نه گفتن به کودک، وقتی که مریضه

حتی کودک بیمار هم میتواند رفتار ناشایستی داشته باشد اما در این مواقع سخت گیری کمتر و پذیرش اجمالی حرف کودک بدون تردید کاری عاقلانه، درست و انسانی است.

حتی کودک بیمار هم میتواند رفتار ناشایستی داشته باشد اما در این مواقع سخت گیری کمتر و پذیرش اجمالی حرف کودک بدون تردید کاری عاقلانه ، درست و انسانی است. در هر صورت کاستن از شدت حد و مرزها به این معنا نیست که شما باید از پیگیری تهدیدهایتان چشم بپوشید.

محدودیت ها به محض بهبود فرزندتان باید مجددا برقرار شوند. البته جبران خسارات وارده بر اثر تهدید های عملی نشده و عهدهای وفا نشده بسیار مشکل تر است. توجه به اثر گفته هایتان قبل از تهدید به مجازات همیشه مهم است ولی وقتی بر اثر بیماری از توانایی واکنش کودکتان کاسته شده است این توجه به گفته ها اهمیت بسیار بیشتری می یابد.

اگر ایجاد محدودیت و پیگیری مجازات های مربوطه در زمان سلامتی کودک برایتان دشوار بوده است (( نه )) گفتن در زمان بیماری کودک حتی بیش از قبل مشکل خواهد بود. خوشبختانه در زمان بیماری از شدت مقابله گری و ماجراجویی بسیاری از کودکان کاسته می شود.

در حقیقت برای بعضی از مادر و پدرها اولین نشانه ی بیماری فرزندشان تمایل غیرمعمول او به نشستن در دامانشان و گوش دادن به قصه است. برای چنین کودکانی در طول دوره ی بیماری تنبیه ممکن است بی مورد باشد. در هر حال اگر چنین فرزندی داشته باشید می دانید که بعد از چند روز او ترفند های قدیمی اش را از سر خواهد گرفت و شما باید آماده ی تعیین مجدد محدودیت ها و مجازاتهایی باشید که قبل از بیماری کودک موثر بوده اند.

بعضی کودکان خردسال هنگام بیماری پرخاشگرتر و ستیزه جوتر می شوند. این تغییر نوعا نتیجه ی خستگی و بی حالی همراه با اغلب بیماری هاست . قبل از تشخیص رفتار ناشایست کودک به عنوان علامت زودهنگام بیماری ممکن است شما با عصبانیت صدای خود را بلند کنید و تنها نیم ساعت بعد متوجه تب دار بودن او بشوید.

محدودیت ها را تا چه حد باید نادیده گرفت و چه زمانی کارها باید روال عادی خود را از سر گیرند؟

برای این پرسش ها پاسخ منطقی وجود ندارد اما باید بدانید که در بسیاری از موقعیت ها ، رفتار نادرست کودک ، شایسته ی مجازات است ؛ حتی اگر حال کودک خوب نباشد. ما انتظار داریم کودکان بیمار ، بداخلاق و غرغرو باشند و به عنوان والدینی پرحوصله و مهربان ، این رفتارهای بی خطر ولی ناراحت کننده آنها را - که در روزهای گذشته منجر به وقفه می شده اند- نادیده می انگاریم .

درسته که مریضی ، اما نمیتونی تو تخت ما بخوابی!:

از جمله مواردی که باعث نادیده گرفتن محدودیت ها میشود تعیین محل خواب کودک بیمار است. در خانواده ای که روش و عادات خواب آنها سالم و درست است هر فرد در تخت خواب خود می خوابد ، اما کودکان بیمار تبدار طبیعتا دوست دارند به تختخواب والدینشان بخزند.

شما ممکن است در نیمه های شب وسوسه شوید به کودک تبدارتان خوشامد بگویید. پیشنهاد می کنم به این وسوسه تسلیم نشوید و نه بگویید ؛ زیرا در غیر این صورت باید این ریسک را بپذیرید که کودکتان عادت کند از آن پس همیشه در رختخواب شما بخوابد.

بعد از بیماری ترک این عادت برای کودک بسیار مشکل خواهد بود. راه حل بهتر در آغوش گرفتن کودک و لم دادن در یک صندلی داخل اتاق خود کودک است. با این روش در کوتاه مدت شما کمتر می خوابید اما این کار به کودک آرامش می بخشد و خطر اینکه در دراز مدت باعث کمبود خواب شما شود بسیار ناچیز است.

نه باید این دارو رو بخوری:

اگر فرزند بیمارتان نیازمند داروست بعید نیست با یک چالش غیرقابل اجتناب رو به رو شده باشید. قبل از تلاش برای خوراندن دارو به فرزندتان اطمینان یابید که او حتما به آن نیاز دارد. گاهی وادار کردن کودک به خوردن دارو احساس راه رفتن روی لبه ی تیز تیغ ، یعنی تنبیه فیزیکی و سوء رفتار با کودک را در والدین ایجاد می کند. اگر خودتان مطمئن نباشید که واقعا کودک به دارو نیاز دارد بعید نیست به امتناع کودک از خوردن دارو تن دهید.

ناکامی والدین در پیگیری مصرف دارو بدان معناست که کودک از مزایای کامل استفاده از دارو بهره مند نخواهد شد و این امر اعتباری را که برای ایجاد آن تلاش کرده ایم نزد کودک خدشه دار خواهد کرد.

شما با گفتن جمله ی : (( این دارو مهم است و تو باید اون رو بخوری !)) کار را شروع می کنید و در مقابل مقاومت کودک لحن خود را تغییر می دهید : (( خوب خیلی هم مهم نیست. فعلا میتونیم از اون صرف نظر کنیم.)) اگر واکنش شما در مقابل اولین قاشق دارو چنین باشد احتمال پذیرش دارو از طرف کودک در نوبت دوم بسیار ناچیز و یا حتی صفر خواهد بود.