می شود.

منبع: آرگا